Morgunblaðið - 03.03.2001, Blaðsíða 52

MINNINGAR
52 LAUGARDAGUR 3. MARS 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Guðný Magnús-dóttir Öfjörð var
fædd 23.3. 1922 að
Hæli í Gnúpverja-
hreppi. Hún lést á
Kumbaravogi 20.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Þórdís Ragn-
heiður Þorkelsdótt-
ir, f. 10.3. 1892 í
Reykjavík, d. 15.4.
1950, og Magnús
Þórarinsson Öfjörð
frá Fossnesi í Gnúp-
verjahreppi, f. 21.7.
1888, d. 25.4. 1958.
Árið 1923 fluttist hún með for-
eldrum sínum að Skógsnesi í
Gaulverjabæjarhreppi og ólst þar
upp. Systkini Guðnýjar, sem nú
eru á lífi eru: Margrét, f. 5. 6.
1923, Skúli, f. 9.4. 1928, og Ás-
hildur, f. 30.9. 1930, en látin eru
Þórarinn, Ragnheiður og óskírð
stúlka.
Hinn 28.10. 1944 giftist Guðný
eftirlifandi eiginmanni sínum
Kristjáni Eldjárn Þorgeirssyni
frá Hæringsstöðum
í Stokkseyrar-
hreppi, f. 20.9. 1922.
Þau hófu búskap að
Brandshúsum í
Gaulverjabæjar-
hreppi árið 1945 og
bjuggu þar til 1948,
er þau fluttu að
Skógsnesi. Börn
Guðnýjar og Krist-
jáns eru: 1) Magnús,
f. 7.4. 1944, dósent
við Háskóla Íslands.
2) Erlingur, f. 8.8.
1945, húsasmiður
í Mosfellsbæ. 3) Þór-
dís, f. 26.10. 1946, grunnskóla-
kennari á Selfossi. 4) Þóroddur, f.
10.1. 1949, kaupmaður á Selfossi.
5) Þorgeir f. 23.12. 1952, bílstjóri
hjá Mjólkurbúi Flóamanna. 6)
Davíð, f. 20.5. 1964, tölvufræð-
ingur á Selfossi. Afkomendur
Guðnýjar og Kristjáns eru 40
talsins, þar af eru tveir látnir.
Útför Guðnýjar fer fram frá
Gaulverjabæjarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Elsku amma. Fyrir um það bil
tveimur árum, þegar ég var að
þakka þér fyrir hvað þú hefðir alltaf
verið góð, tókst þú af mér það loforð
að skrifa um þig þegar þú féllir frá.
Ég lofaði þér því, en bjóst ekki við að
það yrði svo stutt þangað til. Það
sem stendur upp úr í minningunni er
að þú hafðir alltaf tíma fyrir okkur
krakkana. Það var alveg sama hvort
þú varst að baka, raka dreif, reyta
arfa, elda eða hvað það nú var sem
sveitakona þurfti að gera, þá fengum
við alltaf að vera með í verkunum.
Það má segja að dvölin hjá þér hafi
verið skóli án þess að maður tæki
eftir því. Til dæmis lærði ég að hekla
og baka hjá þér. Þegar við krakk-
arnir vorum í Skógsnesi höfðum við
mikið frelsi til að leika okkur. Við
áttum nokkur bú úti, en hvert bú
hafði sína sérstöðu, t.d. var eitt í
vélakirkjugarðinum, annað með eld-
húsdóti og eitt með leggjum og smá-
steinum. Við vorum líka með bú inni
með matarumbúðum og stundum
með einhverju góðgæti. Þér fannst
nauðsynlegt að við værum ekki að-
gerðarlaus eða að okkur leiddist
ekki. Stundum vorum við kannski
full athafnasöm en ég man ekki eftir
því að þú hafir skammað okkur þó að
við kæmum blaut eða rifin inn. Ég
man einu sinni eftir því að mér og
Dagnýju fundust buxurnar sem við
vorum í orðnar eitthvað lúnar. Þá
fórum við upp á hlöðuþak og rennd-
um okkur niður. Þegar við komum
inn sögðumst við hafa flækt okkur í
gaddavír. Þú sagðir að mömmur
okkar yrðu nú ekki glaðar. Ég held
að þú hafir alveg vitað upp á okkur
skömmina, því að við sáum glottið
þegar þú fórst inn í eldhús.
