Alþýðublaðið - 24.12.1988, Side 10

10
Laugardagur 24. desember 1988
Treystiröu annarri íilmu
fyrir dýrmœtu
minningunum þinum?
OLIS
sendir öllum blóðgjöfum og
velunnurum sínum
bestu jóla- og nýjársóskir
með þakklœti fyrir hjálpina á
undanförnum árum.
BLÓÐBANKI
Kodak
Filma
vólympluleikanna
", 1988
ÁRSHATIÐ,
fundur og þrettándagleöi
Föstudaginn 6. janúar næstkomandi klukkan 20.00
stendur Félag frjálslyndra jafnaðarmanna fyrir
fundi, árshátíð og þrettándagleði í Naustinu (Símon-
arsal).
Aðalræðumaður kvöldsins er utanríkisráðherra og
formaður Alþýðuflokksins, Jón Baldvin Hannibals-
son. Veislustjóri er Stefán Friðfinnsson. Verður
margt til gamans gert, skemmtiatriði og glatt á
hjalla.
Á matseðli kvöldsins veröur forréttur, aðalréttur og
kaffi á eftir. Verði veitinga er mjög í hóf stillt, eða kr.
1.700 á mann. Skorað er á menn að taka maka og vini
með sér.
Láttu ekki tækifærið til að halda ærlega upp á þrett-
ándann í góðum félagsskap fram hjá þér fara. —
Skráðu þig sem fyrst, fyrir 3. janúar, hjá Karli Th.
Birgissyni formanni F.F.J. í sima 15409, eða hjá Dóru
á skrifstofu Alþýðuflokksins í síma 29244.
Stjórnin Allir velkomnir.
ATVINNA
í BOÐI
Oskum eftir að ráða 2 vél-
stjóra á loðnuveiðiskip
sem gert er út frá Aust-
fjörðum.
Upplýsingar gefur Emil í
síma 97-61120.
Oskum landsmönnum
öllum gleðilegra jóla og
farsœldar á komandi ári.
Fönn
Skeifunni 11
UMRÆÐA
eftir Örn D. Jónsson
Platenhoes. Bombay. I
INDVERSK TÓNLISTARBÖND
Indverskar kvikmyndir eru
sérstakar fyrir okkur á vestur-
löndum. Þá á ég ekki viö
„góðar“ myndir eins og lista-
verk Satyajit Ray eöa annarra
meistara indverskrar kvik-
myndageröar heldur ævin-
týramyndirnar þeirra. Indverj-
ar eru afkastamestu kvik-
myndaframleiðendur heims
og eru afuröirnar aö uppi-
stööu til hádramatiskar ástar-
myndir sem fyrir óvana likjast
sögum Þúsund og einnar
nætur.
Indversku myndirnar eru
fjöldaframleiddar í orösins
fyllstu merkingu. Leiktjöld
eru margnotuö og tíökast
jafnvel aö nota velheppnaðar
upptökur, s.s. fjöldasenur og
góðar útitökur í fleiri en eina
mynd. Algengt er aö sýning-
artíminn sé á fimmtu klukku-
stund og þá fariö yfir lífs-
hlaup heilu ættanna. Þessar
myndir eru sjaldnast sýndar
á Vesturlöndum nema fyrir
fólk af indverskum uppruna
því ekki er talið aö almennir
kvikmyndahúsagestir hafi
þolinmæði til aö sitja sýning-
una út. Aftur á móti eru
myndirnar vinsælar f öðrum
heimsálfum eins og t.d. lönd-
um Suður Ameríku þar sem
ólæsi er mikið og tíminn er
ekki metinn jafn grimmúö-
lega til peninga og hjá okkur.
