Vísir Sunnudagsblað - 05.04.1942, Blaðsíða 9

inn h&f'ði gert það, liðu þeir
hljóðlega gegn um dimmu him-
ingeimsins; kalt loftið þaut um
eyru sendiboðans. Og þeir flugu
alla nóttina. — Snemma morg-
uns námu þeir staðar, og fugl-
inn sagði: „Opnaðu augun!“
Og unglingurinn opnaði aug-
un. Þó sá hann, að hann var
staddur í skógarrjóðri, og fyrir
neðan hann lá víðlend slétta,
lauguð morgunljóma, svo að
ljósið hálfblindaði augu hans.
„Hér í skóginum iiitlir þú
mig aftur,“ sagði fuglinn. Eins
og örskot þaut hann upp í loftið
og var á augabragði horfinn út i
himinblámann. —
—o—
Ungi sendiboðinn var i kyn-
legu ástandi þegar hann kom út
úr skóginum og sléttan opnað-
ist fyrir honum. Allt umhverfið
var svo einkennilegt, að hann
vissi ekki, hvort hann gengi í
vöku eða svefni. Pílviðir og tré
voru svipuð þeim, sem hann
átti að venjast heima hjá sér, og
sólin skein, og vindurinn þaut
gegn um blómlegt grasið. En
menn og dýr, hús og garða var
hvergi að sjá, heldur virtist
jarðskjálfti hafa geisað þarna
engu síður en þar sem ungi
sendiboðinn átti heima, því að
húsarústir, brotnar greinar og.
fallin tré, skemmdar girðingar
og brotin verkfæri lágu á við og
dreif á jörðinni, og allt í einu
sá hann dauðan mann liggja á
miðjum vellinum; hann hafði
ekki verið greftraður, en var
hrýllilegur útlits og hálfrotnað-
ur. Við þessa sjón bná unga
manninum og hann fann til
ægilegt viðbjóðs, því að liann
hafði aldrei séð neilt þessu líkt.
Ásjóna hins dána manns bafði
ekki einu sinni verið byrgð;
bann virtist mjög skaddaður eft-
ir fuglana og rotnunina, og ung-
linguririn leit undan og lagði
nokkur blöð og blóm yfir andlit
hins framliðna manns.
Viðbjóðslega og brylíilega
lykt, sem ekki verður með orð-
um lýst, lagði yfir sléttuna. Enn
lá dauður maður í grasinu, og
brafnasveimur i kring um hann,
og höfuðlaus liestur, og hlutar
af mönnum og dýrum, og eng-
inn virtist muna eftir blómfórn-
arhátíð eða greftrun.
Unglingurinn varð sti-ax
hræddur um, að ógurlegt slys
hlyti að bafa tortimt öllum i
þessu landi, og hinir dánu voru
svo margir, að hann Varð að
hætta við að tina blóm til að
breiða yfir ásjónur þeirra.
Kviðafullur, með hálflokuðum
augum, hélt hann éí'ram, og
hvaðanæfa barst rotnunarlykt
og hlóðstækja að vitum hans,
VlSm SUNNUDACrSBLAÐ
og frá ótal rústum og valköst-
um bárust sterkar og vaxandi
öldur þjáninga og kvala, sem
engin orð fá lýst. Sendiboðan-
um fannst liann dvelja í illunt
draumi og þóttist finna i hon-
um stranga áminningu frá hin-
unt hæsta, af því að liinir dánu
voru ennþá án blómfórna og
böfðu ekki verið greftraðir.
Þá flaug honum aftur í hug„
hvað svarti fuglinn á musteris-
þakinu liafði sagt bonum síð-
astliðna nótt, og honum fannst
hann aftur heyra hvella röddina,
er bann sagði:
„Og það er nú samt verra en
þetta!“
Nú varð hann þess vis, að
fuglinn hafði flogið með liann
til annarar stjörnu, og að allt,
sem augu hans litu væri satt og
raunverulegt. Hann minntist
þeirrar tilfinningar, sem hafði
gripið hann, þegar hann hafði
stundum heyrt hryllileg æfintýri
úr fyrndinni. Til þessarar til-
finningar fann hann nú aftur..
