Heimilistíminn - 02.10.1975, Blaðsíða 24

reiður við mig, að ég fór að hlæja til að
dylja það.
— Já, hlæðu bara að mér, sagði Eiríkur
sár. — Eg er skriðdýr, ekki satt? Þú skalt
reyna að finna þér einhvem, sem er eins
og þú vilt hafa menn. Ég er búinn að fá
nóg. Þar með skellti hann tólinu á.
Þannig var staðan sem sagt, þegar
mamma, pabbi, Diddi og ég sátum i stof-
unni og drukkum kaffi þennan föstudag.
Var nokkuð skrftið þótt ég vildi ekki ræða
vandamál min? Það sem mig langaði
mest til, var að fela mig og....
— Pabbi, sagði ég allt i einu. Ég hafði
fengið hugmynd, — Get ég fengið lánaðan
sumarbústaðinn um helgina?
Pabbi vafði vandlega saman dagblaðið
og tók af sér gleraugun. — Hvað ætlar þú
eiginlega að gera út i kolsvartan skóginn
á þessum árstima, vina min? Það er litið
gaman þar um miðjan nóvember.
— Hugsa, svaraöi ég stuttlega.
— Hvað þá? Þú að hugsa? Diddi leit á
mig með augnaráði, sem bar þess greini-
lega vott að hann taldi mig ekki gera slikt
yfirleitt.
— Uss, Diddi, sagði mamma. Siðan
sneri hún sér að mér og brosti, eins og ég
væri óþekkur krakki. — Þú hefur þó ekki
hugsaö þér að fara ein?
— Jú, svaraði ég rólega. — Ég er þó
orðin 19 ára og auk þess er ég enginn
kjáni.
Diddi kæfði hláturgusu, en ekki nógu
vel. Hann e r á ri yngri en ég og getur verið
svolitið andstyggilegur öðru hverju. Eina
ástæðan til þess að hann var heima þetta
kvöld, var sú, að hann ætlaöi að horfa á
glæpaþátt i sjónvarpinu.
— Smástrákareins og þú láta sér nægja
sjónvarpið, sagði ég illkvittnislega. —
Hins vegar langar mig út i einmanaleik
skógarins til að hugsa og berjast innri
baráttu.
— Asnaskapur, sagði mamma. — Tal-
aðu ekki svona, Helga. Þú færð ekki að
fara ein út i sumarbústað.
— Mamma þó, sagði ég umburðarlynd.
— Ég er orðin fullorðin. Hvað heldurpu
svo sem að gæti komið fyrir mig? Það er
mun hættulegra að ganga um göturnar.
— Látum hana fara, sagði pabbi og
kveikti sér i pi'pu. — Hún getur haft gott af
þvi. í rauninni likist ég pabba. Er róleg,
skilningsrik og raunsæ.
— Fint, pabbi. Ég fer i fyrramálið.
Þaö var slydda morguninn eftir. Ég
kinkaði kolli, þar sem ég stóð og horfði út.
— Fint, sagði ég upphátt.
Eftir að ég hafði klætt mig vel eins og
mamma sagði, fleygði ég einhverju æti-
legu I bakpokann og stefndi að þvi að ná i
vagninn klukkan rúmlega niu. A siðasta
andartaki greipég með mér bók úr bóka-
skápnum. „Tjörn hinna dauðu”. Þetta
var ekki af tilviljun, ég ætlaði að sanna
, fyrir sjálfri mér og Eiriki og öllum
24
heiminum, að ég tryði hvorki á afturgöng-
ur eða nokkuð yfirnáttúrlegt.
Það eina, sem ég var hrædd við, var
eldur, jarðskjálfti og þess háttar. Ég ótt-
aðist ekki einu sinni þessa skritnu tilfinn-
ingu, sem ég fékk fyrir hjartaræturnar
hvert sinn, sem ég hugsaði um Eirik.
ósigur á vigstöðum ástarinnar var bara
til að yfirvinna. Ef ég kæmi mér upp i bú-
staðinn og kveikti upp i arninum, hugsaði
ég með mér, þar sem ég hristist i vagnin-
um, skyldi ég finna aftur rólegheitin og
sálarfriðinn, sem venjulega einkenndu
mig.
Ég var eini farþeginn sem fór úr við
Svartholið. Þarna úti var dálitið kaldara
en inni i borginni og það var þunnt snjólag
á jörðu. Það hafði aðeins rofað til og dauf
sólin sendi öðru hverju máttlausa geisla
niður á mig, þar sem ég skálmaði inn i
skóginn.
Eftir stundarfjórðungs röska göngu
milli greni- og furutrjástofna, kom ég að
bústaðnum. Hann var ósköp einmanaleg-
ur I litlu rjóðri við tjörn eina. Það var
ekkert drungalegt við þennan brúnbæs-
aða timburkofa, að þvi ég gat bezt séð. Að
vfsu var hábjargur dagur núna, en eigin-
lega voru bæði kofinn og rjóðrið eins að
næturlagi, sást bara ekki eins vel. Einmitt
það að myrkrið breiddi yfir raunveru-
leikann, gerði það að verkum, að hug-
myndafikt fólk sá sýnir.
