Tíminn Sunnudagsblað - 16.05.1965, Blaðsíða 10

Þessi mynd snertir sama efni ag sagan. Sænskur fræðari er að kenna tveimur sveitakonum á Ceylon líffærafræði og
heilsugæzlu. Þær eiga sfðan að fræða aðrar konur f nágrenninu.
Gamla ljósmóðirin reiddist og
snaraðist heim til þeirra hjóna.
„Hvers vegna viltu endilega fara
í sjúkrahúsið?" spurði hún. „Er ekki
unnt að bjargast lengur við mig?
Ég veit þó ekki betur en fólk i
beztu efnum sendi eftir mér, þegar
barns er von. Þannig hefur það að
minnsta kosti verið hingað til. En
nú fer það líklega að verða siður
að rjúka í sjúkrahús, hvenær sem
út af ber.. Að fara í sjúkrahús til
þess að leggjast á gólf — það tekur
þvi þá helzt! Og heldurðu svo sem,
að það geri eitthvað meira fyrir þig
þar? Sjúkrahús er, skal ég segja þér,
ekki staður handa konum, sem ætla
að aia barn. Þar skera þeir í fólk,
rista sundur á því magann. Og þar
ieyja menn hundruðum saman á
hverjum degi — hvað annað? Þessi
steipugála, hún Ponna — hvaða vit
ætii hún hafi á þessu?“
Það voru fleiri á sama máli. En
Sísúu varð ekki hnikað.
Svo var það einn daginn, er hún
var að sjóða sykur úr pálmasafa, að
hún varð alit í einu svo máttfarin,
að hún gat varla hreyft sig. Hún
vissi, að fæðingarhríðirnar voru
skammt undan. Maður, hennar var
ekki heima. En hún gat fengið móð-
ursystur sína til þess að fara með
sig í vagni til Jafna. Þangað voru
ekki nema fáir kílómet ,rar. Hún fór
beint til Ponnu, og Ponna hlutaðist
til um’ að hún kæmist í sjúkrahúsið.
Þar þótti Sísúu einkennilegt um
að litast. En brátt fékk hún svo
ákafar hríðir, að hún gaf því ekki
framar gaum, er fyrir augum bar.
Þetta var örðug fæðing. Það varð að
grípa til svæfingarlyfja og verkfæra.
En loks skauzt í heiminn lítill dreng-
ur.
Sísúu brá, þegar hún kom aftur
til sjálfrar sín. Hana furðaði stór-
lega á því, að hún hvíldi í stórri,
hárri rekkju. Við rekkjuna var hjúkr-
unarkona eitthvað að sýsla.
„Hvernig fór með barnið?“ spurði
hún lágri röddu.
„Barnið? Það var drengur."
„Og lifir hann?“
„Já-já. Þetta er myndarlegasti
drengur, hér um bil tólf merkur."
„Hamingjunni sé lof! Er áreiðan-
legt, að hann deyi ekki.“
„Það vona ég. Þú skalt ekki vera
hrædd um, að hann deyi.“
Allt var hreint og hvítt í kring-
um hana, og sjálf lá hún á snjó-
hvítu laki.
„Má ég ekki fara að baða mig?“
spurði hún hjúkrunarkonuna.
Ljósmóðirin í þorpinu lét hana
ævinlega baða sig nokkrum njínút-
eftir að barnið fæddist.
„Hvaða vitleysa! Hér er allt
hreint. Nú liggur þú hér eina viku.
Og svo geturðu baðað þig, þegar þú
ert búin að jafna þig.“
„Á ég að liggja hér í heila viku?
Hvers vegna? Og hver sér þá um
barnið? Maðurinn minn getur ekki
verið án mín svo lengi — einhver
verður að matreiða handa honum.
Ég er svo hraust, að ég get vel farið
á fætur. Ég hef alltaf farið á fætur
eftir þrjá daga, ef ég hef ekki haft
mikinn hita. Það er ekki annað en
ég er vön. Og heima — þar er svo
margt, sem þarf að gera, og sá, sem
þarf að vinna, liggur ekki í rúm-
inu í heila viku. Ríka fólkið getur
gert það og þeir, sem ekkert hugsa
um heimili sitt.“
„Nú skaltu ekki tala meira, Það
þreytir þig.“
Allt í einu varð Sísúa þess
áskynja, að sarinn hennar hafði ver-
ið tekinn af henni. Hún varð skelfd
og spurði:
„Hvar er slæðan min?“
„í körfunni þarna úti í horninu.
Hún er óhrein. Þú færð hana, þegar
búið er að þvo hana.“
„Fáðu mér hana. Þetta er bezti
sarinn minn.“
„Vertu ekki svona óróleg. Það væs-
ir ekki um slæðuna þá arna. Þú skalt
fá hana, þegar við erum búnar að þvo
hana.“
418
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