Morgunblaðið - 12.01.2002, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 LAUGARDAGUR 12. JANÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ HjóninIngibjörg
Edda Guð-
mundsdóttir,
f. 11. desem-
ber 1981,
Hreiðar Snær
Línason, f. 29.
júní 1979, og
litli sonur
þeirra Leon
Örn, f. 27. maí
2000, létust af
slysförum
föstudaginn 4.
janúar síðast-
liðinn.
Eftirlifandi sonur og bróðir er
Anton Líni, f. 2. júlí 1998.
Foreldrar Ingibjargar Eddu
eru Kristrún Helga Pétursdóttir,
f. 18.7. 1963, og Guðmundur
Björnsson, f. 24.10. 1959. Þau
slitu samvistum. Fósturfaðir Ingi-
bjargar Eddu er Anton Torfi
Guðmundar er
Björn, f. 1990.
Fyrir á Rósa
Valborgu, f.
1976, Knút
Gunnar, f.
1979, og Krist-
ínu Ásu, f.
1983.
Foreldrar
Hreiðars Snæs
eru Líni Hann-
es Sigurðsson,
f. 29.6. 1947,
og Gunnhildur
Björk Elías-
dóttir, f. 11.11.
1954. Börn þeirra eru Elías Þór-
arinn Jóhannsson, f. 1973, Svan-
fríð Dögg, f. 1974, Gunnar Jakob,
f. 1981, og Elísa Ósk, f. 1989.
Útför Ingibjargar Eddu, Hreið-
ars Snæs og Leons Arnar fer
fram frá Þingeyrarkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Bergsson, bóndi í Felli í Dýra-
firði, f. 23.10. 1961. Börn hans og
Kristrúnar eru Bergur, f. 1986,
Pétur Eggert, f. 1988, og Aníta
Ársól, f. 1992.
Fósturmóðir Ingibjargar Eddu
er Rósa Knútsdóttir, f. 20.6. 1959,
búsett á Akureyri. Barn Rósu og
Lífsglöð voru þessi ljúfu börn, og
engan hefði grunað að þetta ætti að
gerast svona fljótt, stundir okkar
saman gleymast seint og er þá mest
að minnast á ærslaleiki í sundlaug
Þingeyrar, en þar undu þessi ungu
hjón löngum á kvöldin með sonum
sínum tveimur. Enga foreldra veit
ég sem hafa deilt sínu lífi með börn-
um sínum betur en þau, að öllum
öðrum ólöstuðum.
Litli snáðinn Anton Líni mun leika
sér áfram og stunda sitt kafsund.
Það á óumdeilanlega þátt í því þreki
sem hann sýndi með björgun sinni úr
þessari brennandi eiturgufu að hann
þjálfaði vel sín lungu við sitt kafsund
að ógleymdu þrekvirki og fórnfýsi
látins föður hans við björgun hans úr
brennandi húsinu. Það er ekki margt
hægt að segja um feril þessa unga
manns og tilraun hans til að bjarga
konu sinni og ungum syni sem varð
til þess að hann fylgdi þeim yfir móð-
una miklu. Þar munum við hitta þau
aftur að lokinni jarðvist okkar, við
hittumst aftur að morgni eilífðarinn-
ar, þar mun ríkja eilíf gleði og aldrei
koma nótt. Hvílið í friði.
Því falla blóm að foldu
því fölnar jarðar skraut
því hylur mjöllin moldu
því magnast okkar þraut.
Því dóu blíðu börnin
sem brostu hýrt í gær
hver verður okkar vörnin
er vetur færist nær?
Æ viltu drottinn vaka
og vera þeirra skjól
þú vilt þau að þér taka
þau veittu okkur jól.
Ó lát þau faðir finna
friðar ljós þitt skært
margt skal á þau minna
þau munu sofa vært.
Styð þú oss í stríði
stattu oss við hlið
brostu engill blíði
ber oss lífs á mið.
Veittu oss þann vilja
að velja rétta leið
skaftu oss að skilja
skapadóm og neyð.
Þeim er syrgja sárast
sendu líkn í þraut
þó tamt sé nú að tárast
er traust þitt náðarskaut.
Því kær er oss þinn kraftur
er kvöl á okkur hrín
við finnumst öll þar aftur
sem eilíf birta skín.
(Kristjana Vagnsdóttir.)
Fyrir hönd aðstandenda,
Kristjana amma.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér.
Því veit mér feta veginn þinn
og verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson.)
Björn Guðmundsson,
Akureyri.
Elsku Hreiðar, Ingibjörg og Leon
Örn. Hve sárt er að sjá á eftir ykkur
elsku dúfurnar mínar.
