Lesbók Morgunblaðsins - 20.06.1981, Blaðsíða 10

AUSTURRÍKI
feginn var ég aö minnsta kosti; fátt þykir
mér ömurlegra en rútubílasöngur.
Sem sagt: maður situr kyrr og samt er
veriö aö feröast, — og nógur tími til að
hugsa.
Landamæri: Framundan er Austurríki,
fyrirheitna landiö meö fjöllum og músík.
Þaö veröa tafir, — farandverkamenn,
líklega frá Tyrklandi, eru á undan okkur
og þurfa aö skipta um bíl. Þeir bera út
fátæklegar föggur sínar; svartskeggjaöir
menn, sem hafa skiliö konur og börn
eftir heima. Þeir eru á leiö í veriö, lúnir
menn og munu fá aö hreinsa sorp og
önnur þesskonar störf, sem teljast ekki
eftirsótt.
Leiðin liggur framhjá Salzburg, fæö-
ingarborg Mozarts, — hún blasir viö af
hæöunum fyrir noröan. Þangað liggur
leiðin einnig aö feröalokum, mörg fjöll
veröa augu vor búin aö klífa þá.
Og þessi dagur líöur aö kvöldi. Eitt
sinn var gert ráö fyrir 12 tíma akstri. En
drjúgur veröur síöasti áfanginn, — aftur
fjarlægjumst viö fjöllin og myrkriö er
skolliö á. Eftir 15 tíma ferö er komið á
Pension Wienerwald í Vínarskógi.
Hér heitir Gablitz bei Wien; þaö er úti
í sveit. En Vínarborg er aöeins í
seilingarlengd, — hún bíður næsta
dags.
Boð með skilyrðum
Áöur en lengra er haldið, er ekki úr
vegi aö geta þess, aö Sinfóníuhljómsveit
íslands var komin til Austurríkis fyrir
tilstuölan stofnunar, sem kennir sig viö
músík og æsku. Þetta boð var þó háö
því skilyröi, aö þeir Austurríkismenn
fengju aö ráöa efnisskránni. Auövitað
voru okkar menn ekki ánægöir meö þaö,
en öllum þótti sjálfsagt aö taka boöinu
engu aö síöur. Eftir jaml og japl og
langvinnar bréfaskriftir tókst aö fá
samþykktir fyrir íslandsminni Jóns Leifs
á tveimur stööum. Aftur á móti var
nútíma tónverk valið til flutnings á nær
öllum tónleikunum og þeim Austurríkis-
mönnum þótti viö hæfi, aö þaö væri eftir
ungt tónskáld úr þeirra hópi, Schulze aö
nafni. Aö vísu tileinkaði hann verkið
Sinfóníuhljómsveit íslands og þaö var
skírt íslenzku nafni: Snúningur. Þessi
sami Schulze haföi raunar veg og vanda
af skipulagi feröarinnar og mátti heita
alger lykilmaöur. Einhversstaöar heföi
kannski þótt óviðeigandi aö sjálfur
skipuleggjandinn setti verk eftir sjálfan
sig svo mjög á oddinn, en svona eru nú
tryppin rekin í Austurríki.
Þetta verk Schulze er víða fallegt á að
hlýöa og byggir á ýmsum aöföngum úr
músíkheiminum, m.a. kafli úr færeyskum
dansi. En í heild minnir þaö á kvikmynd,
sem ekki er fariö að klippa; gaman heföi
verið aö fá aö hlusta á eitthvaö annaö,
— stundum aö minnsta kosti.
Það var vel til fallið,
að Sinfónían skyldi
heimsækja Austurríki
í þessari fyrstu meiri-
háttar utanferð sinni,
því Austurríkismenn
hafa lagt henni til
góöan liðsstyrk. Hér
eru þrír Austurríkis-
menn úr hljómsveit-
inni, sem allir eru
orönir íslenzkir ríkis-
borgarar. Frá vinstri:
Herbert H. Ágústsson,
Páll P. Pálsson
hljómsveitarstjóri og
Hans Ploder Franzson
fagotleikari.
Oft er það gott sem
gamlir kveða — og
spila. Hér eru fjórir
þeir elztu, sem skip-
uðu hljómsveitina í
Austurríkisferðinni.
Frá vinstri: Þorvaldur
Steingrímsson fiðlu-
leikari, Jóhannes
Eggertsson sellóleik-
ari, Skafti Sigþórsson
víóluleikari og Sveinn
Ólafsson, einnig
víóluleikari.
Yngsti liðsmaður
hljómsveitarinnar var
Oddur Björnsson,
lengst til vinstri; hann
er í slagverkinu, en í
þann veginn að hefja
básúnunám. Næst-
yngst eru þau Svava
Bernharösdóttir fiölu-
leikari og Friðrik M.
Baldursson fiðluleik-
ari.
k