Íslendingaþættir Tímans - 27.04.1972, Blaðsíða 15

Sigriður Benediktsdóttir
Merki Jökuldal
Gleðin er hljóðnuð
Það gerðist við mikil átök, af þvi að
lifsvilji hennar var rikur. En timinn
var skammur og atburðinn bar óð-
fluga að, enda hefði dauðinn ekki náð
þessum árangri, nema með skjótu
áhlaupi. Bráður lifsháskinn er ekki
alltaf slys. Þar hvarflar hann ýmist
frá eða nálægist. En þegar hann er
alvarlegur sjúkdómur, kemur hann
eins og þungbúið ský. Og þvi svifar
ekki burt fyrr en sálin lýsir það undir
morgun hins nýja dags.
Sá drungi, sem ekki léttist og leysist
þar, sem Sigriður i Merki fer, er ekki
til á himni, af þvi að hann var ekki að
finna. Aldrei hef ég kynnzt konUj
sem var eins auðug af gleði. Er söng
svo glaðri röddu. Og hló svo glatt, að
gestur á heimilinu eða samvistarfólk
að mannfagnaði hreifst til þessarar
ari. Sjálfstjórn---og gildi sannleik-
ans einkenndi allt hans lif. Slikir menn
hafa það i hendi sér að gerbreyta
heiminum,-------þeir hljóta að lokum
að verða þaö afl, sem brennir burt
sora óveruleikans, og framleiöa þann
kraft, sem eyðir öllu barnalegu fánýti.
Knútur Kristinsson átti þann eigin-
leika að mæta hverri stund lifsins, eins
og hún kom honum fyrir sjónir, án
ótta, með bjartsýni. Hugarfar hans
var i ætt við heiðrikjuna----------og
nú að lokum, kæri vinur, ert þú kominn
á leiðarenda i þessari jarðvist----og
við blasir hin einlifa heiðrikja eilífðar-
innar.
Siðustu stundirnir, sem viö áttum
saman, og þú barðist hinu hinzta
striði —og ég fann hlýja hendi þina
umlykja mina, mæltir þú fram sálm-
inn fræga eftir Vald. Briem:
Þú Guö, sem stýrir stjarna her
og stjórnar veröldinni,
i straumi lifsins stýr þú mér
með sterkri hendi þinni.
Ég þakka af alhug tryggð þina og
ómetanlega vináttu við mig og fjöl -
skyldu mina. Guð styrki þig á fram-
farabraut þinni, og gefi ástvinum þin-
um styrk.
Þóra Einarsdóttir.
frá Kálfafellsstað.
sömu og ljúfu lifsgleði. Hún hafði mjög
næmt skyn á hin mannlegu fyrirbæri
samfélagsins, þvi að hún var i eðli sinu
djúpskyggn húmanisti, og frábærlega
fundvis, án þess þó að reyna að öðlast
alla þekkingu. Skilningur hennar,
fljótur og opinskár, svipti þakinu ofan
af heilum sveitum. Og mannlifið hló
við birtunni, ófeimið og frjálst. Lýs-
ingarorðið skemmtileg á hér ekki við.
Það dregur of skammt. Hitt segir
meira, að þegar sorgmæddur vinur
heimilisins i Merki ætlar að skrifa örfá
minningarorð, þvi að dauðinn kom og
færði hljóðleik yfir gleðina, er hann,
áður af veit, á valdi gleðinnar, sem
endurómar i huganum. En þungur nið-
ur Jöklu er undirspil, sem á hulinn
veruleika i andstæðum verðandinnar
frá morgni til kvölds.