Í þínum frítíma safnaðir þú alls
konar „drasli“, annað hvort bara til
að eiga það eða til að föndra úr því
ýmsa nytjahluti. Þú hefðir átt að
vera eins og dóttir mín ætlaði að
vera þegar hún var sex ára. Hún
ætlaði að vera bóndakona alla daga
nema á miðvikudögum, þá ætlaði
hún að vera listakona. Þú varst lista-
kona á ýmsum sviðum, þú ræktaðir
fallegan garð, og það var alltaf girni-
legt hlaðborð hjá þér, hvort sem það
voru gestir eða bara heimilisfólkið.
Ég er fegin því að hafa getað
þakkað þér fyrir allt á meðan þú lifð-
ir og hafðir heilsu.
Elsku amma, takk fyrir allar góðu
stundirnar. Vertu sæl.
Þín Gréta eða
Margrét Erlingsdóttir.
Nú líður ömmu í sveitinni vel.
Við vorum heppin að eiga ömmu í
sveit og fá að kynnast lífinu þar,
enda alltaf velkomin þangað. Stund-
um var hjólað niður eftir, svona
meira til þess að leika sér og reyna
hve lengi við værum að komast
þessa rúmu tuttugu kílómetra. Við
urðum samt ekki að miklu liði og
þvældumst fremur fyrir, óðum upp
fyrir stígvélin eða ötuðum okkur út.
Það var ekki einu sinni hægt að láta
okkur gefa hænunum vegna ótta við
hanann og þá varð amma að koma
með.
Amma ólst upp við kjör, sem ólík
voru okkar. Við þekkjum ekki að þvo
á bretti, en getum snúið takka á
þvottavél. Við höfum ekki borið
neysluvatn í bæ, en látum heitt eða
kalt vatn renna úr krönum, ótæpi-
lega. Amma gekk langa vegleysu í
barnaskóla, en við komumst vart
milli húsa án þess að setjast upp í bíl.
Sameiginlegur fataskápur fjölskyld-
unnar í Skógsnesi var ekki stór.
Okkar skápum er varla hægt að
loka fyrir fataflóði. Amma ólst upp
við dauft skin olíulampanna, en ef
rafmagnið fer af hjá okkur er það í
minnum haft.
Ömmu var nægjusemi í blóð borin
og gerði ekki kröfur um veraldleg
efni.
Amma sagði okkur sögur af álfum
og fleiru, föndraði með okkur úr
skeljum eða blómum og minnti okk-
ur á að fara með bænirnar okkar.
Oliver Ingvar heimsótti langömmu
sína s.l. haust og fór með Faðir vor
fyrir hana, af svo mikilli innlifun, að
hún sagði: „Ég held að þú verðir
prestur.“ Elsku amma. Hvíl í friði.
Hafðu þökk fyrir allt. Guð veri með
afa í sveitinni.
Þessi garður minn
Rís upp á nýju vori
Klæðist himni og jörð
(Gunnar Dal.)
Guðný, Dagrún og Áslaug
Ingvarsdætur, Oliver Ingvar
Gylfason, Einar Þorgeirsson.
Ég sit í sveitinni hjá afa og ætla
hér að skrifa nokkur minningarorð
um hana ömmu mína.
Hún amma var hress og skemmti-
leg og mikill fróðleiksbrunnur um
margt sem ungan mann þyrsti í að
vita. Mér er það sérstaklega minn-
isstætt þegar ég var fjögurra ára og
átti von á litlu systkini. Þetta var að
vori til og verkin í blómagarðinum
að hefjast. Þar var amma í essinu
sínu við að hreinsa ofan af beðum og
snyrta til fyrir sumarið, ég bara smá
peð þá í pössun hjá ömmu að reyna
að hjálpa henni. Amma var mjög
natin við að yrkja garðinn sinn og
passaði upp á að hafa hann fallegan
og það var hann í orðsins fyllstu
merkingu.
