Tíminn Sunnudagsblað - 03.03.1963, Blaðsíða 20

Sýndisi siti hvorum
Þorbjöm Guðrúnarson, vinnumað-
ur Gísla á Þorpum, var fauti mikill,
þegar hann reiddist. Dag nokkurn
var hann að slætti á grýttu landi, og
komu skörð í eggina á ljánum. Varð
þá Þorbirni skapbrátt. Þreif hann
hamar og barði alla eggina úr lján-
um. Þegar Gísli kom í smiðjuna tii
þess að dengja spík sína, sá hann
ljá Þorbjarnar liggja skemmdan og
skörðóttan á steðjanum. Gekk hann
þá til Þorbjarnar og fann að þessu:
„Þó grýtt sé, held ég það hafi verið
óþarfi að brjóta Ijáinn svona“
Þorbjörn tók þessum aðfinnslum
illa og elti húsbónda sinn til smiðj-
unnar. Kom þar, að hann ^þreii
sleggju og reiddi að Gísla. GísU tók
hana af honum og kvað óþarfi að
sýna sér banaúlræði af ekki meira
tilefni.
„Já“, svaraði Þorbjörn. „Þá sýn-
ist okkur nú sitt hvorum, Gísli
minn“.
Hvorki skyld né vandalaus
Séra Sigurður Thorarensen í Hraun
gerði var síðari maður Sigríðar Páls
dóttir, er áður átti sr. Þorstein Helga
son í Reykholti Sigríður lifði séra
Sigurð, en var svo hrum orðin, þeg-
ar hann andaðist, að húri gat ekki
verið vig útförina' Eftir á spurði
hún, hvernig tengdasyni sínum, séra
Skúla Gíslasyni á Breiðabólstað,
hefði mælzt. Sá, er svaraði, kvað
hann hafa skammað heiminn og synd
ina og sagt, að allir hefðu verið séra
Sigurði vondir, bæði skyldir og
vandalausir.
,,Ekki þarf ég ag taka það til mín“,
sagði Sigríður, „því að hvorki var
ég honum skyld né vandalaus".
MaríuiíkneskiS
Séra Jón Halldórsson í Stórholli
og Jón bóndi Jónsson á Felli í Kolla-
firði voru vinir. Því var ljóstrag upp,
að séra Jón ætti vingott við eina
vinnukonu sína, Maríu að nafni.
Þetta barst norður i Kollafjörð og til
eyrna Jóni bónda.
Nokkru síðar bar fundum þeirra
séra Jóns og Fellsbóndans saman á
mannfundi. Jón á Felli var drukkinn
sem oftar. Víkur hann sér að vini
sínum, séra Jóni, og segir:
„Ertu orðinn kaþólskur, séra
Jón?“
Klerkur brosir vig og spyr á móti,
hví hann ætli það.
,,Ég hef heyrt, að þú hafir Maríu
líkneski hjá þér og fallir fram og
tdbiðjir það“, sagði Jón.
Ekki í kot vísa®
Magnús Brynjólfsson í Meðalholts-
hjáleigu var góðglaður í kaupstaðar-
ferð á Bakkanum. Þar hitti hann
kunningja sinn, er hann bauð heim
með þessum orðum:
„Vertu velkominn að Meðalholts-
hjáleigu. Þá skalt þú fá nóg af mjólk
og mysu hjá Brynjólfi gamla i Með-
alholtshiáleigu og Magnúsi, syni
hans, og allri þeirri blessuðu Jesú-
ætt.“
„Höskuldur da#fÉÍ
Þau Jón, bóndi í Grindavík, og
kona hans sváfu sitt í hvoru rúmi
í öðrum enda baðstofunnar. Hösk-
uldur, vinnumaður þeirra, var sagð
ur eiga göngur inn í baðstofuendann
um nætur, þegar kyrrð var komin á,
og lét Jón bóndi það afskiptalaust,
enda sjálfur orðinn aldurhniginn.
Nótt eina heyrðist dynkur mikill
r baðstofunni, því að Höskuldi hafði
hlekkzt svo á í dyrum hjónahússins,
að hann datt kylliflatur.
Þá heyrðist Jón segja inní í myrkr-
inu:
,,Ó-já, Höskuldur datt, Höskuldur
datt“.
