Morgunblaðið - 30.06.2004, Blaðsíða 24

MINNINGAR
24 MIÐVIKUDAGUR 30. JÚNÍ 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Á
sunnudaginn kemur
lýkur mikilli sjón-
varpsveislu, sem stór
hluti landsmanna
hefur tekið þátt í að
undanförnu – börn sem eldra fólk,
konur sem karlar. Lokaleikur
Evrópukeppni landsliða í knatt-
spyrnu fer fram í Lissabon á
sunnudaginn. Það eru margir
þeirrar skoðunar að Evr-
ópukeppnin hafi verið tímasett á
hárréttum tíma fyrir stóran hluta
Íslendinga, sem urðu þar með
blessunarlega lausir við stöðugar
umræður um synjunarrétt forseta
Íslands, þjóðaratkvæðagreiðslu
um fjölmiðla-
frumvarpið og
forsetakosn-
ingar. Með því
að horfa á
spennandi
knattspyrnu-
leiki dag eftir dag losnuðu menn
við að horfa upp á svonefnda álits-
gjafa koma fram í hverjum þætt-
inum á fætur öðrum í sjónvarpi, til
að túlka sínar skoðanir á málum.
Það getur enginn lokað aug-
unum fyrir því að EM veitti lands-
mönnum mikla skemmtun – miklu
meiri en álitsgjafarnir, sem segja
þetta í dag og annað á morgun,
eftir því hvað þeim hentar hverju
sinni. Einn þeirra skrifaði grein
fyrir forsetakosningarnar og
sagði að það væri tap fyrir Ólaf
Ragnar Grímsson ef þetta margir
skiluðu auðu og þetta margir
myndu ekki kjósa. Þegar það
gekk eftir kom annað hljóð í
strokkinn – Ólafur Ragnar stóð
uppi sem glæsilegur sigurvegari.
Farið var í smiðju fyrrverandi for-
manns Alþýðubandalagsins, Ólafs
Ragnars, sem hefur lengi verið
þekktur fyrir að snúa stað-
reyndum við, ef það hentaði hon-
um betur. Það gerði hann enn og
aftur strax eftir kosningarnar. Já,
sumir breytast aldrei.
David Beckham, fyrirliði enska
landsliðsins, hefur ekki verið allra
á Bretlandseyjum og víðar, enda
hefur kappinn oft verið meira í
sviðsljósinu utan vallar en inni á
vellinum.
Menn hafa ekki gleymt því er
hann var rekinn af leikvelli í leik
gegn Argentínu í heimsmeist-
arakeppninni í Frakklandi 1998 –
fyrir að sparka viljandi í mót-
herja. Englendingar töpuðu –
voru sendir heim!
Menn hafa ekki gleymt því er
hann stökk frá knettinum í leik
gegn Brasilíu í leik í heimsmeist-
arakeppninni í Suður-Kóreu og
Japan 2002. Brasilíumenn
brunuðu eftir það fram og skor-
uðu. Englendingar töpuðu – voru
sendir heim!
Menn hafa ekki gleymt víta-
spyrnu Beckhams í víta-
spyrnukeppni gegn Portúgal í
Evrópuleik í Lissabon á dög-
unum. Englendingar töpuðu –
voru sendir heim!
Beckham lék ekki vel á EM og
fyrirliðinn sást varla í leiknum
gegn Portúgal. Þessi hæfileikaríki
leikmaður hefur verið á villigötum
síðustu ár og hefur oftar en ekki
verið á forsíðum dagblaða og í
fréttum í ljósvakamiðlum fyrir
annað en að sýna listir sínar á
leikvellinum. Margir eru þeir sem
telja að þegar fór að halla undan
fæti hjá Beckham á knatt-
spyrnuvellinum með Real Madrid
sl. vetur hafi markaðsráðgjafar
tekið til sinna ráða – sett á svið
framhjáhald kappans. Ekki eitt,
heldur tvö, til að hann væri áfram
í sviðsljósinu í fjölmiðlum. Mark-
aðssetningin heppnaðist full-
komlega og Beckham og frú héldu
áfram að vera í sviðsljósinu og
peningar héldu áfram að streyma
inn í sjóði þeirra, þar sem hinar
ýmsu Beckhamvörur seldust
meira en áður.
