Alþýðublaðið - 18.01.1996, Blaðsíða 8

Fimmtudagur 18. janúar 1996 10. tölublað - 77. árgangur Verð í lausasölu kr. 150 m/vsk
■ Bítlaklúbbur stofnaður í kvöld
„Aldrei
of seint
fyrir ást"
- ÞorgeirÁstvaldsson er heiðursaðdáandi Bítlanna
ásamt Keflavíkuröldungunum Rúnari og Gunnari.
Þorgeir Astvaldsson í Bítlastellingum. „Þeir voru fyrir ofan gaflinn á rúminu hjá mér strax 1963 og hafa verið í
eyrunum og augunum á mér allar götur síðan."
Allar götur síðan 1963 hafa
starfað ótal aðdáendaklúbbar
bresku Bítlanna út um allar jarðir.
En svo vill til að það er ekki fyrr
en 1996 að loks er stofnaður Bítla-
klúbbur á íslandi, nánar tiltekið í
kvöld að Bítlavinir eru boðaðir á
Hard Rock Café til að votta dægur-
lagagoðunum frá Liverpool virð-
ingu sína og aðdáun. Þar verða í
öndvegi þrír heiðursmenn sem allir
lentu svo heiftarlega í Bítlaæðinu
að það breytti lífshlaupi þeira. Það
eru Keflavíkurpoppararnir Gunn-
ar Þórðarsson og Rúnar Júlíus-
son og svo útvarpsmaðurinn góð-
kunni, Þorgeir Astvaldsson. Þre-
menningarnir teljast semsé vera
handhafar Bítlamenningarinnar á
Islandi númer eitt, tvö og þrjú.
„Mér er sannur heiður af því að
vera þarna og vona að þetta verði
til að rækta bítlið í manni og við-
halda því,“ segir Þorgeir Astvalds-
son í spjalli við Alþýðublaðið.
„Þeir eldast nú einu sinni svo vel
inni í manni, Bítlarnir, að ég lét
mér ekkert bregða þegar mér var
tilkynnt að ég væri heiðursfélagi."
Þorgeir lætur þess þó getið að
hann viti ekki gjörla hvaða hlut-
verki heiðursfélagi í svona félags-
skap eigi að gegna: „Ætli þetta sé
ekki eins og í fínni klúbbum á
Bretlandi, að maður mæti endrum
og sinnum í sparifötunum sínum -
eða Bítlafötunum - sitji við end-
ann á borði og sé látinn segja eitt-
hvað viturlegt á ögurstundum. Ég
á ekkert bágt með það, enda vill
svo til að ég er alinn upp með
þessum strákum frá Liverpool.
Þeir voru fyrir ofan gaflinn á rúm-
inu mínu strax árið 1963 og svo
hafa þeir náttúrlega verið í eyrun-
um og augunum á mér allar götur
síðan.“
Það er kannski ekki á allra vit-
orði, að minnsta kosti ekki núorð-
ið, að Þorgeir var í einni allravin-
sælustu bítlahljómsveit á Islandi á
sínum tíma. Hljómsveitin hét
Tempó og Tempó-bítlarnir voru al-
vöru poppstjörnur, að minnsta
kosti á Islenskan mælikvarða.
„Þetta var svona skólahljómsveit
Langholtsskóla og byrjaði reyndar
að fremja snilldarverkin í hinu
fræga húsi safnaðar Langholts-
kirkju. Við vorum úr Álfheimun-
um og þar fann Haukur Morthens
okkur og bauð okkur að taka þátt í
hljómleikahaldi með hljómsveit-
inni Swinging Blue Jeans. Hún var
kannski frekar skyndifræg en
heimsfræg og hefur líklega fallið í
gleymsku. En þeir voru frá
Liverpool og það var náttúrlega
nóg. Þannig að fyrstu frægðarspor-
in voru nokkuð á alþjóðlega vísu.“
- En þið spiluðuð líka með
Kinks sem eru öllu heimsfrægari...
„Já, síðan gerðust þau undur og
stórmerki að Baldvin Jónsson, nú-
verandi bio-landbúnaðarfrömuður,
gerðist umboðsmaður þessara
stráka úr Álfheimunum. Hann var
stórhuga og náði samningum við
piltana í Kinks sem bar ansi hátt á
þessum tíma. Við lentum með
þeim í röð átta hljómleika í Aust-
urbæjarbíói og þá komst maður
eiginlega í beint samband við al-
heimsfrægðina. Þarna kynntist ég
náunga sem heitir Ray Davis sem
var nokkuð skemmtilegt."
- Nú er engin ástæða til að gera
lítið úr músíkferli þínum. Því verð-
ur þó vart á móti mælt að tónlistar-
lega ert þú minnstur bræðra af
heiðursfélögum Bítlaklúbbsins...
„Það er á fárra vitorði en ég er
leynitónlistarmaður mikill. Það er
kannski af innbyggðri hæversku að
ég hef ekki haft mig meira í
frammi. Innst í hjarta mínu veit ég
samt að ég hef töluvert í þá að
segja, þótt náttúrlega hafi maður
litið öfundaraugum til Keflavíkur
fyrr á tíð. Þaðan komu höfðingj-
arnir. Þeir voru í nálægð við menn-
ingarstrauma að vestan og manni
fannst þeir alltaf skrefinu framar.