ískaldur brollur fór 'um liann,
en svo fann hann til þægilegrar
gleði i hjarta sínu, þvi að allt
þetta hlaut að vera óendanlega
fjarri og löngu liðið hjá. Allt
sem fyrir hann bar, var eins og
ógeðfelt æfintýri. Þessi ein-
kennilegi heimur, þar sem
krökkt var af likum og hræ-
fuglum, virtist stjórnlaus eða þá
háður óskiljanlegum, heimsku-
légum lögum, þar sem hið
vonda, viðbjóðslega og lieimsku-
lega sigraði það sem fagurt var
og gott.
Eftir skamma stund sá Iiann
samt lifandi mann ganga rétt
hjá sér, bónda eða verkamann,
og hann hljóp i skyndi til hans
og kallaði í liann. Þegar hann
kom nær, hrökk unglingurinn
við, og hjarta bans fylltist sárs-
auka, því að þessi maður var
hræðilegur ásýndum og hafði
naumast útlit fyrir að vera
mennskur maður.
Svipur hans var eins og svip-
ur þess manns, sem hefir tamið
sér að hugsa aðeins um sjálfan
sig, sem vanist hefir því að sjá
ekkert nema það sem viðbjóðs-
legt er og ljótt, eins og manns,
sem lifir stöðugt i Iiræðilegum
ótta. í augum hans, svip og ver-
und allri var ekkert af birtu né
góðmennsku, ekkert af þakklæti
né trausti.
En unglingurinn herti upp
hugann, hann nálgaðist mann-
ínn nieð meslu samúð, eins og
mann, sem hent hefði eitthverl
óhapp, heilsaði honum bróður-
lega og ávarpaði bann með
brosi. Þessi hræðilegi maður
stóð sera þrumu Iostinn og
midnmin skein úl úr sfórum.
döprum augunum. Rödd hans
var liás og óþýð, eins og öskur
dýrs; en honum var ómöglegt
að skilja hreinleikann né hið
fullkomna traust í augnaráði
unglingsins. En þegar hann
hafði glápt um stund á komu-
manninn, braust fram á hinu
hrukkótta og óslétta andliti hans
einskonar bros eða glott —
næsta ógeðslegt, en þó mjúkt
og fullt undrunar, eins og fyrsta
tsmábros endurfæddrar sálar,
;sem einmitt í þessu augnabliki
væri að koma frá jörðunni, þar
sem mannlífið er i sinni lægstu
mynd.
„Hvað viltu mér?“ spurði
maðurinn ókunna unglinginn.
Unglingurinn svaraði að
heimasið: „Þakka þér fyrir,
vinur, eg bið þig að segja mér,
hvort eg get hjálpað þér nokk-
uð.“
Þegar maðurinn þagði og
héll áfram að vera undrandi og
brosti vandræðalega, spurði
sendiboðinn hann: „Segðu mér,
vinur, hvað er þetta, —- þetta
hræðilega og óttalega?“ og
benti i allar áttir.
Maðurinn gerði sér far um
að skilja hann, og þegar sendi-
boðinn, hafði endurtekið spurn-
hjgu sína, sagði hann: „Hefirðu
aldrei séð þetta? Þetta er stríð-
ið. Þetta er orustuvöllur.“ Hann
benti á dökka þúst og hrópaði:
„Þarna var húsið mitt,“ og þeg-
ar ókunni maðurinn horfði í
hin óhreinu augu hans, fullur
meðaumkunar, leit liann undan
og horfði lil jarðar.