Þegar Beckham var gagn-
rýndur fyrir slaka frammistöðu á
EM og fjölmiðlar í Englandi veltu
fyrir sér hvort annar leikmaður
ætti að taka við fyrirliðabandinu
af Beckham sagði hann: „Ég er
fyrirliði Englands og ætla mér að
vera það áfram. Ég mun svara
gagnrýni fjölmiðla eins og ég geri
best – á fótboltavellinum.“
Það er ekki annað að sjá af
þessum ummælum en að dóm-
greindarleysi Beckhams sé al-
gjört. Hann var gagnrýndur eftir
HM 1998, eftir HM 2002 og nú
eftir EM 2004 og hann segist ætla
að svara gagnrýni á knatt-
spyrnuvellinum. Hefur hann gert
það að undanförnu?
David Beckham á, eins og Ólaf-
ur Ragnar Grímsson, erfitt verk-
efni fyrir höndum. Þeir þurfa báð-
ir að vinna traust stórs hluta
þjóðar sinnar, sem hefur ekki
sætt sig við framgöngu þeirra inn-
an sem utan vallar. Það verður
spennandi að sjá hvernig þeim
gengur að höndla það vandasama
verk. Þeir geta ekki haldið áfram
að benda á aðra – skellt skuldinni
á aðra, eins og Beckham kenndi
fjölmiðlum og Real Madrid um
hvað hann væri illa upplagður og
Ólafur Ragnar kenndi Morg-
unblaðinu um hvað hann fékk
slæma kosningu.
Því miður er Evrópukeppnin að
verða búin, þannig að álitsgjaf-
arnir fara að koma aftur út úr
skotgröfunum. Evrópukeppnin í
knattspyrnu hefur létt mönnum
lund. Beinar útsendingar frá
leikjum á EM hafa haft áhrif á
ýmsa mannfagnaði víðs vegar um
land á undanförnum dögum.
Mikla athygli vakti á frumsýningu
söngleiksins Fame í Vetrargarði
Smáralindar að ekki var hægt að
hefja síðari hluta sýningarinnar
fyrr en sýningargestir höfðu
fylgst með framlengingu á leik
Englands og Portúgals – og víta-
spyrnukeppninni – í sjónvarpi.
Knattspyrnan heillar, enda vin-
sælasta íþróttagrein heims.
Margir hafa haft horn í síðu
íþrótta í sjónvarpi – vegna þess að
þeir geta ekki horft á fréttir á
ákveðnum tímum. Það eru oft
menn sem skynja ekki að beinar
útsendingar eru sýningar frá líf-
inu eins og það gerist í heiminum
á þeirri stundu. Nú geta þeir farið
að taka gleði sína á ný og farið að
hlusta á álitsgjafana fara að kepp-
ast við að túlka „glæsilegan“ sigur
Ólafs Ragnars.
Dóm-
greind
David Beckham á, eins og Ólafur Ragn-
ar Grímsson, erfitt verkefni fyrir hönd-
um. Þeir þurfa báðir að vinna traust
stórs hluta þjóðar sinnar, sem hefur ekki
sætt sig við framgöngu þeirra innan
sem utan vallar.
VIÐHORF
eftir Sigmund
Ó. Steinarsson
sos@mbl.is
✝ Hulda Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
16. maí 1917. Hún
lést á hjartadeild
Landspítalans 20.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Hólmfríður
Jónsdóttir, f. 8.11.
1888 á Ísafirði, d.
27.10. 1958, og Guð-
mundur Vigfús Þor-
kelsson, f. 28.6.
1882 í Lambadal í
Dýrafirði, d. 3.11.