En ég er mjög sáttur við að vera í
félagsskap þeirra og staðráðinn í
að láta þessa minnimáttarkennt
hvergi í ljós.“
- En er ekki svolítið seint að
stofna loks Bítlaklúbb árið 1996? í
siðmenntuðum löndum hafa þeir
verið starfandi í áratugi...
„Það er náttúrlega löngu tíma-
bært. En það er eins og einhver
ágætur maður sagði: Aldrei of
seint fyrir ást. Og það gildir um
allt sem klassískt er - það er aldrei
of seint að taka ástfóstri við það.“
Birgir Andrésson opnar um helgina sýningu á verkum
sem hann sýndi á Feneyjabiennalnum í sumar
n
Allir eru velkomnir
//
Á safni í Sarajevo í Bosníu hanga
nú ljórir fánar úr íslenskum lopa, verk
eftir Birgi Andrésson myndlistar-
mann. Birgir gaf fánana þangað suð-
ureftir en áður höfðu þeir verið hluti
af sýningu hans á Feneyjatvíæringn-
um, mestu myndlistarhátíð heimsins,
en þar var Birgir fulltrúi íslands.
„Það er stór og mikil kerling sem
rekur gallerí í París sem stendur fyrir
þessu,“ segir Birgir. „Hún hafði sam-
band við mig og spurði hvort ég gæti
gefið þessu safni verk. Henni fannst
víst að þarna hefðu náðst fram ein-
hver séreinkenni, ef svo má segja, að
menn þyrftu ekki að velkjast í vafa
um af hvaða slóðum þetta kæmi.“
Á laugardaginn opnar Birgir svo
sýningu á Sólon Islandusi og þar fá
íslendingar að sjá brot af traktering-
unum sem hann reiddi fram í Feneyj-
unt, annars handprjónaða fána og hins
vegar blýantsteikningar af gömlum
bæjarstæðum.
Fánana segir Birgir að góðar konur
úr Handprjónasambandi íslands hafi
prjónað fyrir sig: „Ég kalla þetta fs-
lenskir fánar, en þar á ég ekki við ís-
lenska fánann, heldur fána sem eru
gerðir hér heima á íslandi og úr ís-
lensku efni. Fánamir hafa sama form-
ið og íslenski fáninn, en þeir eru gerð-
ir úr sauðalitunum. Það má kannski
segja að tilvísun fánans sé sameining
þjóðarinnar þar sem hún safnast sam-
an og hyllir fánann, en ég er frekar að
vísa í íslenska menningu - að hylla ís-
lenska arfleifð og íslensku sauðkind-
ina.“
Myndimar af bæjarstæðunum seg-
ist Birgir hafa teiknað eftir fyrirmynd-
um úr fomleifafræði: „Ég kalla þetta
manngerða náttúm. Ef svo má segja
er öll íslensk náttúra orðin til af nátt-
úrunar völdum. En ef maður fer til
Evrópu sér maður að náttúran er
meira eða minna gerð af manna hönd-
um. Hér þarf maður að grafa sig niður
til að finna hina manngerðu náttúru.
Fyrir útlendinga kann hún að líta út
eins og hvert annað hrjóstur, en hjá
okkur hefur hún tilvísun í íslenska
byggingarsögu og arfleifð, auk þess
sem hún er náttúra sem gerð af manna
höndum úr náttúrulegum efnum, torfi
og grjóti."
En hvemig stendur á þessum áhuga
Birgis á íslenskri arfleifð. Er þetta
einhver fortíðarþrá eða einfaldlega
ræktarsemi við menningararfinn?
„Ég leitast frekar við að búa til
myndlist úr mínum ranni. Ég nota
þann efnivið sem stendur mér næst.
Ræktarsemi Islendinga við fortíðina
er mér hugleikin, enda virðist mér
hún vera það eina sem við getum
staðið á. Það er hún sem einkennir
okkur frá öðrum þjóðum og gerir
okkur fært að mæta þeim á jafnréttis-
gmndvelli. Svo ég nota bæði íslenskt
myndmál og íslenskan efnivið. Þann-
ig að þótt við fyrstu sýn geti virst að
ég sé að eltast við einhverja nostalgíu,
þá lít ég frekar svo á að ég sé að fást
við einhveija nálægð."
Sýningin hans Birgis opnar á Sólon
á laugardaginn klukkan fjögur. Hann
segist ekki hafa haft efni á að senda út
boðskort svo hann vill koma því
áleiðis að allir séu velkomnir. „Hafðu
bara í fyrirsögn að allir séu velkomn-
ir. Ég má ekki gera fólkinu þann
grikk að vera þama einn.“
Birgir Andrésson er búinn að missa
húsnæðið sitt á Vesturgötunni þar
sem hann hefur staðið fyrir
skemmtilegasta galleríi bæjaríns.
Því er semsé komið á framfæri að
Birgi vantar húsnæði.
Og þess vegna er fyrirsögnin ekki
„Myndlist úr mínum ranni", heldur
„Allir em velkomnir“.