Ég hleypti sjálfri mér inn og hófst þegar
handa við að kveikja upp i ofninum. Ég
var gamall skáti, svo það olli mér éngum
vandkvæðum. Siðan kveikti ég upp i eld-
húsofninum og hitaði mér kaffi. Ég fann
mér til ánægju, að róin, góða róin var að
siga yfir mig. Með ánægjuandvarpi datt
ég n iöur í h ægindastól og fór að le sa Tj örn
hinna dauðu. Við hlið mér, á litlu,
kringlóttu borði var kaffikannan og disk-
ur með smurðu brauði.
Bókin var svo spennandi, að ég veitti
þviekki athygli, að það tók að dimma um-
hverfismig. Það varekki fyrr en ég fór að
sjá stafina illa, að ég lokaði bókinni og
teygði vandlega úr mér. Eldurinn var nær
dauður i arninum og mr fannst hálf hrá-
slagalegt inni. Það fór hrollur um mig,
þegar ég gekk út f viðarskýlið eftir meira
brenni.
Ég hafði aldrei verið i bústaðnum á
þessum árstima og þegar ég kom út, sá
ég, hvað allt var öðruvisi en á sumrin.
Snjórinn og tunglskinið gerði allt svo
undarlegt og dyrnar að viðarskýlinu gáfu
frá sér iskur, þegar ég opnaði. Ormjór
tunglsgeisli féll inn um dyrnar og glamp-
aöi á öxinni, þar sem hún stóð í brenni-
kubbnum. Það sló mig, að kubburinn
minnti á höfuðlausan mannsháls.
Það var ekki fyrr en ég hafði með ofsa-
hraða gripið eitthvað af brenni og var á
leið út úr skýlinu, að ég uppgötvaöi að ég
söng fullum hálsi gamalt göngulag. Hödd-
in var svolitið hol, svona eins og ég væri
með höfuðið niðri i tómri tunnu. Ég
snarþagnaði og renndi augunum niður að
tjörninni. Hún var eins og svart, órætt
auga. Illt auga...
Ég hrasaði að kofadyrunum og fálmaði
eftir lokunni. Ég stirðnaði upp og þaö
rann kalt vatn niður bakið á mér. Dyrnar
voru læstar!
Ég lét brennið detta niður á pallinn og
greip um lokuna báðum höndum. Hún
faukupp eins og óþekkt öfl hefðu aðstoðað
mig. Ég hrökk aftur á bak og datt og sló
höfðinu í frosna iörðina. svo dundi i. Þetta
óbliða fall gaf mér kærkomið tækifæri tu
s aö gráta svolitla gusu.
Ég tindi saman viðinn með irafári og
kom mér inn f kofann. Þar var dimmt og
óheimilislegt og ég flýtti mér að kveikja á
kerti. Ef ég gæti komið lifi i arininn,
skyldi ég kveikja á öllum kertum og
lömpum, sem ég gæti grafið upp. En ég
ætlaði að byrja á því að setja hlerana fyrir
gluggana. Það hafði að vísu i för með sér
að égyrði að fara út aftur, en ég yrði bara
að standast þá raun.
Jafnvel þegar ég stóð úti f tunglsljósinu
og baksaði með hlerana, vildi ég ekki
viðurkenna, að ég værihrædd. Astæðan til
að ég skálkaði gluggana svona, sagði ég
mér að væri sú, að þá yrði hlýrra inm-
Það var langt frá þvi að gluggarnir væru
þéttir, það sást á flögrandi kertislogan-
um.
Ég skalf eins og laufblað, þegar ég loks
komst inn aftur og auðvitað kenndi ég
kuldanum og brasinu um það.
Mér til gremju kom i ljós að báðir oliu
lamparnir voru þurrir. Oliubrúsi var I
viðarskýlinu, en þangað nennti ég ómögu-
lega aftur. í staðinn kveikti ég á mörgum
kertum,þrettán alls. Loks minnti þetta
mig á miðilsstofu.
Ég leit á klukkuna. Tiu minútur gengin i
sjö. Hvers vegna ekki bara að fara i hátt-
inn? En þá yrði égað slökkva á kertunum-
Jæja.maður sá hvort sem er ekkert undir
sænginni.
Hvers vegna ekki að fá sér einn bjór,
áður en ég háttaði? Ef það var þá nokkur
bjór til hérna? Ég leitaði fyrst f skápnum
yfir eldhúsbekknum og fann eina flösku-
Þegar búið var úr henni, athugaöi ég
hvort dyrnar væru tryggilega læstar,
fyllti arininn og eldhúsofninn af brenni og
slökkti á öllum kertunum nema einu. Með
það I hendinni gekk ég inn i svefn-
herbergið, blistraði sorgarmars eftir Cho-
pin.
Strax og ég var komin i rúmið, kom
fyrsti skelkurinn. Rétt á eftir heyrði ég
hálfkæfða stunu og ræskti mi^
skömmustuleg, þegar mér varð ljóst, að
hún kom frá sjálfri mér. — Hresstu þif>
upp,sagðiégglettnislega. — Það skellur >
trjáviðnum. Það gerir það alltaf áöur en
viðurinn er orðinn gegnheitur. Ég reyndi
aö láta þessa skýringu nægja, velti mér á
hliðina og klemmdi aftur augun. Ég æt1'
aði að sofna.
Poff! Nú var farið að skella i arninum
líka. Og þessi kofi átti að heita Skógarró-
Sér var nú hver róin. Gröm gróf ég höfuð-