Maður ætlar alltaf að gera og
segja svo margt en svo allt í einu er
það orðið of seint. Það eru svo marg-
ar minningar sem koma upp í hug-
ann en samt aldrei nógu margar.
Tíminn sem ég á með ykkur er
misjafnlega langur en enginn tími
nógu langur. En árin sem ég fékk þó
og gera mig svo ríka eru yndisleg.
Við áttum margar góðar stundir,
sem ég geymi í hjarta mér, og minn-
ingin um ykkur lifir.
Við fáum að njóta hluta af ykkur,
þið skilduð eftir ykkur fjársjóð og
hann munum við varðveita. Í hvert
skipti sem ég lít Anton Lína augum
man ég hve yndisleg fjölskylda þið
voruð, svo góðir foreldrar og svo
dugleg að ferðast og gera ýmislegt
með strákunum ykkar.
Ég fékk ekki langan tíma með þér
litli stubbur en sá tími sem ég fékk
er mér dýrmætur.
Þið eruð öll hetjur í mínum huga,
fyrir að færa okkur þessa miklu gleði
og mikla hlátur í líf okkar allra og að
því munum við búa um ókomna tíð.
Og ég bið algóðan Guð að geyma
ykkur vel.
Ég elska ykkur.
Sorgin er gríma gleðinnar.
Og lindin, sem er uppspretta gleðinnar,
var oft full af tárum.
Og hvernig ætti það öðruvísi að vera?
Þeim mun dýpra sem sorgin grefur sig í
hjarta manns, þeim mun meiri gleði getur
það rúmað.
(Þýð. Gunnar Dal.)
Elsku Anton Líni, Gunnhildur,
Líni, Kristrún, Torfi, Guðmundur,
Rósa, systkini og aðrir aðstandend-
ur, ég bið Guð að styrkja ykkur í
þessari miklu sorg.
Þín mágkona
Hallfríður (Didda).
Æ, hversu sjaldan gefum vér því gaum,
hve gæfu vorrar ævitíð er naum.
og flestum aðeins verður hún að vana,
unz vér í greipar dauðans missum hana.
(Tómas Guðm.)
Sá hörmulegi atburður sem átti
sér stað aðfaranótt 4. janúar minnti
okkur á hve stutt ævin getur verið.
Við stöndum nú frammi fyrir því að
kveðja unga frænku okkar, eigin-
mann hennar og son og upp í hugann
koma ótal spurningar sem engin
svör fást við. Ættingjar og vinir
standa harmi slegnir og mega orð
sín lítils á stundu sem þessari, sama
hversu megnuð þau eru. Antoni litla,
ættingjum og vinum sendum við
okkar dýpstu samúðarkveðjur og
megi algóður Guð fylgja ykkur um
ókomna tíð. Hugur okkar er hjá ykk-
ur.
Ver sterk, mín sál, í þungri þraut,
sem þú átt nú að bera,
og vit, að þessi þyrnibraut
skal þér til reynslu vera,
sem ávöxt ber.
Guð ætlar þér í sinni framtíð sigur.
Þín trú og von ei visna má,
þó virðist kraftur þrotinn,
því Guð þér ann og er þér hjá,
hann elskar reyrinn brotinn,
og Kristur vann og veg þér fann,
þinn kross á honum hvílir.
Sjá, nóttin verður náðartíð
og nýr mun dagur skína.
Lát hverfa víl og hugarstríð,
því hag og vegu þína
þinn Drottinn sér.
Hann fyrir fer og sigrar allt um síðir.
(Sigurbjörn Einarsson.)
Gréta, Inga, Jóhann
og Eyþór Snær.
Elsku Hreiðar, Ingibjörg og Leon
Örn.
Nú þegar ykkur hefur verið kippt
svo harkalega frá okkur ryðjast
fram minningar, góðar yndislegar
minningar. Mig langar að skrifa og
skrifa en veit ekki hvar skal byrja né
hvernig á að enda. Þess vegna ætla
ég aðeins að þakka ykkur þær fal-
legu góðu stundir sem þið hafið gefið
mér og geyma allar fallegu minning-
arnar um ykkur. Elsku gullmolinn
ykkar hann Anton Líni, sem þið
skilduð eftir hjá okkur, mun halda
þessum minningum enn skýrari í
huga okkar og hjarta.
Þetta er svo sár staðreynd og þótt
ég tíni upp öll þau lýsingarorð sem
til eru til að lýsa söknuðinum og tóm-
inu sem myndast hefur við það að þið
eruð ekki hérna hjá okkur duga öll
þau orð ekki. Samt veit ég að þið er-
uð enn hjá okkur.
