Tíminn Sunnudagsblað - 12.12.1965, Blaðsíða 22

DÝRIN —
Fr?mhald af 1146. síðu.
ör væri skotið upp úr vatilinu, gríp-
ur fiskinn í ginið, sveigir skrokkinn
og lætur fallast niður. Annar fiskur
er á lofti, og annar höfrungur er
kominn á sömu stundu. Síðan tekur
stjórnandi sinn fiskinn á hvora hönd
og jafnskjótt renna tveir höfrungar
sér upp úr vatninu.
Stjórnandinn reisir stiga í stefn-
inu, og nú eru fiskarnir, sem hann
hefur á loft. fimm eða sex metra yf-
ir vatnsflöt. En höfrungarnir gripa
þá af sömu Leikni og áður. Það kem-
ur sjaldan fyrir, að þeim skeiki, þótt
þeir verði að stökkva meira en tvö-
falda lengd sína upp úr vatninu
Þeir virðast geta ákvarðað fjarlægð-
ina svo, að ekki skeiki sentimetra.
Þeir sjá ekki fiskinn á meðan þeir
eru í kafi. Þess vegna verða þeir að
reka hausinn upp úr, miða stefnuna
og ákvarða fjarlægðina. Síðan láta
þeir sig síga aftur á Dak, svo að
þeir fái nógu langt tilhlaup, og í
næstu andrá stróka þeir upp eins
og flugfiskar
Við og við fleygir stjórnandi fiski
í vatnið. En höfrungarnir synda ekki
beina leið að honum eins og ein-
faldast væri og brotaminnst. í þess
stað lyfta þeir sér að mestu leyti
upp úr vatninu og dansa aftur á
bak á sporðinum eftir vatninu og
láta sig síðan síga á bakið. Þessi
dans þeirra er svo glæsi'egur. að all-
ir hlióta að falla i stafi.
í annarri laug leika nöfrungarnir
sér að því að stökkva ' gegnum
hring, sem hangir nokkra metra yf-
ir vatninu. bótt þaninn sé á hann
pappír, sem þeir rífa stökkinu.
Nákvæmni sína sýna þeir á margan
hátt Þar er eitt með iðru. að þeir
stökkva þrjá til fjóra metrá upp úr
vatninu og grípa sígarettu úr munni
manns, og það er líka hægt að láta
þá breyta til og þrífa í hái manns-
ins í öðru tilvikinu taka beir hlut,
sem stjórnandinn er með, og fara
með hann en í hinu Jiepsa þeir
í hann og sleppa takinu afnskjótt.
Það fer ekki hjá því að það þarf
allmikla skynsemi tii þess að læra
slíka tilbreytni í hegðun og mis-
skiija aldrei. til hvers er ætlazt Enn
hefur enginn skaddazt á nefi né
misst hárlokk af völdum höfrung-
anna
Það hefui áður verið drepið á
það að höfrungar virðast oft eiga
tal saman. Þegar stjórnandinn talar
til þeirra, færa þeir sig næi honum,
koma hálfir upp úr vatninu og sva/a
honum með svipuðum hljóðum og
þegar þeir miða bráð sína Það er
nauðaiíkt því, að nögl sé dregin yi>r
tennur í greiðu Þetta eru furðuleg-
ar samræður: Maðurinn segii nokk-
ur orð, og jafnskjótt svara höfrung-
arnir urgandi rómi.
En höfrungarnir geta gefið frá sér
ýms hljóð önnur. Stundum er líkt
og þeir flauti, og eru það fyrirmæli
um samheldni flokksins. Fari kafari
niður til þeirra með hljóðnema,
flykkjast þeir undir eins að honum
úr öllum áttum, reka sporðinn upp
úr vatninu og standa á höfði í kring-
um gestinn. Þannig syngja þeir í
hljóðnemann einhverja angurværa og
kveinsára melódíu. Furðulegri söng-
ur hefur aldrei borizt frá útvarps-
stöð en höfrungasöngurinn.
