Íslendingaþættir Tímans - 27.04.1972, Blaðsíða 19

Helga Pétursdóttir
Liklega nærhverjum manni, af þeim '
hundruöum vistmanna þar, var lika
ljóst hvert þeir gætu leitaö, hvort sem
það var myndaramminn um einhvern
vininn, vekjaraklukkan eða rafmagns-
áhald sem bilaði.
Hann er alltaf að skemmta okkur
þessi blessaður maður, sagði Lilja
sáluga Björnsdóttirskáldkona viö mig
eitt sinn, nú er hann farinn að sýna
okkur litskuggamyndir og kvikmyndir
á hverju finmtudagskvöldi.
Margir i þeim starfsgreinum, sem
höfðu efni og áhöld sliks með höndum
virtu þakksamlega þessa starfsemi
hans og voru honum hjálplegir.
Hrafnista fær aldrei aftur slikan
mann, sagði einn starfsmanna þar,
sem bezt mátti um slikt vita, og likt
fórust einum samfélaga Kristins,.
Torfa H. Halldórssyni orð, i vinar-
kveðju i Morgunblaðinu 29. desember
s.l.
Einnig hafði Kristinn fastastarf
fyrir Hrafnistu meðan honum entust
kraftar til, bæði að þrifa kringum
húsið og þjóna flaggstönginni.
Hverskonar hátíðahöld var hann þvi
jafnan viðríðinn ogTiáfði slðar myndir
frá þeim til að sýna, hjálpa vistfólki,
stjórnendum og starfsfólki til að en-
durlifa ýmsar hátiðleíka — og gleði-
stundir, auk þess sem bæði
vistheimilið og aðrir leituðu eftir
mörgum þeim myndum sem min-
ninga-geymd til eignar.
Ekki uröum við i Góðtemplararegl-
unni heldur afskiptir um þetta. Hann
lét ekki á sér standa að gleðja með þvi
þar, og geyma minningar frá ýmsum
mótum utan húss og innan. Mótunum
að Húsafellsskógi, meðan Reglan stóð
að þeim, og siðar I Galtalækjarskógi,
er starfsemi Bindindismótanna
færðist þangað.
Hjá kvæðamannafélaginu IÐUNN
var Krísfíhn ITka heílshugar og slvarð
veitandi myndir og hljóma. Þar munu
allir sakna hans sem annarsstaöar er
hann tók þátt i störfum.
Það var vandfundinn maður, sem
eins gaman var að gleðja sem
Kristin, svo barnsleg, létt og hrein
var gleði hans.
A sama hátt var sivakandi vilji hans
til að varðveita allt, sem hafði
þjóðlifslegt gildi um lifnaðarhætti
þjóðarinnar og þar sem hann var einn
af þeim, sem stundaði á sinni tiö
hákarlaveiðar og óttaðist, að það
starf, nöfn áhalda og slikt mundi með
timanum gleymast. Lagði hann mikla
vinnu i að skrifa endurminningar sinar
um þetta starf og mun þaðhandrit fara
á safnið, hvort sem úr verður, að það
verði gefið út i bók eða ekki.
Ekki spillti það fyrir vinskap okkar
Helga Pétursdóttir var fædd á Drag-
hálsi i Svinadal 15. sept. 1885. Hún dó á
Akranesspitala 11. ágúst 1971.
Foreldrar hennar voru Halldóra
Jónsdóttir frá Efstabæ og Pétur Georg
Jónsson frá Ferstiklu. Þeim varð niu
barna auðið, en ekki lifðu nema sex:
Þorbjörn, smiður sem nýlega er
látinn, Helga, Steinunn, Jón bóndi á
Geitabergi og Herdis Húsfreyja á
Litlasandi.
Að þessum hjónum stóðu góðar ættir.
Efstabæjarættin er alkunn fyrir góðar
gáfur og þrek og langlifi.
Heiga ólst upp i foreldrahúsum og
hlaut góða undirstöðumenntun i
heimavistarskóla þeim, sem hafður
var vetur hvern I fjóra mánuði á Drag-
hálsi. Auk þess lærði hún saumaskap i
né samvinnu, að Kristinn og kona mín
voru þremenningar að frændsemi.
Með söknuði hugsum við til þess, og
segjum stundum, aö nú hringi Kristinn
ekki oftar, lyftandi huga manns með
gamanyrðum, né fari með okkur i
heimsóknir á vinastaði, sem honum
var ávalt vel fagnaö.
Ekki heftir það haf né fjarlægð huga
manns og þótt við ættum þess ekki kost
að fylgja Kristni til hinztu hvildar,
hamraði hugurinn á strengi minn-
inganna þar sem við vorum, og hugur
okkar fylgdi meö kærri þökk fyrir
samfylgdina.
Þá ertu Kristinn minn kulnaö skar
og káta brosiö þitt stirðnaö á vanga,
en gott er að minnast þess margs
sem var
er máttum i bróöerni saman ganga.
Þú áttir svo barnslega bljúga lund
og brostir af innsta hjartans grunni.
Þin auðiegð: að velta létt alla stund
orðum til gleöi i þinum munni.
Að njóta gleði af að gleöja þá,
er gengu i skugga á lifsins vegi,
laugandi hugann ljóssins þrá,
lékstu svo fram að hinzta degi.
Reykjavik, svo sem þá var titt um
bændadætur.
Heiga giftist 1905 Beinteini Einarssyni
frá Litla—Botni i Botnsdal. Þau
bjuggu fyrstu árin i Litla—Botni, siðan
i Grafardal, seinna á Geitabergi,
seinast á Draghálsi.
Börn þeirra Grafardalshjóna voru 8,
sem upp komust, en eitt dó nýfætt.
Pétur var elztur, f.1906, Halldóra
f.1907, Einar, f.1910, Sigriður, f.1912,
Björg, f .1915, Ingibjörg, f.1920,
Sveinbjörn, f.1924. öll fæddust þau
systkynin i Grafardal, nema Pétur og
Halldóra, þau fæddust á Litla—Botni. I
Grafardal ólust þau flest upp að mestu
leyti, sum að öllu.
Fjögur af syskinum þessum hafa gifst.
Halldóra átti Karl, son Guðmundar
Ég veit að sárt er þin saknað af þeim
sem að þin nutu á hverjum degi.
Ég veit, að höndum þeir taka þér
tveim
er tróðu með þér á ævi vegi.
Viö söknum þin stúkustarfinu úr,
þú stóðst eins og hetja, þótt aðrir
felli.
Þú varst okkar háu hugsjón trúr,
hopaðir aldrei á striðsins velli.
Þú lézt ei til nautna lokka þig
en léðir til starfa orku þina,
og traustlega áttir þau trúnaðarstig,
er templarar eiga viröing að sýna.
Saga þin vottar hver sómi þér ber,
sem að er einkenni borgara mætra:
Reglunnar fordæmi, arfur sem er
eftirlátinn til sona og dætra.
Þú gengið nú hefur til gats þina skó
og gott þér að hlýða skaparans
kalli.
Við finnumst vinur, hinn sama sjó
ég sigli bráðum, ég biö eftir falli.
Ingþór Sigurbjs.
Islendingaþættir