Íslendingaþættir Tímans - 17.08.1972, Blaðsíða 15

Jón Vilhjálmsson
F. 18.-9. 1946 — d. 21. -6. 1972
Fráfall góðvinar er ævinlega harms-
efni. Og harmurinn er tvöfaldur, þegar
i hlut á ungur maður, maður sem rétt
hefur hafið hið eiginlega lifsstarf sitt.
bá bætist við söknuðinn sú áleitna
spurning: hvervegna? Hversvegna
einmitt hann?
Jón Vilhjálmsson, sem 26. júni var
jarðsunginn frá Frikirkjunni i Hafnar-
firði, varð ekki nema hálfþritugur
maður, og við fráfall hans fer ekki hjá
þvi að þessar spurningar komi upp i
hugann. bar breytir engu, þótt heilsa
hans hafi aldrei verið góð og sjálfan
hafi hann grunað að hverju stefndi.
bann grun lét hann aldrei uppi, og
hann hafði ekki áhrif á atferli hans
nema ef vera kynni i þá átt að auka
lifsþrótt hans og lifsgleði. Og Jón Vil-
hjálmsson var lifsglaður maður, sem
unni lifinu og naut þess að kanna sem
fjölbreyttust svið þess. Áhugasvið
hans voru mörg, og hann gekk að þeim
öllum með sömu atorkunni, sama
áhuganum. bað var stundum engu
likara en har.n væri i kapphlaupi við
timann að komast yfir sem mest,
kynnast sem flestu á lifsleiðinni.
Jón Vilhjálmsson fæddist i Hafnar-
firði 18. september 1946. Foreldrar
hans voru Magnfriður Ingimundar-
d. og Vilhjálmur Jónss. Föður sinn
missti Jón ungur —- hann dó á mjög
svipuðum aldri og Jón — og ólst hann
þvi upp hjá móður sinni og stjúpföður,
Agli Egilssyni húsasmið. Jón var mjög
heilsuveill i æsku og taföist nokkuð i
skóla af þeim sökum. En með auknum
aldri virtist heilsa hans fara batnandi,
og hann lauk gagnfræðaprófi frá
Flensborgarskóla vorið 1964. Eftir það
lagði hann stund á rafvirkjun, lauk
prófi i þeirri iðngrein, en stárfaði litið
við hana siðan nema i igripum, þvi að
á siðari árum greip nýtt viðfangsefni
hug hans Hann gerðist lögregluþjónn
á Keflavikurflugvelli, lauk prófi frá
Lögregluskólanum i Reykjavik og
lagði sig eftir það fram um að
menntast sem bezt á sviði lög-
gæzlunnar, meðal annars með námi i
erlendum bréfaskólum. Samhliða
námi og störfum tók hann mikinn þátt
i ýmsum félagsstörfum, aðallega
innansamtaka ungra jafnaðarmanna.
Hann var um skeið formaður FUJ i
Hafnarfirði, og átti sæti i stjórn SUJ og
miðstjórn Alþýðuflokksins, og gegndi
ýmsum fleiri trúnaðarstöðum innan
hreyfingar jafnaðarmanna. bá tók
liann einnig mikinn þátt i skátafélags-
skapnum og var virkur félagi i
Hjálparsveit skáta i Hafnarfirði.
Ég kynntist Jóni Vilhjálmssyni
talsvert siðustu árin, og þeirra kynna
er gott að minnast. bótt aldursmunur
væri nokkur með okkur. kom það
aldrei fram i samskiptum okkar. Og
það var gott að eiga Jón Vilhjálmsson
að félaga. Áhugi hans og eldmóður, að
hverju sem hann gekk, hlutu ávallt að
smita frá sér. brátt fyrir sjúkdóm sinn
— eða kannski vegna hans — fylgdi
honum aldrei neinn drungi; hann hafði
ætiö örvandi áhrif á umhverfi sitt. Og
slika menn er hollt að umgangast.
1967 kvæntist Jón, Halldóru
Valdimarsdóttur. Hún hefur nú fengið
það erfiða hlutskipti að standa ein uppi
með tvö ung börn, Vilhjálm Gunnar 5
ára og Hrund 3ja ára. Ég votta henni
dýpstu samúð mina á þessari þung-
bæru stund, og einnig sendi ég
samúðarkveðjur til móður hans og
stjúpföður og aldraðra föðurforeldra
og annarra vandamanna og vina. bau
hafa öll mikið misst, en eftir lifir
minningin um mætan dreng.
Kristján Bersi Ólafsson
f
Jón Vilhjálmsson er látinn. Hvílik
frétt. Vinur minn og félagi er horfinn,
hrifinn burt frá ungri konu og tveimur
kornungum börnum. Hver er tilgang-
urinn, þegar svo bjartur geisli er jafn
skyndilega slökktur? bótt ég vissi um
langvarandi vanheilsu hans fékkst ég
aldrei til að trúa þvi, að kveðjustundin
væri svo skammt undan. bvi að þrátt
fyrir vanheilsu sina frá barnæsku var
Jón maður sem geislaði af atorku og
dugnaði.
begar litið er yfir ævi þessa unga
manns, má furðu gegna sá kjarkur og
þaö þrek, sem einkenndu öll hans
verk. brátt fyrir annriki við lögreglu-
störf og húsbyggingu gaf hann sér
tima til að starfa við rafvirkjun i fri-
stundum sinum, en i þeirri iðngrein
var hann útlærður, og auk þess lagði
hann af mörkum mikið og fórnfúst
starf i þágu ýmissa félagsmála, var
m.a. um skeið formaður Félags ungra
jafnaðarmanna i Hafnarfirði. Og
margt fleira mætti upp telja, en ég læt
hér við sitja, þvi að það var ekki að
hans skapi að upphefja sjálfan sig.
Mér er ljúft að minnast margra
ánægjustunda með Jóni vini minum
bæði i hestamennsku og sumarleyfis-
ferð, en þó ekki hvað sizt á litla hlýlega
heimilinu þeirra hjóna við lækinn. Nú
þegar Jón er allur og góður hugprúður
drengur verður til moldar borinn,
megi þá minningin um hann verða
okkur félögum hans fyrirmynd i leit-
inni að betra og fegurra mannlifi.
Að lokum vottum við hjónin eigin-
konu hans, Halldóru Valdimarsdóttur,
börnum þeirra hjóna og öðrum nánum
ættingjum innilegustu samuð okkar.
Guð blessi minningu hans.
Ármann Eiriksson
\
íslendingaþættir
15