Íslendingaþættir Tímans - 25.05.1974, Page 9

Olafur Pétursson
frá Stóra Knarrarnesi
Fæddur 28. júni 1884
Dúinn 11. október 1964
Útför Ólafs Péturssonar, Stóra-
Knarrarnesi, fór fram 17. október 1964
a6 viðstöddu miklu fjölmenni. Hús-
kveðja var fyrst heima á Stóra
Knarrarnesi en jarðsett var á Kálfa-
tjörn.
Ólafur var fæddur i Tumakoti i
Vogum, sonur hjónanna Péturs
Andréssonar og Guðrúnar Eyjólfs-
dóttur. Olst hann þar upp i hópi átta
barna þeirra hjóna, bræðurnir voru
fimm, systurnar þrjár. Ungt fólk getur
var'a trúaðþvi, aðhjón, sem bjuggu á
lttilli jörð, hafi alið upp stóran hóp
barna án styrks. A þessum árum voru
hin mestu harðindaár 1875 til 1902. öll
voru Tumakotsbörnin myndarlegt fólk
og afburða dugleg. Fjórir af bræðr-
unum ólu allan sinn aldur i Vatns-
leysustrandarhreppi, Benedikt i
Suðurkoti, Andrés i Nýjabæ, Eyjólfur i
Tumakoti og Ólafur á Knarrarnesi.
Fimmti bróðirinn, Ingvar, fluttist
ungur til Hafnarfjarðar og giftist þar
og stofnaði heimili. Hann fórst með
kútter „Geir” árið 1912, er týndist i
hafi með allri áhöfn. Systurnar,
Petrina fluttist til Ameriku (Kanada)
árið 1900 en Elisabet og Guðlaug
gera vart við sig. Arið 1963 að hausti
fóru hjónin til Hrefnu dóttur sinnar,
sem eftirlét þeim húspláss. Þuriður
þurfti á sjúkrahússvist að halda. Svo
þau voru þar um veturinn. Um vorið
1964 fóru þau heim i Knarrarnes. Þá
var Ólafur orðinn veill á heilsu, sem
ágerðist fljótt. Svo varð hann að fara á
sjúkrahús. Þetta leiddi hann til bana.
Hann dó 11. október 1964.
Nú er svo komið að i Knarrarnesi er
Þuriður og sonur hennar orðin ein eins
og verða vill. Var hún þar áfram þar
til 1971 að hún fór til Reykjavikur á
sjúkrahús i nokkrar vikur.
Þegar Þuriður var orðin hress
heimsótti ég hana og töluðum við um
liðinn tima. Var grunur hennar sá, að
vera hennar i Knarrarnesi mundi ekki
verða löng úr þessu. ,,Þú ert nú búin að
vinna mikið ævistarf, Þuriður, ertu
ekki ánægð með það?” Hún svaraði
stillt að vanda: ,,Jú, vist er ég það.
Guð hefur gefið mér mikið, góðan og
duglegan maka, 14 elskuleg og góð
islendingaþættir
fluttust til Reykjavikur og stofnuðu sín
heimili þar.
Arið 1913 giftist Ólafur Pétursson
Þuriði Guðmundsdóttur frá Bræðra-
parti i Vogum, mikilli myndar- og
dugnaðarkonu. Eitt ár búa þau i
Tumakoti, næsta ár festa þau kaup á
jörðinni Stóra-Knarrarnesi og búa þar
i fulla hálfa öld. Knarrarnes var mun
betri bújörð.
börn og tengdabörn, 42 barnabörn og
14 barnabarnabörn, ég gæti ekki
hugsað mér neitt betra, Þetta er allt
svo elskulegt við mig og hjálpsamt. Ég
get ekki lýst þvi með orðum. En það
mótdræga var ekki meira en gengur
og gerist i mannlegu lifi. Ef ég á að
nefna eitthvað sérstakt er það sjó-
slysið mikla 12. marz 1928 i
mannskaðaveðri, þegar Bjarni bóðir
minn fórst með skipi sinu og allri
skipshöfn sinni. Þá áttu margir um
sárt að binda, og svo þegar við
misstum drenginn okkar, hann ólaf,
nýfermdan. Það var sárt. En guð gaf
mér svo mikið. Það fór nú svo, að
Þuriður fór ekki aftur heim af heilsu-
farsástæðum, var i húsi Hrefnu döttur
sinnar og leið vel, umvafin af góðleik
fjölskyldu sinnar, fór i smáferðir sér
til skemmtunar og hafði gaman af. í
miðjum ágúst gat Þuriður ekki verið
ein án hjálpar, fór hún þá til dóttur
sinnar, Hrefnu og manns hennar,
Ólafs Björnssonar útgerðarmanns,
Nú byrjar það mikla ævistarf
þessara hjóna, sem hér verður sagt
frá. Jörðin var nytjuð sem hægt var.
Sjór stundaður á vetrarvertið og alltaf
þegar hægt var. Heimilisfólkinu
fjölgaði ört. Ólafur var framsækinn og
duglegur, sá að meira þurfti til en það,
sem heima var hægt að hafa. ólafur
bjó ekki einn. Þuriður, þessi mikla
dugnaðarkona, tók við allri stjórn á
heimilinu. Ólafur leitaði til vinnu utan
heimilis. Honum varð vel til með
vinnu, þekkti marga vinnuveitendur,
auk þess hörkuduglegur, en fast var
sótt vinnan og stundum langt. Helztu
staðir voru Vogar, Keflavik,
Sandgerði, Grindavik og fleiri staðir.
Allt fór vel I Knarrarnesi, húsmóðir-
in sá fyrir þvi með hjálp barnanna,
sem voru nú óðum að vaxa og komu
ótrúlega fljótt til að létta undir með
foreldrum sinum.
Börn Knarrarneshjónanna urðu
fjórtán, en þau urðu fyrir þeirri sorg
að missa einn son sinn stuttu eftir
fermingu. Það mun hafa orðið hjón-
unum þungt. En Ólafur og Þuriður
báru ekki sorg sina á veg út. Þrettán
börn lifa föður sinn, öll uppkomin,
myndarlegt og duglegt fólk. Flest eru
þau búin að stofna sin eigin heimili og
vegnar vel, enda tengdabörnin sér-
staklega góð og myndarleg.
Eitt var eftirbreytilegt við þessa
stóru íjölskyldu i Knarrarnesi. Það
var hið nána samstarf við foreldrana,
þó börnin væru flutt að heiman. Þegar
Heiðarbrún 9 Keflavik, og var þar það
sem eftir var lifdaga. Þuriður fékk þar
svo góða hjúkrun og alla meðhöndiun,
að ekki er hægt að lýsa þvi eða þakka
eins og vert væri. Þrekið var búið en
andleg skynjun ekki. Til marks um
andlegt skyn er það, að siðasta dag,
sem hún lifði, talaði hún við tengdason
sinn, spurði um aflabrögð og hvort
öllum liði vel. Það var hennar mesta
gleði að öllum liði vel. Næsta morgun
var komin breyting, endir var fyrir-
sjáanlegur. Nokkur börn hennar og
tengdabörn voru við banabeð hennar.
Ein dóttirin hélt i hönd móður sinnar.
Þuriður lagði hönd á brjóst sér til
merkis um sársauka. Lifsþráðurinn
var slitinn. Góð kona er íarin úr
þessum heimi.
Þuriður Guðmundsdóttir i Stóra-
Knarrarnesi er dáin. Guð blessi hana á
nýjum leiðum. Ég trúi þvi að beðið
hafi vinir i varpa, er von var á gesti.
Stefán Arnason.
9