Heimilistíminn - 17.02.1977, Blaðsíða 23

Einu sinni var falleg foss-
andi á, sem skoppaði um tún
og skóga og framhjá bónda-
býlum og borgum unz hún
rann í stórt stöðuvatn. Áin
hætti aldrei að renna. Hún
vhildist aðeins á veturna,
þegar hún varð að is.
Þó nokkrar brýr voru yfir
ána. Ein þeirra var með fjór-
um akreinum, og þar var nú
aldeilis mikil umferð! Bifreið-
ar og vörubilar, strætisvagnar
og vinnuvélar voru sifellt á
ferðinni. Jafnvel um hánótt
þutu flutningabilar yfir
brúna.
Lengi vel var brúin hin
hreyknasta. Hún taldi farar-
tækin sem yfir hana fóru, og
sagði viðána: „Veiztu að 2.400
ökutæki notuðu mig i dag?”
Þegar brúin varð þreytt á að
telja allt það sem yfir hana
fór, tók hún til við að telja að-
eins eina tegund. Stundum
taldi hún aðeins strætisvagna,
stundum taldi hún aðeins
aftanikerrur, stundum taldi
hún aðeins rauða bfla og
stundum taldi hún aðeins út-
lenda bila.
Við þetta var hún önnum
kafin og skemmti sér vel allt
sumarið.
En sumarið stendur ekki að
eilífu.
Brátt féll laufið af trjánum
og grasið sölnaði. Farfuglarn-
ir héldu til hlýrri landa.
Brúnni fannst jafnvel áin hafa
breytzt eitthvað.
Vissulega!
Þunnur is sem leit út eins og
gler, var yfir vatninu. ísinn
fór ekki burtu. Hann þykknaði
og þykknaði unz hann var orð-
inn svo þykkur, að brúin sá
ekki einu sinni vatnið. Hún
heyrði hvorki ána ólga né
renna leiðar sinnar. Hún hélt,
að allt vatnið væri horfið og i
árfarveginum væri aðeins
kaldur, þögull isinn, sem
hvorki hreyfðist né talaði.
Af einhverri ástæðu gerði
þetta brúna mjög einmana.
Þótt það væri hulin ráðgáta
hvernig svo önnum kafin brú
gat verið einmana.
Eftir eina eða tvær vikur
var brúin orðin svo einmana,
að hún þoldi ekki lengur við.
Snjórinn hlóðst ofan á isinn.
Hann hlóðst ekki upp á brúnni
af þvi að daglega kom stór
snjóblásari og hreinsaði allan
snjóinn burtu.
Brúin vorkenndi sér svo
mikið, að i hvert sinn, sem hún
heyrði snjóblásara nálgast,
var hún rétt komin að þvi að
grenja.
„ó.” sagði hún við sjálfa
sig. „ó! Ó! Ó! Ég vildi að ég
gæti farið til einhvers lands
þar sem er hlýtt þangað til
snjórinn er allur farinn.”
Jafnskjótt og hún hafði
sleppt orðinu fórhún að hugsa
málið.
Henni fannst hugmyndin
góð. Þrestirnir, krákumar og
lævirkjarnir farnir til
hlýrri landa. Og glaðleg, ólg-
andi áin var horfin Ef til vill
hefði hún lika farið i hlýjuna.
Hún sá hvorki reiðhjól né aft-
anivagna lengur. Þau hlutu að
vera farin eitthvert. Hvers-
vegna gat hún ekki farið i
vetrarorlof eins og allir aðrir?
Þvi meira sem hún hugsaði
um þetta, þvi betur féll henni
við tilhugsunina.
Henni leið miklu betur eftir
að hún hafði ákveðið að taka
sér fri. Vandinn var aðeins sá,
hvernig kemst brú i burtu?
Brýr hafa ekki vængi til að
fljúga með.
Þær hafa ekki fætur að
ganga á.
Þær hafa ekki hjól að renna
á.
Ef satt skal segja, geta brýr
ekkert gert, nema vera um
kyrrt á sama staðnum til ei-
lifðar.
Þegar brúin okkar sá fram á
þetta, fór hún að gráta.
„ó!” kveinaði hún. „Þetta
er ósanngjarnt. Hvers vegna
þurfti ég nú endilega að vera
brú?”
Hún hélt áfram að kveina:
„Hvers vegna gat ég ekki orð-
ið önd, froskur eða könguló?
Hvað er gaman að þvi að vera
brú? Og hvernig á brú að geta
hvilt sig?”
Hún grét svo hátt, að
skyndilega kom sprunga i
steinsteypuna i einum brúar-
stöplinum, sem hún hvfldi á.
Jafnskjótt fann hún sig renna
svolitið til hliðar. En hún vor-
kenndi sjálfri sér svo mikið,
að henni var alveg sama.
Jæja, kannski var brúnni
sama hvort hún var orðin
'skökk eða ekki, en vegamála-
stjóra var ekki sama. Hann
sendi menn með vélar til að
athuga hana.
„Það fyrsta sem við þurfum
að gera,” sagði einn þeirra,
,,er að loka brúnni fyrir um-
ferð i nokkrar vikur.”
Og það er einmitt það sem
þeir gerðu.
Þeir settu upp stórt skilti,
sem á stóð. Snúið við, brúin er
lokuð fyrir umferð.
Nú þegar brúin var lokuð,
fóru hvorki bilar, strætisvagn-
ar, vörubilar né snjóblásarar
yfir hana. Um hana var engin
umferð. Mennirnir unnu að
þvi að styrkja brúna. Þeir
settu nýtt járn og steinsteypu I
stöpulinn. Brúin þurfti ekkert
að gera annað en sitja og hvfla
sig.
Kannski haldið þið, að það
hafi nú átt við brúna.
En svo var ekki.
1 fyrstu var hún að visu
ánægð.
23