1921. Hulda var
sjötta barn Hólmfríðar en hún
eignaðist alls þrettán börn.
Systkini Huldu eru: Ragnar Þ.
Guðmundsson, f. 7.12. 1908, d.
19.3. 1969; Jón G. Sólnes, f.
30.9. 1910, d. 8.6. 1986; Áróra
Guðmundsdóttir, f. 4.7. 1912, d.
27.4. 1990; Jens G. Guðmunds-
son, f. 27.3. 1914, d. 1955; Garð-
ar Guðmundsson, f. 9.1. 1916;
Sigurlaug Guðmundsdóttir, f.
24.2. 1919, d. 3.4. 2002; Ásthild-
ur Sigurgísladóttir, f. 30.7.
1923; Hrefna Sigurgísladóttir, f.
17.3. 1925; Guðný Sigurgísla-
dóttir, f. 4.12. 1926; Hrafnkell
Sigurgíslason, f. 15.12. 1927, d.
12.9. 1929; Sigríður K. Sigur-
gísladóttir, f. 6.6. 1929, d. 18.3.
1997, og Hrafnhildur G. Sigur-
gísladóttir, f. 8.7. 1930.
Hulda fæddist í Reykjavík en
var tekin í fóstur sem lítið barn
af frændfólki sínu sem reyndist
henni mjög vel. Ólst hún upp í
Dýrafirði og síðan Önundar-
firði. Eftir barnaskóla fór hún
til náms í héraðsskólann á Núpi
í Dýrafirði.
Ung kona flyst hún síðan til
Reykjavíkur og ræðst í vist hjá
bróður sínum Ragnari og konu
hans. Fljótlega
kynnist hún lífs-
förunaut sínum,
Árna Árnasyni bif-
reiðasmið frá Sáms-
stöðum í Fljótshlíð.
Hann var sonur
hjónanna Þórunnar
Jónsdóttur og Árna
Árnasonar, bónda á
Sámsstöðum.
Börn Huldu og
Árna eru: 1) Gígja,
f. 15.1. 1938, maki
Rúnar Sveinsson.
Börn þeirra: Elfar,
maki Hólmfríður
Karlsdóttir. Harpa, maki Eng-
ilbert Sigurðsson. Árni Már,
maki Freydís Sif Ólafsdóttir. 2)
Þórunn, f. 22.3. 1942, maki Þór-
ir Lárusson. Börn þeirra: Arnar,
maki Selma Árnadóttir. Inga
Lára, maki Mínerva Alfreðsdótt-
ir. Hulda, maki Óskar Þór Ax-
elsson. 3) Árni Þór, f. 12.11.
1947, maki Lísbet Sveinsdóttir.
Börn þeirra: Hjördís, unnusti
Ragnar Þórisson, Þórdís Hulda.
Sonur Lísbetar og fóstursonur
Árna Þórs er Sveinn Þórir og
dóttir Árna Þórs er Una Mar-
grét. 4) Guðmundur, f. 2.3. 1953,
maki Margrét Jónsdóttir, barn
þeirra Móheiður. Barnabarna-
börnin eru 13.
Auk húsmóðurstarfsins vann
Hulda tímabundið við verslunar-
og þjónustustörf. Hún sótti fjöl-
mörg námskeið, m.a. í tungu-
málum og ferðamálafræðum.
Til margra ára vann hún við
félagsmiðstöðvar aldraðra í
sjálfboðavinnu og hin síðari ár
naut hún sjálf þess félagsstarfs
sem þar er í boði.
Útför Huldu fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Elsku mamma mín, elsku besta
mamma mín.
Það eru mikil vatnaskil í lífi
hverrar fjölskyldu þegar seinna
foreldrið fellur frá. Æskuheimilið,
sem kann að hafa færst úr stað í
gegnum tíðina, er skyndilega ekki
lengur til staðar. Þetta akkeri og
haldreipi sem alltaf hefur mátt
grípa í er ekki lengur fyrir hendi.