Amma gekk til allra þeirra verka
úti við sem hún var beðin um, og
miklu meira en það, af mikilli vand-
virkni og ósérhlífni. Ég man til
dæmis eftir þegar amma var að þvo
mjaltatækin og hún tók mig með út í
mjólkurhús. Þetta þótti mér mikið
sport og að fá að fylgjast með afa
ljúka mjöltum. Ég þorði samt ekki
inn í fjós því ég var svo hræddur við
kýrnar. Amma taldi þetta ekkert
mál, tók í höndina á litla stráknum,
leiddi hann inn í fjós, sýndi honum
kálfana og að kýrnar væru bundnar
á básana þannig að þær gætu ekki
gert mér neitt. Hún sagði að kýrnar
væru hræddari við mig en ég við
þær.
Eftir þetta þorði ég alltaf inn í
fjós.
Einnig er mér minnisstætt að það
átti að fara að smala fénu til rúnings
og afi var búinn að ná í alla reiðhest-
ana. Mikil var tilhlökkun í litla
stráknum að fá að smala í fyrsta sinn
á hesti. Ég bar þetta undir afa því
mér fannst ég leikandi geta smalað á
hesti, sjö ára og hafði nýlokið reið-
námskeiði. Afi taldi það af og frá.
Strákurinn var auðvitað leiður yfir
þessu en þá kom amma til skjalanna
og leysti málið. Þar sem við vorum
nógu mörg ákvað hún að fara á hon-
um Sauðburðar-Rauð og ég var sett-
ur á bak Þófa. Amma teymdi hestinn
hjá mér í smalamennskunni, málinu
var bjargað og strákurinn alsæll að
fá að taka þátt í þessu.
Amma var hin dæmigerða ís-
lenska kona af „gamla skólanum“,
lét sér ekki allt fyrir brjósti brenna,
heldur gekk hún til þeirra verka sem
hún taldi vera sín og sinnti þeim eins
og henni var einni lagið. Hún sagði
til dæmis aldrei: „Nú vaskið þið upp,
ég ætla að hvíla mig á meðan,“ held-
ur vaskaði hún upp og fór svo
kannski að baka eða brjóta saman
þvott, því orðið hvíld var ekki til í
hennar orðabók.
Hún amma sá um kaffið fyrir
mjólkurbílstjórann í fjölda ára og
alltaf voru kræsingar á borðum.
Hún fór á fætur á morgnana fyrir
allar aldir og var byrjuð að vasast í
eldhúsinu. Maturinn hjá henni var
frábær eins og annað sem hún gerði.
Alltaf var amma boðin og búin að
taka á móti okkur barnabörnunum
til lengri eða skemmri dvalar í sveit-
inni. Hún taldi það ekki eftir, hversu
mörg við vorum í einu eða ærslafull.
Hún gerði líka margt skemmtilegt
með okkur barnabörnunum, fór í
gönguferðir upp í Litlu-Kot eða ann-
að og sagði okkur sögur.
Amma mín, þakka þér fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig, öll þau sum-
ur sem ég vann hjá þér og afa. Ég
mun alltaf muna eftir þér.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál.)
Kristján Eldjárn
Þorgeirsson (yngri).
Elsku amma. Nú ertu farin frá
okkur eftir erfið veikindi. Það er sár
tilfinning að hugsa til þess að ég eigi
ekki eftir að leggja með þér á borð
eða tína með þér rifsber í garðinum
og grínast, sem við gerðum nú í ófá
skiptin.
Þegar ég lít til baka eru mörg góð
augnablik sem við áttum saman sem
eru mér ómetanleg núna. Við sátum
oft tímunum saman, spiluðum og töl-
uðum um sögur úr sveitinni.
Það er einn sólríkur sumardagur
sem er mér ofarlega í minni. Þá tók-
um við okkur til og fórum í lautar-
ferð út á mýri með súkkulaði og
kleinur og þú kenndir mér nöfnin á
bæjunum í kring. Já, amma mín, það
var nú margt sem þú kenndir mér
sem ekki má læra af bókum og ætla
ég mér að kenna það mínum afkom-
endum í framtíðinni.