Tónlistarmyndbönd hafa
náð vinsældum á Indlandi
rétt eins og á Vesturlöndum
og fyrir nokkru síðan komst
ég yfir nokkur þarlend mynd-
bönd og haföi gaman af. Þaö
er gefandi að kynnast ein-
hverju nýstárlegu, þvi sem er
ööru vísi eöa óvenjulegt. Tón-
listarmyndböndin hafa það
fram yfir kvikmyndirnar að
þau eru niðursoðin innsýn í
annan menningarheim. Nokk-
uö sem auðveldar okkur meö-
tökuna, er ööru vísi en ekki
yfirþyrmandi. Reyndar hljóta
indverskir menningarfrömuö-
ir að lita myndböndin horn-
auga því þau eru líklega
meiravestræn en indversk í
þeirra augum.
Myndböndin voru fremur
lík aö uppbyggingu. Kona og
maður sungust á og meö
hraðri klippingu var byggö
upp dramatísk spenna á milli
þeirra. Mikiö var um útitökur
og þau svifu í faðm hvors
annars eöa skildu. Myndmál-
iö var sterkt en tónlistin
minnti á sítarslagara blóma-
tímans, margbrotið tónaflóö
með líflegum áslætti undir.
Þaö var eitthvað sérkenni-
legt við uppbygginguna sem
erfitt var aö koma auga á í
fyrstu, en þegar gátan var
leyst var sérstaðan augljós.
Þaö er bannað aö kyssast í
indverskum kvikmyndum og
þá Ifka í myndböndum. For-
boðnir ávextir eru eftirsóknar-
verðir.
Myndböndin voru textalaus
og því var myndmálið eitt um
aö miðla boðskapnum. Sjálf-
sagt hafa finni drættir ástar-
sagnanna týnst en sjaldnast
fór á milli mála hvert umfjöll-
unarefniö var. Vissulega er
rangt að dæma umfangs-
mikla myndbandagerð Ind-
verja út frá fjórum eöa fimm
eintökum, en umfjöllunarefni
þeirra allra var, meö mátu-
legri alhæfingu, kossar. Eöa
réttara sagt tilhlaup til kossa.
Stuttu eftir að ég haföi séö
myndböndin spurði ég kunn-
ingja minn sem þekkti vel til
Indlands nútímans aö þvf
hvort það væri satt að bann-
aö væri að kyssa f indversk-
um kvikmyndum. Hann sagöi
aö kossinn gegndi ámóta
hlutverk* og rúmsenur gerðu
til skamms tíma í siðaðri
vestrænum myndum, nokkuð
sem ýjað væri aö en aldrei
sýnt. Að hans sögn sýndu
þeir ótrúlega hugkvæmni f aö
prjóna í kringum þennan
vendipunkt mannlegra sam-
skipta; þegar parið féllst í
faðma og munnar allt að því
mættust hentist fílahjörö
framhjá; sjarmörinn sveif nið-
ur af þyrlu til elskunnar sinn-
ar sem sat f aftursæti bíls, en
þegar óskastundin nálgaðist
neyddist þyrluflugmaðurinn
að lyfta þyrlunni snögglega
o.s.frv. o.s.frv.
Vestrænar myndir er sjálf-
sagt alveg jafn skondnar í
augum Indverja og þá á ég
ekki aðeins við allar þær
Hollywood-myndir sem gerð-
ar hafa verið þar sem blóma-
rósin er að klæða sig f eða úr
nælonsokkum, eða eilífar
sturtuferðir fegurðardísanna.
Merkilegastar hljóta glæpa-
myndirnar að vera. Sú grein
kvikmynda byggir á því að
leikarar sýni sem minnst
svipbrigði og mestu spennu-
atriðin eru þegar hetjan
hverfur inn í skúmaskot eða
hleypur á eftir skúrknum upp
stiga í stórhýsi.
Frjálslyndið er reyndar bú-
ið að ganga hart að kvik-
myndalistinni, nú er leyfilegt
að sýna allt, hvort sem það
eru sundurskotnar andhetjur
eða fólk í fjölgunarglímu.
Þegar allt kom til alls var
það baráttan við syndina sem
gerði Indversku myndböndin
skemmtileg og það sem
gerði þau afkáraleg var hve
syndin er meinlaus í okkar
augum. Kossinn, jafnvel þó
ástriðufullur sé er siðgæðis-
megin i okkar menningu.