Íslendingaþættir Tímans - 31.10.1969, Blaðsíða 4

Sigríður Þórarinsdóttir
frá Vagnsstöðum
Nokkur minnmgarbiot.
Ég mun hafa veri'ð níu ára gam-
all, þegar það átti sér stað í fyrsta
skipti, að ég kom inn í flugvél á
Reykj avíkurflugvelli. Farkostur-
inn var fullsetinn, og að nokkr-
um mínútum liðnum, hóf hann sig
á loft, áleiðis til Hornafjarðar.
Höfuðborgin fjarlægðist óðum.
Nýjar breytilegar jarðmyndir, er
nutu sín rílkulega, sökum flug-
veðurs, með æskilegra móti. Þægi-
leg og sérstök tilfinning. Framund
an átti fyrir mér að liggja, sum-
ardvöl að Vagnsstöðuim í Suður-
sveit, en ábúendur þar eru frænd-
fóik mitt, er ég kynntist þá í
fyrsta skipti. Þegar vélin var lent
á Melatungu, heilu á höldnu, eftir
skemmtilega ferð, beið mín þar
ríkum mæli þann auð, sem öllum
fjármunum er dýrmætari- Hann
átti, þrátt fyrir allþungbæra iífs-
reynslu á vissum skeiðum ævinn-
ar, ófölvskvaðar æskuhugsjónir sín
ar og vakandi áhuga fyrir öllu þvi,
sem til framfara horfði í þjóðlíf-
inu. Hann var ungur í anda til síð-
ustu stundar, janvel mikið yngri
en margir þeir, sem færri áttu
árin að baki. Hann lifði lífinu lif-
andi.
Ég tel Sigurð hafa verið með
þeim fremstu í hópi þeirra manna,
sem ég hef auðgazt af að kynnast.
Og ósk mín er sú, að átthagar
hans beri gæfu til þess að ala og
fóstra sem flesta hans lika að
mannkiostum.
Af ráðnum huga hef ég
ekki gert neina tilraun til þess að
rekja híér aaviferil Sigurðar, veit ég
að það gera aðrir mér færari.
Þessi fláu og fátæklegu orð mín
eiga aðeins að flytja hlnum látna
vinl mánum þakkir fyrir samistarf
og dýnmæt kynni. Ástvlnum hans
votta ég innllega samúð við burt-
för hans.
Þórir Friðgeirsson.
Skarphéðinn frá Vagnsstöðum.
Fannst mér ég nokkuð fljótur að
finna rétta manninn, þó nokkrir
aðrir væru fyrir. Þykir mér lík-
legt, að þar hafi orðið til hjálpar
vitneskja hans varðandi útlit mitt.
Við heilsuðum hvor öðrum, og að
gömlum saklausum sveitasið, kyssti
hann mig á vangann þar að auki.
Að því búnu héldum við af stað,
ásamt fleirum að sunnan, á palli
bíls Ragnars áleiðis í Suðursveit.
Við Skarpihéðinn komum á áfanga-
stað um mjaltatíma, og þvi fáir
eða engir í bænum, að mig minn-
ir, nema húsmóðirin, sem mér
hafði verið sagt að héti Sigríður
Hún bauð mig velkominn. Hand-
tak hennar var hlýtt og ákveðið.
Hún kyssti mig á vangann, bauð
mér svo til stofu. Ég fann að
henni var abkur í að fá sem mest-
ar fréttir úr höfuðborginni af
kunningjum og vinum, og leysti
ég greiðlega úr því, eftir því sem
ég bezt vissi, og vissi ég að henni
þótti vænt um það. Eftir því sem
ég kynntist henni betur, fann ég
og sá, að hún var dugleg búkona,
og húsmóðir, er hafði verkhyggni
til að bera í ríkum mæli, og
þrátt fyrir hæglátt fas og kurteisa
framkomu að öllum jafnaði, átti
til að vera ákveðin og segja mein-
ingu sína, ef því var að skipta.
Það bar ávallt tilætlaðan árangur,
þó án misskilnings, því hún vat
réttsýn vegna góðs hugarþels og
hjartalags. Þess vegna er það sann
færing mín að hún hafi aflað sér
álits, og verið virt af kunnmgjum
Og vinum, og ég held að ekki sé
um neina fjarstæðu að ræða, þó
að ég haldi þ-ví fram, að hún hafi
verið verðugur fulltrúi þeirrar
hiverfandi kynsléðar, sem xann þá
list að vera sem lengst þakklát
fyrir Mtilræði, einlhverja smá gjöf
eða greiða, og gera sem minnstar
kröfur, til að geta verið sem mest
hamingjuSöm. Er það meira en
hægt er að segja, víðast hvar, með-
al uppvaxandi kynslóða í nútima
þjóðfélagi. Hún tók alltaf til starfa
í fyrra lagi dag hvern, en
þótt kannski ekki væri um
peningaeign að ræða, nema innan
hóflegra marka, má segja í þessu
tilvilki, að morgunstund hafi gefið
gull í mund. Stundum vaknaði ég
við framandi hljóð, lágværan titr-
andi róm, sem varð mér kunnugur,
eftir því sem ég heyrði hann oftar.
Það kom frá skilvindunni í búr-
inu. Venjulega var það Sigríður
sem stjórnaði henni. Stundum eitt
af hennar fyrstu morgunverkum.
Mér fannst skilvinduhljóðið^ láta
þægilega í eyrum, og fannst því
notalegt að geta sofnað út frá því
aftur.
í eldhúsinu var oft margt spjall-
að og spaugað, einkanlega á mat-
ar- og kaffitímum. Mér fannst Sig-
ríði vera þá gefinn hæfileiki góðs
hlustanda, og þegar hún tók til
máls, sagði hún sitt álit. Einfalt um-
ræðuefni fékk á sig broslega hlið
við tilsvör hennar, er venjulega
voru á stuttan og laggóðan hátt.
Ég man að þegar henni þótti til
um eitttovað, eða eittlhvað of fjar-
stæðukennt til að svara þvi, lét
hún það í Ijósi með því að loka
munninum og gefa frá sér hvellt
koklhljóð, sem er mjög einfalt í
framkvæmd. Ég man ekki til að
Ihún gerði þetta nema í garð heima
fóliks, er henni fannst við eiga, þó
að það hafi getað átt sér stað út í
frá, og þá er um var að ræða kunn
ingja, frændur og vini. Þar sem
ég hafði ekki orðið var við áður,
að nokkur maður gæfi svona hljóð
frá sér, fannst mér sem þetta smá-
atriði væri þáttur i hennar skap-
gerð, væri einstaklingseinkenni,
sem gerði hana að einstakri
konu. Þess vegna tók ég svo vel
e-ftir þessu stundum, og ég man,
að það festist mér í minni á sín-
um tima, nú er ég skrifa þessi
minningartonot.
Það var ekki óalgengt, að hún
gæfi sér tíma eftir hádegisfrágang
í eldtoúsinu, til að leggja sig smá
4
ISLENDINGAÞÆTTIR