Heimilistíminn - 14.03.1974, Qupperneq 33

Engar stríðshetjur
eru til lengur
Mörg þúsund bandarfskir hermenn
létu lifið á vigvöllunum i Indókina, en
það eru lika mörg þúsund þeirra, sem
lifa varla hálfu lifi eftir. Sumir eru
sjúkir af eiturlyfjanautn, aðrir
farlama og hafa engin tækifæri i
lifinu lengur. Þeir eru gleymdir...
Þeir einu, sem eru viðurkenndir
sem hetjur eftir striðið, eru striðs-
fangar, sem fengu frelsi. Hinir sjúku
eru vel faldir. Þeim vill bandarfska
þjóðfélagiðhelzt gleyma. Einn þeirra
segir hér sögu sina.
Coca-Cola sjálfsalinn var freistandi i
hitanum. Við hann stóð ungur maður með
hækjur. Annan fót hans vantaði neðan við
hné og buxurnar voru brettar upp þar sem
enginn fótur var. Hann leitaði að
smápeningum í vasanum. Roskinn maður
kom aðvifandi, tautaði einhverja afsökun
og stakk peningi i sjálfsalann. Það skrölti
i honum og svaiadrykkurinn datt niður
hillu neðarlega á apparatinu. Maðurinn
beygði sig niður og greip flöskuna, um leið
og hann leit á unga manninn.
— Umferðarslys?
— Nei, Vietnam, svaraði pilturinn.
Maðurinn tautaði eitthvað og hvarf fyrir
næsta horn með kókflöskuna i annarri
hendi, en skjalatöskuna i hinni.
— Sáuð þið þetta, sagði ungi pilturinn.
— Enginn i þessu landi vill kannast við
hetjurnar lengur. Ég er nitjan ára og er
kallaður gömul striðshetja. Ekki svo
slæmt, eða hvað? Maður lætur rikið sjá
fyrir sér og býr á hæli. Það er kallað
heimili fyrir gamlar striðshetjur.
Gervifótur
Hann finnur peninginn i vasanum og
33