Dyrnar að heimili foreldranna
standa börnunum yfirleitt opnar
að nóttu sem degi og í tilfelli móð-
ur minnar voru móttökurnar ætíð
hlýjar og innilegar og nægur tími
til að hlúa að gestinum.
Þegar kom að kveðjustund var
það fastur liður að mamma fylgd-
ist með stráknum sínum úr glugg-
anum í Hraunbænum, veifaði – og
þar sem oft var um langferð að
ræða, hringdi um það leyti sem
hún átti von á að stráksi hefði skil-
að sér heim. Þetta með hinn opna
móðurfaðm og þessar opnu dyr að
heimili foreldranna hefur lengi
verið mér hugleikið vegna reynslu
sem ég varð fyrir fyrir mörgum
árum. Ég dvaldi eitt ár sem ungur
maður í fjarlægri heimsálfu.
Ég bjó hjá góðu fólki en varð
fyrir því að gista á rútubílastöðinni
í Sao Paulo í Brasilíu á sjálfa jóla-
nóttina vegna verkfalls. Til að
stytta mér stundir reikaði ég um
nálægar götur. Víðast var ljós í
gluggum og sums staðar glatt á
hjalla. Þar sem ég gekk framhjá
hverju húsinu af öðru laukst upp
fyrir mér með áþreifanlegum hætti
að af öllum heimsins dyrum væru
aðeins einar sem stæðu mér skil-
yrðislaust opnar hvenær sem ég
þyrfti á að halda. Þetta var mjög
sterk tilfinning því ég var þarna
bæði svangur og auralaus á leið til
gestgjafa minna eftir langt og
strangt ferðalag um þvera og endi-
langa Brasilíu. Í einni svipan tók
ég út mikinn þroska og haft var
eftir móður minni að sveinninn
sem kom til baka hefði kunnað
mun betur að meta það sem fyrir
hann var gert en sá sem hleypti
heimdraganum ári áður.
Elsku mamma mín, ég, Móa og
Margrét kveðjum þig með ólýs-
anlegum trega. Þú varst frábær-
lega áreiðanlegur og traustur vin-
ur og svo heiðarleg að öðru eins
hef ég ekki kynnst. Ég veit þú
kærir þig ekkert um lofræður og
hlífi þér við því en mun reyna að
halda minningu þinni á lofti með
því vonandi að verða ögn og heil-
steyptari og betri maður í framtíð-
inni – ekki veitir af.
Góður guð geymi þig, elsku
mamma mín.
Þinn sonur,
Guðmundur Árnason.
Ég minnist margs af elskulegri
ömmu minni og nöfnu. Minning-
arnar eru þó allar í einni bendu og
alls ekki svo að einhver „mikilvæg
augnablik“ standi mér skýrast fyr-
ir hugskotssjónum.
Ég man til dæmis mjög greini-
lega eftir því að hafa setið sem
barn og skoðað með henni forláta
vísnagátubók. Mér þótti bókin til-
komumikil og jafnframt verulega
torskilin. Öllu tilkomumeira þótti
mér þó hvernig ömmu tókst að
ráða allar gáturnar. Getspeki
ömmu kom mér þó ekki á óvart
enda var það mín bjargfasta trú að
hún væri einstaklega fróð.
Ég man líka að ég var þess full-
viss að amma hlyti að vera ein
heppnasta kona í heimi í ljósi þess
að hún ynni alltaf í bingó! Það var
því mikill spenningur þegar ég
fékk eitt sinn að fara með til að
spila. Vonbrigðin voru jafnframt
mikil þegar við komum tómhentar
út og amma reyndi að útskýra fyr-
ir mér að það væri nú á einhverj-
um misskilningi byggt að hún ynni
í hvert sinn.
