Heimilistíminn - 02.10.1975, Blaðsíða 14

við þá? öllum maurunum i
þúfunni likar við hvern annan,
hvort sem við erum stórir eða
litlir, haltir eða skakkir eða
hvað það nú er — þvi að við
erum þó allir saman maurar. 1
sama bili lyfti Maurius þreifi-
öngunum.— Gættu þin, óvinur
nálgast.
— Ó, hvað? sagði maura-
strákurinn. —r Þetta er bara
stór björn og hann er langt I
burtu.
— Já, þakka þér fyrir, en
hann er afskaplega hrifinn af
mauraþúfum, sagði Mauríus.
— Bara að við hefðum eitthvað
til að gabba hann burtu með.
— Hunang? stakk maura-
strákurinn upp á. — Ég veit
um holt grenitré með hunangi
i. Kannski getum við gabbað
hann þangað.
Á næsta andartaki var
Maurius kominn niður úr
trénu og hafði fengið aðstoð
þúsund litilla maura, sem
sprautuðu ótal hunangsdrop-
um úr hola trénu i átt að
bangsanum. Hann fann lykt-
ina og gekk á hana, en þá
komu mörg hundruð bálreiðar
býflugur út úr trénu og réðust
á bangsa. Þær settust á trýnið
á honum af þvi þpð var við-
kvæmasti bletturinn á honum.
Maurabænum var bjargað.
— Nú gerum við þig að
maurakonungi og þá færðu
prinsessuna, sagði Maurius og
safnaði saman öllum ibúum
maurabæjarins til veizlu.
Mauraprinsessan var gljáandi
svört og strauk maurastrákn-
um ástúðlega með mjúkam
þreifiöngunum.
En hvað það er gaman að þú
skuiir verða kóngur i einn dag,
sagði hún. — Á eftir skaltu fá
að deyja, svo maurabörnin
okkar þúsund geti lifað.; j j; ,
Maurastrákurinn hopaði
lafhræddur á hæli. — Deyja?
Áður en dagurinn var liðinn?
14 -í ! i
Þá fann hann sviðann i aug-
unum aftur og allt varð
dimmt. Þegar hann vaknaði,
lá hann með höfuðið I kjöltu
dóttur körfugerðarmannsins.
Hún þurrkaði honum um aug-
un með vasaklútnum sínum.
— Þú fékkst maurasýru i
augun og það leið yfir þig,
sagði hún. — Þetta eru verstu
maurar.
— Nei, nei, sagði hann —
Maurius yar ágætis náungi.
Þeir voru þllir hinir beztu.
— Hverjir? spurði hún
hissa. — Likar þér vel við
maura?
i • ! il: ; ! i í' : ;
— Já, sagði hann. Þegar
maður skilur þá, getur manni
likað vel við þá. Það er víst
það sama með fólk. Eigum við
að koma i leik um hvað okkur
likar?
— Við getum það, svaraði
hún brosandi. — En bara um
það, sem okkur likar. Mér lik-
ar vel við þig og þér likar við
mig og okkur likar vel við alla
aðra.
Svo greip hún i hönd honum
og þau hlupu glöð og ánægð
heim.