Tíminn Sunnudagsblað - 24.03.1968, Blaðsíða 7

\
Kafli úr
útgerðarsögu
Ása í Bæ:
„Sá hlær bezt'
. . . Og svo kom bíllinn einmitt á sömu dög-
um, svartur skódi, og enda þótt hann væri á
skakklapparverði, þá fylgdi því ekki svo lítili
greiíaskapur að setjast inn i glitlakkaðan vagn-
inn og nikka til gangandi fólks út um glugga
hans. Ég segi ekki að menn hafi. keypt sér hatta
til að taka ofan fyrir mér, en þeir litu við þeg-
ar bíFinn fór framhjá og ég ók hægt til að þeir
vilitust ekki á því hyer væri á ferð. Þetta var
að verða ánægjule-gt Iíf.
Þetta vor er smátt um afla umhverfis Eyjar,
svo við revnum ókunnar slóðir, nokkrir góðir
dagar v;ð Eldey, en þegar við erum komnir af
stað, þá er haldið áfram ailt norður fyrir land . ..
Ég gleymi ekki því, sem ég sá á Djúpi það kvöld,
þvílík i sjávarkyrrð sér maður aldrei sunnanlands
né logn algert. Röstin undan þessum litla bát
klauf haff ötinn að baki svo langt út í fjarsk-
ann, tð augun gáfust upp að stara þangað. Og
firðir opnast og lokast og áfram hjá Ströndum,
þar sem himnafaðirinn geymir timburhlaðana
dna, og sama lognkyrrðin, sama eilífðar sumar-
værðin yfir landi og sjó. . . Á Kálfshamarsvík
urðuni v’ð prýðilega varir við bjartan stubbara,
en þá tók loks að kalda og við settum inn á
Siglufjörð. Það gerði norðaustan rok og síldar-
flotinn leitaði hafnar, því enn var sú tíð, að
menn væntu silfursins á sín gömlu mið. . . Næt-
ur á Sigluíirði sem minntu á liðna tíð, flóandi
vín, og þeir settu gítar í fangið á mér og þess-
ir stirðu prttar skakrúllunnar slógu korður með-
an ég raulað’ gamlar vísur og þeir allt í kring-
um mig á þilfari sjóaramir, al'lir vinir, vel híf-
aðir, stilltir á hlýrri júlínótt milli þessara fjalla
og bátarnir með sinn sigluskóg bíðandi veðurs
hver með sinn persónulega svip og hendur strák-
anna f terkari en hjólbarðar krepptar að flöskum
og augu með drauma til heiðanna, þar sem elsk-
an stutta biður með opinn faðminn og Ramselius
splæsi'- á róíulausan hund, ó hvílik stund, hvílík
stund . . . Og kvöld úti í Grímsey . . . aliar trill-
ur komnar að landi, þessar unaðsfleytur sumar-
bárunnar og kariarnir standa í aðgerð og urmuill
af gargantíi ritu i slóginu, mennirnir hamingju-
samir í hrotunni og nOkkrar stúlkur með skell-
ótta höfuðklúta að hjálpa þeim. Og þetta kvöld
göngum við á land i eynni og þegar við kom-
um á hamarinn norðan við bryggjuvoginn, þá
blasir við okkur sundið og handan þess fjöll
Norðuriandsins reisuleg, en eins og ögn dapur-
leg í þeirri birtu, þegar sólin á skammt til norð-
urs, bai sem hún ætlar sér ekki að setjast í
nótt, feiknarlegt glóandi bál, næstum hvít í miðju
en rauð til jaðranna og þessi roði um himin, haf
og land og þarna í hafnarkrílinu spegill fægður
þeim meLstarahöndum, að þegar augun hafa horft
um stund, þá veiztu ekki lengur hvað er haf og
hvað er himinn, því fuglinn, sem þú „veizt“ að
flögra? 1 loftinu, hann flögrar líka í sjónum og
allt er runnið I eitt. Þetta er nóttin norður við
Dumbshef, rauðglóandi nótt þegar hvönnin ang-
ar, fuglinn flögrar og stúlkurnar með skellótta
klúta hjálpa til að slœgja fiskinn, en varfærinn
hlátur þeirrt berst úpp á grösugan hamarinn. . .
Við höfum kíkt á nokkrar sveitir og erum á leið
til Húsavíkur um nótt — þá sofnar blessaður
ökuþórinn við stjórnvölinn — kannski höfum
við líka verið sofandi — að minnsta kosti vökn-
um við e’Iir úti í mýri, bíllinn á hliðinni, stopp.
Engan sakaði nema mig, ég marðist illilega á
brjósti og þsr með lauk þessari frægðarför áður
en berjatíminn hófst. ..
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
19?