Elin Sigríður var fædd á Hvanná á
Jökuldal 20. október 1938, dóttir hjón-
anna Benedikts Jónssonar og Lilju
Magnúsdóttur frá Arnardal i Isa-
fjarðardjúpi. Kunnar ættir beggja, á
Austurlandi og Vestfjörðum, skulu
ekki raktar hér, aðeins minnzt
Hvannárheimilisins, að það var fjöl-
mennt jafnan og glaðvært, en hópur
barna og ungmenna stór. Þeir bjuggu
báðir á jörðinni Benedikt og Einar
bróðir hans, en gömlu hjónin foreldrar
þeirra, Gunnþórunn Kristjánsdóttir,
Jóhannssonar Kröyers og Jón Jónsson
alþingismaður, i skjóli þeirra á frið-
stóli ellinnar— Frændsystkinin frá
Hvanná eru nú, sem vænta má, dreifð,
en þeir að búi bræðrasynirnir, Jón
Viðir Einarsson á heimajörðinni og
Arnór Benediktsson á nýbýli i
Hvannármerkjum.—- Gunnþórunn
kvaddi fyrir 30 árum og Jón á haust-
nóttum 1959. Benedikt dó 1952 frá
fimm börnum, en Lilja hélt búi þeirra
áfram. 011 fjölskyldan var sem órofa
heild og jók það bjartsýni Lilju og
barnanna, en kjarkur hennar bilaði
hvergi, óvenjulegur dugnaður hennar
eða glaðlyndi. A sl. hausti dimmdi
yfir, meir en af komu haustsins. Einar
hreppstjóri lézt, nýorðinn sjötugur.
Vinsæll maður og sveitarstolt, eins og
mikilhæf kona hans, Kristjana Guð-
mundsdóttir. Gestrisnin á Hvanná, al-
úðin og heimilisgleðin með þessu fólki
öllu, eru óafmáanleg einkenni, hvar
sem það fer.
Sigriður Benediktsdóttir giftist ung
Öla Stefánssyni bónda i Merki á Jökul-
dal. Vist hafa margir undrazt, að fjör-
mikla stúlkan frá glaðværa, stóra
heimilinu við þjóðbrautina skyldi una
hag sinum svo vel á hinum afskekkta
og fámenna bæ Efradal. Fyrsta ástæð-
an, og sú, er réði úrslitum, var hið
góða hjónaband Sigriðar og Óla, og svo
falleg börnin. Hin mikla gleði hennar
átti samræmi i þessum undirstöðu-
þáttum hins mannlega lifs. Alveg eins
og niður Jöklu er hinn ófrávikjanlegi
undirleikur þess alls, sem lifað er á
Dalnum. Þá skal þess og getið, að
Benedikt i Merki, mágur Sigriðar,
reyndist henni og unga frændfólkinu
sinu ávallt hinn bezti drengur og
vinur. Húsakynni stór, mikil ræktun
og blómleg bú, en unaðsauki sumar-
langur að fögrum garði, þar sem
bæjarlækurinn sytrar milli trjánna.
Hitt var von, sem óðum nálgaðist
veruleikann, að brú kæmi á Jöklu
undan Merki. Þá var einangrunin rofin
og bærinn örskammt frá aðalvegi upp
dalinn. Kláfurinn að visu þarft
þjónustutæki, sem heimafólki stendur
ekki ótti af, en ókunnugir jafnan
hræddir við og láta aftra sér gagnveg-
ar til góðvina.
Það er svo margt, sem kemur i
hugann, þegar horft er yfir að Merki
og séð i hin ljúfu kynnin við elskulega
vini. 1 fjarlægð erfitt að hugsa sér
tregasöng árinnar einan, þar sem áður
barst yfir björt gleðin. En þetta var
hlutskipti allra, sem komu og lifðu.
Samt erum við að hlusta i kyrrðina
eftir gleðiómnum. En hann hefur
borizt lengra á leið eins og það, sem
ætt hins sæla fyrirheitis. Þegar litið er
til baka af háum bakkanum viö ána,
eru efst i huganum þökkin og bænin.
--- Þökkin fyrir svo heilar gleði-
stundir, að vara i vitundinni eins og
ferskurandvari þess bezta, sem kynnzt
varð á Austurlandi,-----og bænin til
Guðs, aö hann blessi syrgjandi eigin-
mann og móöurlaus börnin þeim kær-
leika, sem hlýtur að vera réttlátur á
jörðu, fyrst hann er rikjandi á himni.
Ágúst Sigurðsson
frá Möðruvöllum.
islendingaþættir
15