„Hafið ])ið ekki konung?
spurði unglingurinn, og þegar
bóndinn játti því spurði hann:
„Hvar er hann?“ Bóndinn benti
á tjaldborg, sem lá langt í
burtu. Þá kvaddi sendiboðinn
bann með því að leggja hendi á
enni hans. Bóndinn þreifaði á
enni sínu með báðum höndum,
bristi höfuðið áhyggjufullur,
stóð lengi grafkyrr og slarði á
eftir ókunna manninum.
Sendiboðinn hljóp yfir rústir
og valkesti þangað til hann náði
tjaldborginni. Þar var fullt af
vopnuðum mönnum, sem ým-
ist voru á hláupum eða stóðu
kyrrir; enginn sá hann, er hann
gekk áfram milli t jalda og vopn-
aðra manna, þangað til hann
fann stærsta og fallegasta tjald-
ið, sem var tjald konungsins.
Hann gekk inn.
Konungurinn sat i lágum,
viðhkfnarlausum sessi i tiald-
inu; skikkja hans lá h.já hon-
um, og á bak við hann í skugg-
anum lá þjónn, sem var i svefni.
Konungurinn sat áhitur og var
í þungum þönkum. Andlit lians
var fallegt, ep sorghitjð, Grá
9
hár slúttu fram yfir brúnt enni
lians, sverð hans lá við fætur
honum.
Unglingurinn heilsaði þögull
og hneigði sig virðulega, eins
og hann væri gð heilsa sínum
eigin konungi, hann stóð graf-
kyrr með krosslagða arma
þangað til konungurin leit á
hann.
„Hver ertu?“ spurði hann
kuldalega og hnvklaði brúnirn-
ar, en augu hans staðnæmdust
við hina lireinu og björtu and-
litsdi-ætti gestsins og ungling-
urinn borfði svo öruggur og
fullur samúðar á liann, að rödd
konungsins varð strax mildari.
„Eg hefi einhverntima séð
þig,“ sagði hann hugsandi, „eða
þá þú líkist einhverjum, sem
eg þekkti í æsku.“
„Eg er alveg ókunnugur,"
sagði sendiboðinn.
.„Þá hefir það verið draum-
ur,“ sagði konungurinn lágt.
„Þú minnir mig á móður mína.
Talaðu. Segðu mér erindi þitt.“
Unglingurinn hóf máls:
„Fugl hefir flogið með mig
hingað. í mínu landi varð
hræðilegur jarðskjálfti, ' við
ætluðum að greftra hina fram-
liðnu, en þá voru engin blóm
til.“
„Engin blóm,“ sagði konUng-
urinn.
„Nei, engin blóm, og er það
ekki sárt þegar greftra á fram-
liðna menn að geta ekki haldið
þeim neina blómfórnarhátíð,
áður en þeir ummyndast."
Þá datt sendiboðanum allt i
einu í hug, hversu margir ó-
greftraðir menn lægju úti á or-
ustuvellinum svo að hann hætti
að lala, en konungurinn leil á
liann og andvarpaði þungan.
„Eg ætlaði að fara til kon-
ungsins okkar og biðja liann
um blóm,“ hélt sendiboðinn á-
fram, „en þegar eg var í must-
erinu á fjallinu, þá kom stór
fugl til mín og sagði, að hann
skyldi fara með mig til kon-
ungsins, og hann þaut með mig
til þin gegn um loftið. Kæri
konungur, það var á musteris-
þaki óþekkts guðdóms, sem
fuglinn sat, og þessi guð liafði
látið setja mjög einkennilegt
tiákn á hellu í musterinu: hjarta,
sem ránfugl var að rífa í sig.
Við þenna ránfugl talaði eg í
nótt, og fvrst núna skil eg
orð hans þvi að hann sagði,
að það væri niiklu, miklu
meiri eymd og skelfingar
i heiminum en eg þekkti. Og
nú er eg hingað kominn og hefi
gengið yfir þessa stóru sléttu
og hefi séð, síðan eg kom hingað
svo mikla e>nnd og óhamingju,
já, miklu meiri heldur en sagt