„Hinkrið þíð við“
Séra Eggert Briem á Höskuldsstöð-
um var ákaflega drykkfelldur hin
síðari ár sín og embættaði þá stund-
um ógáður. Kom þá fyrir, að hann
brá sér úr predikunarstólnum í
miðri ræðu og gekk út erinda sinna.
Einu sinni tafðist hann venju frem-
ur lengi, og voru kirkjugestir risnir
úr sætum sínum, er hann kom aftur.
Vatt prestur sér þá í skyndi upp i
predikunarstólinn og mælti:
„Hinkrið þið við, piltar. Ég ætlaði
að messa dálítið meira".
Ijóssins faðir
Séra Jón Helgason, síðar biskup,
gaf út tímarit, sem hét Verði ljós.
Einhverju sinni kom hann í póst-
húsið með fangig fullt af blaðapökk-
um og ruddi sér braut að afgreiðslu
borðinu. Einhver, sem varð að þoka
sér frá, sagði meg ónotahreim, að
mikið lægi nú á.
„Já“, svaraði prestur, „ljóssins
faðir hefur í mörg horn að líta. Nú
þarf hann ag bregða sér austur í
Rangárvallasýslu."
Þeim var ekki vorkunn
Jón verri, er svo var kallaður tU
aðgreiningar frá bróður sínum, var
sveitarómagi á Vatnsleysuströnd.
Hann var óhemju matmaður, og ef
matur var annars vegar, lét hann
greipar sópa, hvar sem hann mátti
því við koma. Yar hann kallaður
hinn versti vágestur, ef hann komst
í mannlausar sjóbúðir og fánn þar
fyrir ólæstar skrínur vermanna.
Eitt sinn sætti hann hinum hörð-
ustu átölum sjómanna, er komu að
skrínum sínum hroðnum, og var hon
um óspart hótað verstu kvölum þessa
heims og annars. Jón sat hinn róleg
asti undir þessum reiðilestri og datt
hvorki af honum né draup. Loks
sagði hann þó, þegar linna tók fár-
yrðunum:
„Ég held þið getið passað skrín-
urnar ykkar, þegar þið vitið, hvernig
ég er“.
Hégvær bóndi
Sigurður Jónsson, bóndi á Jaðri
í Hreppum, var frábærlega yfirlætis
laus maður, og gætti þess jafnan í
orðum og gerðum. Vinnumann einn,
er verið hafði hjá honum, falaði
hann til næsta árs meg þessum orð-
um:
„Ælla þú hangir ekki, ef ég lafi?“
Strompunum óhætt
Þeir Jón lognhattur og Árni
strompur hittust á förnum vegi.
— Nú er lognið, Jón minn, segir
Árni.
— Það fjúka ekki stromparnir,
hreytti Jón á móti.
FyrirgefÖu, ef ég lýg
Jón Bjarnason, alþingismaður í
Ólafsdal, kom á bæ og gekk á röð-
ina og heilsaði fólki, svo sem vera
bar. Stúlku einni, ungri og fríðri,
heilsað hann með þessum orðum:
„Sæl vert þú, jómfrú góð — þú
fyrirgefur, ef ég lýg“.
Ósporlatur á kvöldin
Guðbrandur í Hólmlátri var svo
samhaldssamur, að fágætt var, og
ekki var honum gefið um gestakom-
ur fremur en annað, sem leiddi af
sér tilkostnað.
Eitt sinn kom ferðamaður í hríðar
veðri að kvöldlagi að Hólmlátri og
baðst gistingar, en Guðbrandur kvað
engin tök á því að hýsa hann. Vísaði
hann honum ag Bílduhóli, þar sem
honum myndu standa opnar dyr.
Varð það úr, að Guðbrandur fylgdi
honum langleiðina þangað, svo að
hann villtist ekki í kófinu.
Jónas bóndi á Bílduhóli tók gestin
um vel og kvað furðu, að hann
skyldi finna bæinn í dimmviðri og
náttmyrkri.
„Ég kom hérna að næsta bæ“,
sagði komumaður, „og fylgdi mér
maður þaðan nær því að þessum bæ,
og hygg ég þag hafi verið hsúbónd-
inn sjálfur".
„Það mun rétt vera“, svaraði Jón-
as. „Hann hefur aldrei tahð það á
sig að fylgja ferðamönnum til næsta
bæjar, þegar kvöld er komið.“
212
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