Þó að þetta með heppnina væri
ekki alveg á rökum reist var trú
mín á víðtækri þekkingu ömmu
byggð á sterkari grunni. Þegar ég
fór að vitkast og hafa áhuga á al-
vöruþrungnari málum en bingó
uppgötvaði ég að það var sama
hvar okkur bar niður í sögu Ís-
lands og bókmenntum, amma var
þar á heimavelli. En sú minning
sem mun þó líklega fylgja mér
lengst eru frjálslyndar en um leið
raunsæjar skoðanir hennar á lífinu
og tilverunni.
Það brást ekki að hún kom með
ný og áhugaverð sjónarhorn á mál-
efnum eins og dauðanum, ástinni
og stjórnmálum. Sjónarhorn sem
ég í ungæðishætti mínum hafði
ekki komið auga á, en hljómuðu
svo rétt um leið og ég heyrði þau.
Síðasta minningin sem ég á af
ömmu er mér sérlega verðmæt.
Síðast þegar ég var á Íslandi fór-
um við út að borða í hádeginu. Við
sátum lengi og fílósóferuðum þetta
hádegið og man ég vel að ég hugs-
aði enn og aftur hvað ég ætti nú
merkilega ömmu og vonaði í laumi
að ég bæri gæfu til þess að eldast
jafn vel og hún. Ekki óraði mig
fyrir því að þetta yrði í síðasta
sinn sem við sætum að spjalli.
Ég kveð elskulega ömmu mína
með ljóði eftir nöfnu okkar, skáld-
konuna Huldu, en ljóðið nær á
undraverðan hátt að fanga ýmis-
legt það sem við tvær höfum rætt í
gegnum árin.
Sjá, ljósið það fölnar og líður á braut
og lífið sér hallar í friðarins skaut,
en andi minn flögrar sem fugl yfir sjó
er flugþreyttur hvarflar og leitar að ró
þegar dagur dvín.
(Hulda.)
Hulda Þórisdóttir.
Minningarnar streyma fram, nú
þegar ég hugsa til hennar ömmu
minnar sem við kveðjum í dag. Ég
átta mig á því að margar þeirra
eru þær elstu sem ég geymi í huga
mínum.
Ég naut þeirrar gæfu að vera
elsta barnabarn ömmu Huldu og
afa Árna og því fylgdu ýmis for-
réttindi. Mitt fyrsta heimili var í
risinu í Blönduhlíðinni, en þar átti
ég eftir að verða tíður gestur í
mörg ár. Ég rifja upp allar gisti-
næturnar í Hlíðunum, þar sem
amma eldaði uppáhaldsmatinn
minn, kótilettur í raspi. Í ófá skipti
fórum við saman á bingó, fé-
lagsvist eða fundum okkur kaffi-
hlaðborð. Þannig sameinuðum við
áhuga minn á sætabrauði og áhuga
ömmu á spilamennsku. Alltaf fór-
um við brosandi heim, ég vel sadd-
ur og stoltur af ömmu, sem vann
hreint ótrúlega oft til verðlauna.
Sjö ára fór ég með ömmu í
þriggja vikna ferð á æskustöðvar
hennar á Flateyri, þar sem við
dvöldum hjá Gunnu fóstru hennar.
Svo vel fór á með okkur ömmu, að
til þess að lengja ferðalagið okkar
kaus ég að fresta fyrstu flugferð-
inni minni og taka frekar rútuna
heim.
Þrátt fyrir stutta skólagöngu
var amma ótrúlega fróð. Hún
kunni allar vísur, kvæði og ljóð.
Hún kunni góð skil á íslenskum
skáldverkum, var sérfræðingur í
Íslendingasögunum og vel að sér í
tónlist. Oft var hringt í ömmu til
þess að fá botn í vísu eða vissu um
höfund. Gaman var að hlusta á
spurningakeppnir í útvarpi eða
sjónvarpi með ömmu því hún gat
svarað ótrúlegustu spurningum.
Enda fór það svo að hún tók þátt í
spurningakeppni eldri borgara og
vann þar til verðlauna. Amma
hafði yndi af því að ferðast bæði
HULDA
GUÐMUNDSDÓTTIR
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn
einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.