Við fengum svo alltof stuttan tíma
með ykkur.
Og elsku Ingibjörg, ég get svo vel
séð ykkur fyrir mér, fallega glaða
fjölskylduna á hvítum fákum svífa
um grundirnar sem alltaf eru græn-
ar.
Megi algóður Guð geyma ykkur
og varðveita, elsku litla fjölskylda.
Elsku Anton Líni, Gunnhildur,
Líni, Kristrún, Torfi, Guðmundur,
Rósa og aðrir aðstandendur:
Þótt hönd hans sé þung og hörð
er henni stjórnað af mildi hins óséða,
og bikarinn, sem hann færir ykkur,
brennir varirnar,
en er þó gerður úr leirnum,
sem Guð hefur vætt með helgum tárum
sínum.
(Þýð. Gunnar Dal.)
Guð gefi ykkur öllum styrk til að
takast á við þá miklu sorg sem á ykk-
ur hefur verið lögð.
Kristín Auður.
Elsku Hreiðar, Ingibjörg og Leon
Örn, ég þakka ykkur fyrir þær ynd-
islegu stundir sem við höfum átt
saman sem ég mun varðveita í huga
og hjarta. Við áttum svo margar góð-
ar stundir saman.
Sumir ykkar segja:
„Í heimi hér er meira af gleði en sorg,“
og aðrir segja:
„Nei, sorgirnar eru fleiri.“
En ég segi þér, sorgin og gleðin ferðast
saman að húsi þínu,
og þegar önnur situr við borð þitt, sefur
hin í rúmi þínu.
Þú vegur salt milli gleði og sorgar.
Jafnvægi nærð þú aðeins á þínum dauðu
stundum.
Þegar sál þín vegur gull sitt og silfur á
metaskálum,
hlýtur gleðin og sorgin að koma og fara.
(Þýð. Gunnar Dal.)
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem.)
Elsku Anton Líni, Gunnhildur,
Líni, Kristrún, Torfi, Guðmundur,
Rósa, ásamt öllum aðstandendum,
Guð gefi ykkur styrk í ykkar miklu
sorg.
Friðrikka Árný.
Elsku Hreiðar, Ingibjörg og litli
Leon Örn.
Þegar að svona stundu kemur veit
maður ekkert hvað maður á að segja,
ýmsar hugsanir læðast þó að manni
og sorg, reiði og aðrar tilfinningar ná
yfirhöndinni. Þó er það alltaf það
sem maður getur lagt þær til hliðar
og rifjað upp allar æðislegu minning-
arnar sem við eigum saman þótt að
tíminn saman hafi ekki verið nógu
langur og þá sérstaklega með þér
Leon Örn. En við getum sagt að þú
Hreiðar hafir þó gefið okkur smá
tíma með því að bjarga Antoni Lína
og skilja þá eftir hluta af þér, Ingi-
björgu og Leoni eftir hjá okkur og
munu allir veita honum eins mikla
ást og unnt er. Það var yndislegt að
þekkja ykkur og mun ég geyma og
deila öllum minningum okkar ætíð.
Ég sakna ykkar sárt og er ekki dag-
ur sem líður án þess að ég hugsi til
ykkar.
Megi Guð geyma ykkur og varð-
veita ætíð englarnir mínir.
Nú veit ég að sumarið sefur
í sál hvers einasta manns.
Eitt einasta augnablik getur
brætt ísinn frá brjósti hans,
svo fjötrar af huganum hrökkva
sem hismi sé feykt á bál,
uns sérhver sorg öðlast vængi
og sérhver gleði fær mál.
(Tómas Guðmundsson.)
Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú ert glaður,
og þú munt sjá, að aðeins það, sem valdið
hefur hryggð þinni, gerir þig glaðan.
Þegar þú ert sorgmæddur , skoðaðu þá aftur
huga þinn og þú munt sjá að þú grætur
vegna þess, sem var gleði þín.
(Þýð. Gunnar Dal.)
Elsku Anton Líni, Gunnhildur,
Líni, Kristrún, Torfi, Guðmundur,
Rósa og aðrir aðstandendur, megi
Guð styrkja ykkur í þessari miklu
sorg sem þið megið nú við glíma og
megi guð geyma ykkur.
Ykkar
Hrafnhildur Ýr.
