Lesbók Morgunblaðsins - 03.09.1988, Blaðsíða 9

Henni, Reykjavíkurstúlkunni, fannst svo
gaman að þvo þvott úti í góða veðrinu. Það
var líka svo þægilegt að demba honum í
skolun með því að setja balann beint undir
lækjarbununa þama rétt hjá.
Sjálfur rölti ég upp fyrir túngarð og gáði
til berja. Þegar ég kom til baka gekk ég
framhjá lækjarhvamminum þar sem Helga
var í þvottinum.
Og þá gaf á að líta. í hita verksins og
dagsins hafði hún gerst allfáklædd. Hún var
eiginlega ekki í neinu nema einhveiju flnind-
is millipilsi, einhverju búðarhýjalíni. í fyrstu
ætlaði ég að flýta mér framhjá en þá leit
hún upp og horfði brosandi framan í mig.
Hún fór alls ekkert hjá sér og mér fannst
augu hennar segja: „Komdu." Og ég kom
til hennar og við nutumst þama í sólhlýjum
lælqarhvamminum. Mér fannst við bæði
hefðum verið að bíða eftir þessu allt sumar-
ið. Eg var ekki ókunnugur kvenlíkömum,
oft hafði ég skroppið upp í rúm með stúlkum
á köldum vetramóttum eða lagst með þeim
í skjólsælum hvömmum á rökkvuðum
síðsumamóttum. En þetta var ekkert líkt
þeim leik. Þetta var sælan sjálf.
Á eftir sagði Helga mér margt. Hún sagð-
ist hafa verið í mikilli ástarsorg þegar þau
Þorgeir hefðu kynnst og hún hefði tekið
upp samband við hann einungis til að leita
sér huggunar. Innst inni hafði hún alltaf
vitað að af því myndi enga hamingju leiða
fyrir sig. Hún hefði þó vel getað hugsað sér
að verða honum góð kona þótt aldrei myndi
hún elska hann. En þetta hefði allt breyst,
þegar hún sá mig, hafði ég ekki tekið eftir
því? Og nú yrði öllu að vera lokið milli
þeirra Þorgeirs og fyrir okkur gæti engin
framtíð orðið saman, Þorgeir yrði alltaf
skuggi á milli okkar. Við þessu gat ég ekk-
ert sagt.
Daginn eftir fylgdi Þorgeir Helgu í veg
fyrir áætlunarbílinn. Hún kvaddi mig með
stuttu handtaki á hlaðinu og Þorgeir beit
saman tönnunum þar sem hann stóð og
beið eftir henni. Ég veit ekki hvað mikið
hún sagði honum, líklega allt.
Ég átti lögg í flösku og drakk hana út
og fór svo í langan reiðtúr fram á Seijadal,
gat ekki hugsað mér að koma á bæi í þetta
sinn. Þegar ég kom heim fór ég inn um
bakdymar eldhúsmegin og hugðist síðan
ganga úr eldhúsinu inn í stofu, þóttist viss
um að Þorgeir væri aftur fluttur upp í her-
bergið sitt. En þegar ég reyndi að opna
hurðina, var einhver mikil fyrirstaða og hún
haggaðist ekki. Ég ætlaði þá fram á gang-
inn og þaðan inn í stofuna, en allt fór á
sömu leið. Ég fór aftur út um bakdymar
og inn um aðaldymar. Þá sá ég að neglt
hefði verið vel og vandlega fyrir báðar þess-
ar dyr. Og neðan við mjóan stigann upp á
loftið hafði verið slegið upp nokkurs konar
grindverki og hurðarfleki, vandlega aftur-
súrraður var fyrir tröppunum.
Ég gekk aftur til eldhúss í þungum þönk-
um og fann þar rúmfötin mín á bekknum
í hominu.
Þegjandi hafði Þorgeir sagt mér að héðan
í frá yrðum við búa aðskildir hvor í sínum
helmingi hússins.
En ekki vildi ég sleppa herberginu mínu,
svo að daginn eftir sagaði ég op á eldhúsloft-
ið og setti þar upp mjóan stiga.
Þorgeir fékk sér gasvél og hafði hjá sér
í stofunni til eldunar. Búsáhöldunum hafði
hann skipt til helminga strax sama kvöldið
og hann hóf smíðamar.
Og þama bjuggum við Þorgeir bróðir í
yfír fjörutíu ár eftir þessa atburði og yrtum
aldrei nokkum tíma hvor á annan. Þó var
alls engin heift á milli okkar eftir því sem
á leið. Við vorum aldrei æsingamenn bræð-
ur. Oft kom það fyrir að Þorgeir færði mér
steinþegjandi sjóðheitan baunadisk og væna
saltkjötsbita og þegar ég fór í eyjar á vor-
in, færði ég honum fulla diska af nýsoðnum
svartfuglseggjum.
Af Helgu hafði ég óljósar fréttir. Heyrði
að hún hefði gifst í Reykjavík næsta vetur
eftir .surnarið hjá okkur og strax farið að
hlaða niður krökkum.
Ég hélt áfram að skemmta mér eins og
áður nokkur ár, en missti smám saman alla
löngun til þess. Þegar öllu var á botninn
hvolft, þótti mér harla lítið koma til dala-
dætranna kátu eftir að hafa kynnst Helgu.
Svona liðu árin og áratugimir. Lífið varð
eins konar vani. Ég vann hin árstíðabundnu
sveitastörf, hlustaði á útvarp og horfði á
sjónvarp eftir að það kom til sögunnar.
