Tíminn Sunnudagsblað - 30.10.1966, Blaðsíða 4

I.
Brúðkaupið var haldið að Skeiði.
Bærinn var á sléttlendi niður að
firðinum. Brúðkaup voru haldin
snemma vors, meðan ís var enn traust
ur og akfær á firðinum, en kirkja
hafði verið flut-t yfir um, eftir að
þjóðbraut var gerð þeim megin fjarð-
arins.
Þetta var stór jörð og víðlend, hrika
vaxinn skógurinn að sunnan og norð-
an verðu. Sjálft íbúðarhúsið var
stórt og tveggja hæða, grátt á lit
með iitlum gluggum, sem stóðu á
víð og dreif um veggina, án þess að
skeyta vitund um röð né samra'mi.
engu var líkara en bóndinn hefði
byggt húsið smám saman, einn og
einn hluta þess í einu, og síðan hvert
sinn dO'ttið í hug eftir á:En hérna
vantar þá glugga!
Síðan hjó hann gat í vegginn, þar
sem honum þótti bezt henta. Aðeins
tveir gluggar voru hliðstæðir og í
sömu hæð. Þetta var í þeim enda
hússins, sem þiljaður var utan og
hvítmálaður, og þangað var heldri
mönnum boðið inn. Annars blöstu
við berir bjálkaveggirnir. Það hefði
verið allt of dýrt að þilja þá alla.
Breiður stigi með háum þrepum lá
upp á loftið. Hann var höggvinn í
heilu lagi í geysimikinn furustofn.
Húsið stóð á brekkubarðinu, svo að
segja á berri jörðinni, og hafði því
sigið í neðri endann.
Skeið var gamail bær og merkur.
Hér hafði kirkjan staðið fyrrum,
áður en þjóðbrautin kom hinu meg
in. í birkiholti niðri við fjörðinn
sáust leifar grjóthleðslunnar. Og
þar rétt hjá voru djúpar grafir, sem
fleygt var niður i glæpamönnum, er
ekki voru kirkjugræfir. í holtsbrún-
inni sáust enn fjórar djúpar hoJur
eftir fætur trémerarinnar, en þa': voru
þeir, sem hegningu hlutu, settii á
bak með blýlóð í fótum. Holur þess-
ar fylltust ekki né greru frekar en
grafir glæpamannanna hjá kirkj-
unni.
Norðan við kirkjurústirnar var
skeiðvöllurinn, þar sem hestaatið vat
enn þreytt á hverju ári síðasta laug
ardag í ágústmánuði. Og því hafði
tiðast lokið með blóðsúthellingum,
því að þar æstu dalbúar sig upp,
ýttu og hrundu hestum sínum saman,
æptu og hrópuðu og ærðust, svo að
títt var harla lítill munur á mönn-
um og skepnum. Þetta var svo hress
andi! Að lokum ruku keppendurr.'i
sjálfir saman, öskrandi og óðir, bit’i
og klóruðu hver annan. Sumir drógu
hníf úr slíðrum, og stungu, því að
allir kepptu að einu og sama marki,
að sinn graðhestur skyldi verða
„graðfo)inn“ að þessu sinni. En á
miðjum skeiðvelli stóð hryssan áhuga
laus og hlustaði róleg á graðhesta-
hvíið, en þarna var hún bundin við
stóran stein með gati í gegn, og
stendur steinn þessi þarna á vellin-
um enn í dag.
Það voru þessi hróp og hví, er foss-
uðu og flæddu um völlinn, sem voru
svo hressandi, að þeim, sem þrengsli
dalsins höfðu þjáð og þjakað um
langa hríð, létti fyrir brjósti. Og enn
var þetta eins og áður: Æpt var og
hrópað hærra á Skeiði heldur en á
öðrum bæjum, þegar leikar stóðu
þar og aðrar skemmtanir. Þar áttu
hrikasögurnar heima.
Nú var laugardagur og komið fram
á miðjan dag. Á morgun átti að fara
til kirkju yfir að Móum.
Gunnhildur á Móum stóð kyrr uppi
í loftherberginu innan um allan brúð
arfatnaðinn og starði út í bláina
Hún var nýkomin yfir ísinn að heim-
an. Móðir hennar gekk um og strauk
og breiddi lir öllum hinum glæsilegu
brúðarpilsum, sem fara átti í hvert
af öðru, stytlri og styttri eins og lauf
á fræköngli, og yzt var það allra
stytzta, rautt silkipils. Allt var þetta
nýtt. Gunnhildur -átti það sjálf. Móa-
hjónin voru meðal ríkustu bænda i
dalnum. Móðirin tók brúðarkórón-
una upp úr öskjunni. Hún gekk að
erfðum til Gunnhildar. Móðirin gekk
hægt um, eins og hún væri að búa
um lík.
Gunnhildur stóð við gluggann og
horfði yfir að Nórastofu, þar sem
sonur nágrannans sat og dundaði við
fiðlu sina. Gunnhildur var ekki bemr
línis falleg stúlka, þótt hún væri ann
ars nógu lagleg — ekki skorti það.
Það lá við, að nefbroddurinn lyft-
ist eilitið um of uppá við, en það
gerði andlitssvipinn aðeins bros-
mildari. Hún var björt og fjörleg
sem sumarmorgunn á fjöllum, og
henni leizt vel á piltana og þeim á
Saga eftir Hans E. ICinck
☆
- þýðíng Helga Valtýssonar
916
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