Íslendingaþættir Tímans - 07.09.1968, Blaðsíða 21

MINNING
BJÖRN SIGURÐSSON,
bóndi, Kirkjuferjuhjáleigu, Ölfusi
26. ágúst íór fr-am að Kotstrand
®i'kirkjuj í Ölíuisi, útför Björms
bónda að Kirkjuferjuhjáleigu.
Hann andaðist 19. ágúst
sjúkratoúsinu Sólvangi í
Hafnarfirði, eftir stutta legu þar,
en var búinn að líða mikinn sjúk-
Inika um tveggja ára bil.
Björn fæddist að Kröggólfsstöð-
hm í Ölfusi 22. ágúst 1891, elztur
^arna Ingigerðar Björnsdóttur og
Sigurðar Þorbjörnssonar, en þau
eignuðust alls 11 börn. Fluttist
^ann ungúr með þeim að Króki í
Arnarbælishverfi, og ólst þar upp
* skjóii dugmikilla foreldra, með
stórum systkinahóp. Ungur fór
bann að sjálfsögðu að vinna fyrir
sór, utan heimilis og mun hann
dæmis hafa verið um nokkurra
^ra skeið í Þorlákshöfn og oft tal-
aði hann um húsbændur sína með
virðingu og þakklæti.
Björn giftist eftirlifandi konu
sinni, Valgerði Sigurbergsdóttur,
^ttaðri úr Meðallandi, Vestur-
Skaftafellssýslu, 28. október 1928.
^au stofnuðu bú að Borgarkoti í
Hlfusi (nú Ingólfstovoll) og bjuggu
Þar í tvö ár, en fluttu þá að Nýja-
í Arnarbælishverfi og eru þar
th áirsins 1949, er þau taka Kirkju-
ferjuihjáleigu til ábúðar, og bjuggu
^ar myndarbúi æ síðan og kunni
Bjössi, eins og vinir hans kölluðu
Bann jaínan, alveg sérlega vel við
fiig þar. Ekki eignuðust þau hjón
Börn saman, en einn son átti Val-
gerður áður en hún giftist Birni.
^art er hægt að hugsa sér, að
Bjössa hefði þótt vænna um hann,
kótt hann hefði verið hans eigin
Senur, og óhætt er að segja, að
hað hafi verið gagnkvæmt með þá
feðga. Síðan koma sonarsynirnir
® sem hann hafði mikið yndi af
°g vonu eftiriæti afa síns, enda
Var Bjössi með eindæmum barn-
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
góður maður. Hans létta og geð-
góða lund bætti og hressti alla,
sem í kring um hann voru. Ég tel,
sem þessar Unur rita, að það hafi
verið eitt af gæfusporum tveggja
ungra systra, þá nýlega föður-
lausra, að lenda hjá Völu og
Bjössa. Önnur hjá þeim í sjö sum-
ur, en hin alin upp að miklu leyti,
og alltaf, bæði fyrr og síðar, átt
þeirra tryggu og góðu vináttu. Það
var gott að vera hjá þeim, betri
húsbændur er ekki hægt að hugsa
sér. Og nú langar mig að þakka
fyrir þetta allt! Þakka ykkur fyr-
ir alla ykkar góðmennsku í garð
okkar systkinanna og okkar fjöl-
skyidna.
Það er ótoætt að segja u-m Bjössa,
að hann hafi verið snyrtimenni, ég
vil segja á sál og likama. Einnig
tel ég hann hafa verið gæfumann.
Hann hafði góða heilsu fram á síð-
ustu ár. Var algjör bindindismað-
ur, en þó hrókur alls fagnaðar á
mannamótum. Hafði prýðis söng-
rödd, og oft var gott og glatt í
kringum Bjössa, þegar honum
„tókst upp“, en allt var þetta
græskulaust og engan veit ég, sem
ekki var hlýtt til hans, sem til
þekktu.
Hann gerði ekki víðreist, hann
Bjössi, en ól allan aldur sinn í
Ölfusinu og unni sveitinni sinni.
Hann var einiægur samvinnumað-
ur í orðsins fyllstu merkingu.
Segja mætti mér, að það mundi
hausta fyrr nú í Ölfusinu, en oft
áður. En alltaf verður fagurt um
að liast af Arnarbælishól og gott
var að koma að „Hjáleigunni", því
að þar biðu vinir í varpa, eor von
var á gesi.
Systkinum Bjössa sendi ég sam-
úðarkveðjur. Nú er stutt stórra
höggva á milli hjá þeim.
Eisku Vala mín, Guð blessi þig
á þessum tímamótum. Innilegar
samúðarkveðjur frá okkur öllum,
til þín og fjölskyldunnar.
Bjössi minn!
Vertu blessaður, fjáða ferð,
hafðu hjartans þökk fysir allt og
allt.
G.S.
21