En einna mesta ánægja mín var að sitja
úti undir bæjarvegg á kyrrum vor- og sum-
arkvöldum og horfa í kíki á álfaklettinn í
fjallskugganum. Og óskaplega óskaði ég
mér heitt að úr klettinum kæmi álfkona í
mynd Helgu, kæmi fram úr fjallskugganum
og kvöldsólin gyllti ljósgullnu hárbylgjurn-
ar, kæmi út úr fjallskugganum og væri á
leiðinni til mín.“
Höfundur er húsmóðir í Reykjavik
Florencc
Gríffith
Joyner-
hlaupandi
skáld.
Isvefni
dreymir hana
oft, að hún
gangi á vatni.
í vöku hefur
draumurinn að
undanförnu
snúizt um að
sigraá
Olympíuleik-
unum - ogmeð
nýtt heimsmet
í farteskinu
ættisá
draumur að
getarætzt.
Fótfráasta
ljóðskáld
heimsins
Að jafnaði hafa stjömur Olympíuleikanna verið
karlar, enda eru frjálsar íþróttir þess eðlis,
að líklegt er að afrek kvenna falli þar í skugg-
ann. Til þess liggja hreinlega líkamlegar
ástæður, sem ekki þarf að fjölyrða um. Þegar
Verður sprettharðasta
kona heimsins,
FLORENCE
GRIFFITH JOYNER
skærasta stjarnan á
Olympíuleikunum?
litið er til baka yfír sögu Olympíuleika á
þessari öld, er víst óhætt að slá því föstu,
að frægasta stjaman er spretthlauparinn
og langstökkvarinn Jesse Owens frá leikun-
um í Berlín 1936. En ekki má gleyma því,
að kynþáttafordómar Hitlers áttu einnig
sinn þátt í frægð hans. Owens var frábær
þá, en nú kæmist enginn í úrslit á 10,2 sek.
í 100 metrunum.
Af öðrum minnisstæðum stjömum úr
karlaflokki má nefna Finnan Paavo Nurmi,
sem þótti næstum ofurmannlegur i lang-
hlaupum 1924 og Tékkann Zatopek, sem
þótti ekki síður ofurmannlegur 1948 og
aftur 1952.
Konur hafa einnig vakið sérstaka athygli
og aðdáun á Olympíuleikum. Til dæmis má
nefna hollenzku húsmóðurina Fanny Blan-
kers-Koen, sem var gersamlega ósigrandi á
leikunum í London 1948. Ennþá magnaðri
var þó bandariska hlaupadrottningin Wilma
Rudolph, sem vann hug og hjörtu áhorfenda
á leikunum í Róm 1960 og var oft líkt við
gazellu; svo unaðslega mjúkt leið hún áfram
á hlaupabrautinni. Þá mýkt hafði sú hol-
lenzka Blankers-Koen ekki til að bera; hún
hljóp af kröftum og minnti í útliti dálítið á
Margréti Tatcher á yngri árum.
Nú er mikil stjama borin og komin svo
hátt á hvelið, að hún hefur sett heimsmet,
sem er betri en tími sigurvegarans í karla-
flokki á Olympíuleikunum í Melboume 1956.
Þetta er bandarísk stúlka, kynblendingur
að því er virðist eftir útliti; hún heitir Floren-
ce Griffith Joyner og er 28 ára. Heimsmet
hennar í 100 metra hlaupi hljóðar uppá
10,49 sek. Allar líkur em á því, að hún
verði ein skærasta stjarna Olympíuleikanna
síðar í þessum mánuði, þótt ævinlega sé
varlegt að bóka einhvem sigurvegara; ekki
sízt í spretthlaupum, þar sem viðbragðið
eitt getur ráðið úrslitum.
í bandarískum blöðum hefur að vonum
verið borið mikið lof á þessa fræknu íþrótta-
konu, sem virðist sannarlega ekki hafa far-
ið á mis við náðargáfur skaparans. Fyrir
utan spretthörkuna hefur henni verið gefíð
fagurt útlit, svo henni er líkt við Diönu
Ross á sviðinu. Hún klæðist æfingabúningi,
sem hún hefur sjálf hannað, þvi konan er
hæfileikarík í meira lagi. Hún hefúr nú
þegar skrifað bamabækur og skáldsögu og
hún er ljóðskáld. Og að ýmsu öðm leyti er
hún afar ólík hinum karlmannlegu hlaupa-
konum Austantjaldsríkjanna; til dæmis
skartar hún löngum nöglum, marglitum og
settum steinum. Hún sameinar kvenlegan
jmdisþokka og gífuriegan kraft.
Að sjálfsögðu hefur árangurinn kostað
blóð, svita og tár. Hún segir, að það hafi
tekið sig 20 ára strit að ná þessu. Aðeins
7 ára gömul fór hún að æfa spretthlaup.
Og á skólamóti sem kennt var við Jesse
Owens, hitti hún þennan konung sprett-
hlauparanna — og vissi þá ekki hver hann
var. Svona er nú íþróttafrægðin hverful.
Nú bíða hennar ugglaust „dagar víns og rósa“
og ekki að efa að hún tekur sig vel út í
sviðsljósum fjölmiðlanna, svo glæsileg sem
hún er. Á blaðamannafundum mætir hún í
purpuralitum kokkteilkjól og maðurinn
hennar, bandarískur þrístökkvari, fylgir
henni eftir með tökuvél fyrir myndband.
Sjálf hefur Florence Griffith Joyner kynnst
annars konar lífí á æskuheimili sínu. Þau
voru 11 systkinin og hún átti að eigin sögn
ánægjuríka æsku. „Það var alltaf eitthvað
til að borða“, segir hún, „en suma daga var
haframél í morgunverð, hádegisverð og
kvöldverð".
Samarttekt GS.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3. SEPTEMBER 1988 9;