Tíminn Sunnudagsblað - 12.08.1972, Blaðsíða 13

— Jú, jú, þar hafði verið veðurat-
hugunarstöð, og þar höfðu þá að sjálf-
sögðu lika hafzt við menn. Engu að
siður var þar allt ákaflega frumstætt,
þegar ég kom þangað. Húsakynni voru
gamaldags, með panelþiljum, eins og
maður mundi frá uppvaxtarárum sin-
um, og allt var fornfálegt útlits. Ég
man, að mér brá i brún, þegar ég leit
inn i bakarofninn á eldavélinni. A hon-
um var stærðar gat, og vissi það ein-
mitt inn að eldholinu, sem við mátti
búast. Ég hafði orð á þvi við vitavörð-
inn, sem þarna hafði verið, að ég héldi
að konum myndi ekki lika vel að eiga
að baka i svona apparati. Hann var
ungur maður, gamansamur og þó
heimspekilega sinnaður. Og nú stakk
hann hendinni undir vestisboðunginn
og sagði með mestu rósemi: Geturðu
ráðið fyrir mig gátu? Ég lét litið yfir
þvi, en bað hann að lofa mér að heyra.
,,Hvað er gat með járni i kring?”
spurði hann. En ég var ekki nógu
frumlegur eða þá hugmyndarikur til
þess að svara þvi þarna á stundinni.
,,Nú, þaðer auðvitað rör”, sagði hann
þá. Auðvitað var hann að reyna að
hressa mig upp og gera mér glatt i
sinni.
— Þurftir þú að búa lengi við þessar
aðstæður?
— Nei, ekki er nú hægt að segja það.
Að einu ári liðnu var öllu umbylt
þarna, staðnum breytt i alþjóða veður-
athugunarstöð og fluttar þangað ýms-
ar vélar og tæki, sem sliku heyra. Enn
fremur var komið á miklu tryggara
fjarskiptasambandi að og frá vitan-
um, þvi nú þurfti að senda veður á
þriggja tima fresti allan sólarhring-
inn.
— Nú eru þarna i nágrenni við þig
einhver auðugustu fiskimið Is-
lendinga, þar á meðal sjálfur Halinn.
Þarftu ekki stundum að veita sjó-
mönnum upplýsingar um veður —
fyrir utan það sem þú sendir Veður-
stofunni?
— Jú, komið hefur það fyrir. Það er
langhelzt að slikt gerist á veturna,
þegar lengst er nótt og veður verst. Og
auðvitað reynir maður að greiða fyrir
sjófarendum og verða þeim að liði á
allan hátt, sem i manns valdi stendur.
— Þú sagðir i upphafi, að tilgangur-
inn með vitavarðarstarfinu hefði verið
sá að öðlast frið til ritstarfa. Hefur þér
nú gefizt það næði samhliða veður-
þjónustunni?
— Já. Ég tel, að þarna hafi ég fengið
allan þann starfsfrið, sem hægt er að
gera sér vonir um, svo fremi sem
maður hefur jafnframt með höndum
eitthvað, sem hægt er að kalla ábyrgð-
arstarf. Ég er fyrir löngu búinn að
skilja, að allir menn, sem hafa löngun
Óskar Aðalsteinn Guðjónsson, rithöfundur og vitavörður.
og þörf til þess aö skrifa, þeir verða og
hljóta að finna sér einhvern þann vett-
vang, sem gerir þeim fært að sinna
þessari hneigð sinni.
— Vel á minnzt: Hvað varstu gam-
all, þegar þú byrjaðir að skrifa, og
hvað kom þér til þess að taka þér slikt
fyrir hendur?
— Þetta er nú stór spurning
og litil von til þess að ég geti svarað
henni til fullnustu, sizt i stuttu máli.
En ég held að ég ætti að byrja á að
segja það, að fyrstu spor min á hinni
svokölluðu listabraut voru ekki skáld-
skapartilraunir, heldur leiklist. Þegar
ég var strákur heima á Isafirði, gerð-
ist ég nokkurs konar andlegur leiðtogi
krakkanna sem voru með mér i barna-
skóla og fékk þau til þess að flytja ým-
islegt leiklistarkyns, sem ég hafði les-
ið. Ég hafði yndi af þvi að skipa niður i
hlutverkin og æfa þau. En svo kom að
þvi, að ég fór að hugsa að liklega gæti
ég bara sjálfur samið það, sem við
Sunnudagsblað Tímans
565