Tíminn Sunnudagsblað - 30.12.1973, Blaðsíða 2

Séra Gísli Brynjólfsson:
Kirkjuþáttur
Skyldi nokkur mega vera aö þvi
aö renna augunum yfir þessa hug-
vekju? Og þótt svo yröi, skyldi hún
þá vekja nokkurn mann til gagn-
legra ihugana eöa sálubótarlegra
hugsana?Sá er þó sannarlega til-
gangurinn meö sérhverri hug-
vekju, sérhverri stólræöu, allt starf
kennimannsins á aö vera i þessa
átt. En þetta er ekki á allra
færi.jafnvel ekki nema örfárra.
Hér dugar ekki aö vilja vel. Hér
þarf góöa hæfileika, kunnáttu og
þekkingu, trúmennsku og kost-
gæfni i starfi. baö er sagt um hinn
kunna prófast Skagfirðinga, sr.
Zóphónias i Viövik, að þegar hann
var að predika, þá hafi hverjum og
einum kirkjugesti fundizt, sem
hann væri einmitt aö tala til hans
persónulega og taka til meöferöar
hans sérstöku vandamál og
viöfangsefni.
Já, þetta fannst Skagfiröingum
um ræöumennsku sr. Zóphóniasar.
Svona þyrftu hugvekjur okkar
prestanna aö vera. Ekki sizt um
áramótin. bað er nú vist svo, að
einmitt þá er hugurinn hvaö mót-
tækilegastur, enda oft þannig
að oröi komizt. að þá sé eins og
maöurinn gangi upp á sjónarhól.
Af sjónarhólnum opnast honum sýn
bæöi yfir farinn veg (gamla áriö)
og götuna framundan inýja árið).
Og þá á honum aö geta veriö hollt
aö lesa eitthvaö uppbyggilegt og
hugarstyrkjandi.
En hvað, sem um allar ára-
móta-hugvekjur má segja, og
hversugóðar sem þær eru, mun-
um vér samt geta oröiö sammála
um það, aö engin þeirra jafnast á
viö þaö,sem sálmaskáldin hafa
gefið oss til notkunar i kirkju og
heimahúsum á þessun) timamót-
um. bað er engu likara en einmitt
um áramótinhafi sálmaskáldunum
tekizt hvaö bezt upp.jafnvel þótt
boriö sé saman viö kveöskap þeirrá
á stórhátiöum. En hér skal ekki
farið út I neinn slikan samanburö.
An hans ætti þaö lika aö vera
auövelt aö njóta þessara yndislegu
trúarljóða, feigðar þeirra, andrikis
og innilegs trúartrausts.
Sálmur sr. Valdimars: ,,Nú áriö
er liöiö i aldanna skaut,” hann til-
heyrir gamla árinu. Hvaö er það þá
sem skáldinu á Stóra-Núpi er efst i
huga. þegar enn eitt á enda ár
hans lifs er runniö? Hvaö er það,
sem einkennir þennan sálmhans
ööru fremur?baö mun vart leika á
tveim tungum, aö þaö felist i þess-
ari hendingu: Miskunnsemd Guös
'!!.á_eÍ8j gleyma. bað er hún, sem
hefur birzt á svo margan hátt á
liðnu ár i meöbyr og mótlæti, i gleöi
þess og sorgum. Bliða
sumarsins, næðingar haustsins,
hriðar vetrarins, allt ber þetta vitni
um miskunn himnaföðurins, hið
mótdræga og erfiða ekki siður en
velgengni og hagstæö kjör á þeim
áfanga lifsins sem nú er að baki
lagður. Hvort tveggja eru Guös
góöu gjafir. Andbyrinn og erfiö-
leikarnir eru mönnunum alveg
jafn nauösynlegir og hinir góðu
dagar. betta eru allt fögin i lifsins
miklafjölbrautaskóla', og þvi aöeins
þróskast maöur i þeim skóla, að
hann glimi viö hin þungu viöfangs-
efni og leggi sig fram um aö leysa
þau. begar maöurinn snýst af
manndómi viö þvi er á móti blæs,
þroskast hann af lifsreynslunni,
vex við hverja raun og getur sagt af
heilum hug: ..Allt breytist i blessun
um siðir."
bannig kveöur sr. Valdimar
gamla áriö og horfir hugglaöur
fram til hins nýja.
: Hvaö boöar nýárs...
Og þar tekur Matthias við. Með
honum leggjum vér upp i nýjan
áfanga, þangað fylgir hann oss i
sinum dýrðlega nýárssálmi! Hvað
boöar nýárs blessuö sól? Ýmsir
telja þennan sálm einn mesta gim-
stein islenzkra truarljóöa. Og
vissulega hafa þeir mikiö til sins
máls. Hver getur lesiö hann, eba
sungið, án þess að hrifast með af
hinu einlæga trúartrausti, hinni
hiklausu forstjonartrú. betta er
sagt á svo skýru máli, sett fram i
svo einföldum búningi, að hverju
barni liggur þaö i augum uppi. Sá
sannleikur aö
hvar sem sólin skin,
er sjálfur Guð að leita þin,
hlýtur aö vekja hvern og einn til
umhugsunar um þaö, aö hann er
Gyðs barn, hans gæzku falinn, og
ekkert þaö er til, hvorki á himni né
jöröu, hvorki i nútið né framtið,
sem getur gert oss viöskila við
kærleika Guös eins og hann birtist
i syni hans — Jesú Kristni drottni
vorum. — betta er mikill og
óvéfengjanleur fagnaðarboðskap-
ur. Hann á erindi til vor allra,
hvort sem vér göngum inn i nýja
árið i vinahópi og velgengni eða er-
um yfirgefin á kaldri braut ein-
semdar og umkomuleysis.
Yfir oss öllum vakir Guð i gæzku
sinni og föðurlegum kærleika:
1 almáttugri hendi hans
er hagur þessa kalda lands
vor vagga, braut, vor byggö og
gröf
þótt búum við hin yztu höf.
bað er mikill andans auður. sem
vér tslendingár eigum i sálmum
vorum og ýmsum fleiri skyldum
ljóðum. bað er mikiö tjón, sem vér
bfðum viö þaö, að meta ekki
þennan fjársjóö að veröleikum,
lesa þá i sálmabókinni, syngja þá
viö guðsþjónusturar i kirkjunum.
Flutt á 758
Tveir sálmar
sinn hvorum megin við órainótin
738
Sunnudagsblað Tímans