Nú um síðustu jól áttum við góða
stund saman. Þú komst frá Kumb-
aravogi og eyddir jólunum uppi í
sveit með afa, Dísu og fjölskyldu og
mér. Þá var glatt á hjalla og Oliver
Ingvar var hrókur alls fagnaðar.
Þetta voru án efa með þeim bestu
jólum sem ég hef átt og þakka ég
fyrir að hafa fengið að eyða þeim
með þér.
Það er eitt sem ég man eftir sem
þú sagðir oft við mig og Guðnýju:
„Þakka ykkur fyrir að vilja vera hjá
okkur.“ En mig langar að snúa
þessu við og segja: „Þakka ykkur
fyrir, amma og afi, að hafa viljað
hafa okkur.“ Því ég veit ekki hversu
oft ég hef komið til ykkar þegar mér
hefur liðið illa og verið tekið með
opnum örmun og fundið svo mikla
væntumþykju og öryggi. Þegar ég
var yngri var Skógsnes mitt annað
heimili.
Ég vildi bara segja það að ég met
það mikils allt sem þú hefur gert fyr-
ir mig á þessum 17 árum og ég vona
að ég geti einhvern tímann endur-
goldið þér það.
Margs er að minnast,
margs er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Bless, amma mín,
megir þú hvíla í friði.
Þín sonardóttir,
Margrét Birgitta
Davíðsdóttir.
Elsku amma. Ég á eftir að sakna
þín mikið. Það var alltaf svo gaman
að koma upp í sveit og fara með þér í
göngutúra og finna fallega steina í
steinasafnið okkar.
Það var líka svo gaman að liggja
með þér í garðinum og borða rifsber
og láta þig segja sér sögur af þér og
systkinum þínum.
Það er mjög tómlegt að koma upp
í sveit og það vantar þig en ég veit að
nú hittir þú loksins systur þína,
bróður þinn og foreldra þína eftir
áralanga fjarveru. Ég veit líka að þú
munt ábyggilega tína fallega steina
og rifsber á himninum, eins og þér
fannst svo gaman að gera.
Láttu þér líða vel, amma mín, því
þú átt það skilið.
Þín sonardóttir,
Guðný Kristrún
Davíðsdóttir.
Elsku amma, mig langar að
kveðja þig með fáeinum orðum. Þeg-
ar ég heimsótti þig síðast átti ég ekki
von á því að það væri í hinsta sinn.
En ég er samt fegin að þú fékkst
hvíldina því þú varst búin að vera
svo lasin.
Þú áttir engan þinn líka. Þú varst
amma með stóru Ai. Þolinmæði þín
og natni í garð okkar krakkanna var
engu lík. Það var ekki til sá hlutur
sem við krakkarnir í Skógsnesi tók-
um okkur ekki fyrir hendur og alltaf
sýndir þú okkur jafnaðargeð, sama
hvað á gekk. Meira að segja þegar
ég og Gréta frænka tókum eldhúsið í
okkar hendur til að baka og gera
karamellur. Þótt þú værir sjálf með
smábarn þegar við barnabörnin fór-
um að koma eitt af öðru var alltaf
nóg hjartarúm fyrir okkur öll. Hjá
þér lærði ég heilmikla handavinnu
og var oft ótrúlegt hvað þú gast gert
fallega hluti úr litlu efni.
Þú varst mér mikil vinkona. Til
þín var alltaf hægt að leita hvort sem
var með ráð eða vandamál. Þegar ég
eignaðist mín eigin börn, þótti þeim
jafnvænt um að koma til ykkar afa í
Skógsnes og mér. Þér féll aldrei
verk úr hendi og það var sama hvað
þú gerðir, þú gerðir allt svo listavel.
Það væri hægt að skrifa heila bók
um manngæsku þína, ást og um-
hyggju. En minningarnar um þig
eru margar og geymi ég þær í hjarta
mínu.
Elsku afi. Ég votta þér og systk-
inum pabba mína dýpstu samúð.
Guð geymi þig, elsku amma mín.
Dagný Magnúsdóttir.