Elsku Hreiðar, Ingibjörg og Leon
Örn. Hann gleymist seint föstudags-
morgunninn þegar ég vaknaði við
símann og þær fréttir að það hefði
orðið slys heima, Hreiðar frændi,
Ingibjörg og minni prinsinn þeirra
öll farin. Það líður ekki sú stund að
ég horfi ekki á símann og bíði eftir að
hann hringi og veki mig upp af þess-
um hræðilega draumi eða einhver
segi að tekist hafi að bjarga öllum.
Mörg tárin hafa fallið og enn fleiri
eiga eftir að falla og spurning hve-
nær maður getur trúað þessari frétt
og sætt sig við þessi örlög sem ykkur
voru búin.
Það er svo stutt síðan jólin voru og
ég var heima og lá þá leiðin oftar en
ekki í sundlaugina og auðvitað voruð
þið þar öll, litlir guttar hlaupandi um
alla laug með mömmu og pabba í
sundi, óhræddir við allt og alla. Það
var orðinn viss partur af því að koma
heim að fara í sundlaugina og
íþróttahúsið og þá hitti maður alltaf
þessa litlu fjölskyldu – langt síðan
það hefur brugðist – en hvernig
verður þetta nú? Tómt – eftir er
skarð sem aldrei verður fyllt. Minn-
ingarnar hrannast upp um góðan fé-
laga, frænda og fjölskyldu hans og
hugurinn fer aftur til grunnskólans
og tímans þegar maður var alltaf
heima á Þingeyri – góður tími þar og
mörg brosleg atvik sem gerðust í
fjörmiklum bekk, minningar sem
eru geymdar en ekki gleymdar. Efst
tróna þó þær minningar sem nær
eru eins og úr jólafríinu þegar þú,
Hreiðar, kíktir á okkur pabba þegar
við vorum að svíða nýárssviðin – af
hverju tók ég þá ekki mynd af þér
eins og ég ætlaði að gera? Og jóla-
sveinninn sem kíkti á okkur á að-
fangadag, af hverju fékk hann ekki
að festast á filmu? Já, af hverju þetta
en ekki hitt? Þessari spurningu skýt-
ur ansi oft upp í huga mér. Af hverju
þarf svona nokkuð að vera lagt á eina
fjölskyldu? Það hlutverk sem ykkur
er ætlað þarf að vera ansi mikilvægt,
einhvers staðar þar sem okkar er
ekki þörf – í bili. Eftir situr lítill –
stór gullmoli sem örugglega á eftir
að spyrja margra spurninga þegar
árin líða. Minning ykkar mun lifa
áfram hjá honum með hjálp allra að-
standenda – það þurfið þið ekki að
óttast – en fyrst svona þurfti að fara
og ekki er aftur snúið vona ég og bið
að þið hafið það gott þar sem þið
dveljið nú og getið fylgst með Antoni
Lína og varðveitt hann um ókomin
ár. Fjölskyldunni allri og vinum
votta ég mína dýpstu samúð.
Þórey Sjöfn.
„Lífið er fljótt,“ segir á einum stað
í erfiljóði skáldsins á Sigurhæðum.
Sárt og sviplega kom fréttin á föstu-
dagsmorgni 4. janúar um harm-
þrungið slys á Þingeyri þá um nótt-
ina, er hjónin ungu fórust ásamt
ungbarni sínu. Í slíkri reynslu er
kristin trú og lífsskoðun útrétt hjálp-
arhönd í fallvöltum heimi til að
hugga á kveðjustund.
Heilagt orð í huga býr,
hugga’ í sorg nú megi.
Eins og myrkur frá oss flýr
fyrir björtum degi.
Dimmust nótt við dögun fer,
dug gaf líf manns-sonar
Með þér sorgar byrði ber.
Bænin, trúin vonar.
Drottinn því mun þyngstu tár
þerra’ af votum hvarmi.
Jesús líknar – læknar sár
líka’ í þessum harmi.
Hlýjust þökk af hjarta’ er flutt,
hér þá staðar nemur.
Þeirra ferð er farin stutt,
friðsæl eilífð kemur.
(M. Joch.)
Pétur Sigurgeirsson.
Elsku bestu vinir.
Klukkan er rétt rúmlega þrjú eftir
miðnætti þegar Steini fær boð um
útkall, ég gat ekki sofnað eftir það.
Ég sat bara og starði út um
gluggann. Svo þegar hann kom heim
um klukkan sjö, þá fékk ég fréttirn-
ar.
Kæru vinir. Við getum ekki trúað
því að þið séuð farin frá okkur. Þetta
INGIBJÖRG EDDA
GUÐMUNDSDÓTTIR,
HREIÐAR SNÆR LÍNASON OG
LEON ÖRN HREIÐARSSON