Enginn getur lengur borið á móti
því, að höfrungar og fleiri dýr af
hvalakyni séu búin miklum hæfileik-
um. Við vitum ekki enn, hve miklir
þeir eru, og við höfum ekki komizt til
botns í því, hvernig þeim er varið.
En það eru þó mennirnir, sem rann-
saka höfrungana. Hitt vitum Við ekki
glöggt, hvað þeir kunna að hugsa
um okkur.
Vafalaust mun þekking okkar á
dýrum, eðli þeirra og eigindum, auk-
ast smám saman. En sú leit, sem
hér hefur verið lýst, miðar ekki að
því einu að lesa þau ofan i kjólinn.
Þetta er einnig leit að lögmálum,
sem kunna að varpa ljósi á séreðli
mannsins, skýra margt í fari hans og
kenna honum að þekkja betur sjálf-
an sig en hann hefur gert hingað
til. Og á því er honum ekki vanþörf.
Yður varð á skyssa —
Framhald af 1136. sfSu.
ingurinn — mikið hafði fundizt af
fingraförum. en þau höfðu öll til-
heyrt hinni látnu konu.
— Það var ekkert á eldskörungn-
um að græða, en kannski er unnt
að ná óljósum fingraförum af hurð-
inni. Widén þakkaði kurteislega.
Dágóð stund leið áður en Karlsson
hringdi.
— Engin blöð neins staðar, held-
urðu virkilega . . .
Widén greip fram í fyrir honum.
— Hvaða blað keypti hún, Karls-
son? Líttu á blöðin á borðinu, ef
þú vilt vera svo vænn.
— Hún var áskrifandi að Smálend-
ingnum, fékk hann í pósti frá fæð-
ingarborginni sinni.
— Jæja, er það, já. Þakka þér fyr-
ir Karlsson, sé þig seinna.
Hann var kominn hálfa leið upp
úr stólnum, áður en hann lagði tólið
á Hann greip jakkann sinn af stól-
bakinu og flýtti sér niður í póst-
húsið, þar sem hann náði tali af ráðn-
Lausn
44. krossgátu
ingarstjóranum og útburðarstjór-
anum. Sá síðarnefndi leit í hverfa-
skrána —jú, það stóð heima. Sami
bréfberi bar út póst á báða morð-
staðina, hæglátur maður, sem hét
Jónsson. Hann hafði borið út í þetta
hverfi i tvö ár, en fulltrúinn hélt
þó ekki, að . . .
Widén hagræddi sér í stólnum, því
að nú var hann viss. En líkur nægðu
ekki, hann varð að fá manninn til
þess að játa á sig sökina.
Widén sneri sér að þeim.
— Getið þið kallað í manninn?
Hverfastjórinn leit á klukkuna,
hringdi síðan í innanhússímann og
náði í Jónsson, sem var í þann veg-
inn að leggja af stað í síðustu ferð-
ina þann daginn.
Skömmu síðar var barið að dyrum
og Jónsson kom inn. Hann leit spyrj-
andi á mennina þrjá. Widén reis á
fætur, gekk að dyrunum og lokaði
þeim um leið og hann sagði:
— Ég er Widén lögreglufulltrúi,
getið þér ekki gert yður í hugar-
lund, hvers vegna ég er hér?
Jónsson svaraði ekki, hann stóð
bara kyrr og starði á lögreglufull-
trúann.
— Yður varð á skyssa, herra Jóns-
son. Þér tókuð með yður dagblöðin
frá í dag og í gær, í stað þess að
skilja þau eftir í póstkassanum eins
og venjulega. Enginn annar en morð
inginn gat vitað, að þau yrðu ekki
lesin.
— Blöðin?
Herra Jónsson gaf frá sér hálfkæft
óp um leið og hann kreppti hnef-
ana, svo að hnúarnir hvítnuðu.
— Dagblöðin, ég hugsaði alls ekki
út í það. — Hann virtist skilnings-
vana. — Ég hélt, að þau hefðu enga
þýðingu.. -
, Widén gekk í áttina að símanum.
— Þér hefðuð átt að hugsa út í
það, Jónsson. Komið þér með mér
í lögreglustöðina.
H.N.Z. ÞÝDDI.
1150
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