Elsku amma mín, þá er komið að
því sem ég var lengi búin að kvíða,
en vissi náttúrulega að hverju
stefndi. Mig langar fyrst og fremst
að þakka þér fyrir þær ómetanlegu
stundir sem ég átti í Skógsnesi frá
því að ég var barn og fram á þennan
dag, og nú seinni árin með Björk og
börnunum. Alltaf fannst börnunum
mínum gaman að koma í Skógsnes
og fá heimareykt hangikjöt og vera í
„kaffi“ því þeim fannst það hvergi
eins gott. Þakka þér fyrir þolinmæð-
ina sem þú hafðir gagnvart mér og
Davíð þegar við vorum að gera eitt-
hvað af okkur. Aldrei voru neinar
skammir, t.d. ef maður kom blautur
frá hvirfli til ilja eftir að hafa velt
bátnum út í flóði, heldur teppi, heitt
kakó og nýbakað bakkelsi. „Látið nú
fara vel um ykkur,“ sagðirðu.
Það á eftir að ylja mér um hjarta-
ræturnar að minnast hangikjöts-
lyktarinnar út á ísinn á norðurflóð-
inu þegar við vorum að skauta og
ilmsins af nýbökuðum flatkökum
sem lagði um allt á morgnana.
Þakka þér fyrir sögurnar sem þú
sagðir mér af fólki og tröllum yfir
kvöldkaffinu, stundirnar þegar þú
last fyrir mig á kvöldin og breiddir
yfir mig og settir auka teppi yfir
tærnar (sem ég reyndar geri enn) og
þakka þér fyrir að láta allt eftir mér
þegar ég var krakki. Ég hafði örugg-
lega gott af því!
Takk fyrir allt.
Kristján Eldjárn Magnús-
son og fjölskylda.
Mín fyrstu kynni af Guðnýju voru
fyrir nær 18 árum er ég kynntist
yngsta syni hennar. Ári síðar 1. 3.
’84 kom eldri dóttir okkar í heiminn.
Heimili Guðnýjar og Kristjáns
var notalegt, hreinlegt og alltaf
nægur og góður matur á borðum.
Guðný var vinnusöm, góð kona og ól
upp myndarlegan barnahóp.
Ég bjó hjá þeim í eitt ár eftir að
yngri dóttirin fæddist 9. 4. ’89.
Stuttu síðar slitum við samvistir, en
alltaf héldust vinaböndin milli mín
og fyrrverandi tengdaforeldra
minna. Telpurnar mínar voru alltaf
velkomnar og þeim þótti gaman að
vera hjá afa og ömmu í Skógsnesi.
Eldri dóttir okkar hefur verið öll sín
16 jól hjá afa og ömmu í Skógsnesi
og flest sumur ævi sinnar. Betri
tengdaforeldra hefði ég ekki getað
fengið.
Síðustu kynni mín af Gyðnýju
voru á Elli- og hjúkrunarheimilinu á
Kumbaravogi, þar sem ég vinn. Á
þeim stað dvaldi hún síðasta hálfa ár
ævi sinnar. Hún var alla tíð glettin
og stutt í gamansemina. Vel var
hugsað um Guðnýju á Kumbaravogi,
en undir það síðasta var hún mjög
veik. Nú er raunum hennar lokið.
Hún er í faðmi Guðs.
GUÐNÝ MAGNÚS-
DÓTTIR ÖFJÖRÐ



 
  


  

 '$ 

 3;66 
: 3>-
= !( 55! <?
.2 )'!
! #

  3

  #  #

4
552
.  4) ! &!
  6! 3 &! ;  8/ 6% 
4) ! 3 ) 
 3 &!
,  3 ) 
0! 3 &!
* '+
!# &! 3+  ) 
.)! .! &! 4) ! ,  ) 
 6! 3+ &! ; !  .!  ) 
 3+ 3+ )  .!  / "#5 & &!
"  3+ )    * ' &!
4) 3+ )  !'# !'5  &!
4) ! 4) ! )   * '+ "  &!
: '!%' 4) ! &! !'# "#5 & ) /