Heimilistíminn - 14.04.1977, Blaðsíða 16

augnaráði og Chantal svaraði: — Kærar
þakkir, við viljum endilega kom með.
— Gott, þá sækjum við ykkur klukkan
hálf sjö, svaraöi ég og vonaði að Alastair
heföi ekkertiitá nýja nafnið mitt aö setja.
Hann sat þungt hugsi á trébekknum i
fjósinu.
— Heyröu, Alastair, hvaö segirðu um
að fara á hlöðuballið i kvöld meö tveimur
laglegum frönskum stúlkum?
Hann leit á mig stórum augum. —
Hvaða della er þetta?
— Alveg satt. bær búa i húsvagni á
flötinni á bak við húsið. Chantal og
Louise. Þú mátt hafa Louise! Ég sagði
honum frá nýja nafninu minu, en
árangurinn varð krampakenndur hlátur.
Hann lofaði þó aö þegja yfir þvi.
Það voru tvær indælar stúlkur, sem
biðu okkar, þegar við komum að sækja
þær. Báðar voru i slöum pilsum, Louise I
svörtu og gulri, ermalausri blússu við, en
Chantal var i himinbláu og ákaflega
rómantiskri, hvitri blúndublússu.
— Vá, sagði Alastair, þegar Louise
heilsaði honum á bjagaöri ensku sinni.
Viö Chantal gengum á eftir þeim niður I
þorpið. Ég hlakkaði ákaflega til þessa
Jónsmessukvölds.
Auðvitað vöktu Chantal og Louise
óskipta athygli þegar við komum á dans-
leikinn og viö Alastair vorum stoltir eins
og hanar yfir að vera félagar þeirra. En
timinn leið bara alltof fljóttog áður en við
vissum af var dansleiknum lokið. Við
Chantal höföum dansað saman næstum
hvern einasta dans og höfðum varla getað
talað nokkuð saman. Það var gott að
koma út undir bert loft, himinninn var
heiðskirog þakinn stjörnum. Við gengum
hönd í hönd niðuraö ánni, þar sem ég vissi
um hvítmálað an bekk.
— Heppilegt að Alastair skyldi vera viö
höndina til aö sjá um Louise, sagði
Chantal með mjúku röddinni sinni, þegar
við vorum sezt á bekkinn. — Það er gott
aö hún skemmtir sér almennilega.
— Égvonaaðþaösamaeigiviðum þig,
sagði ég og virti fyrir mér fagran vanga-
svip hennar. Hún brosti sinu breiðasta til
mln.
Við sátum góöa stund á bekknum án
þess að segja meira. Loksins áræddi ég að
leggja handlegginn um axlir hennar og
var að hugsa um hvort ég ætti að dirfast
að kyssa hana. Þá rauf hún þögnina: —
Sean, er það satt aö hérna i Spenlow sé
tjörn, sem munnmælasaga er tengd við?
Mig minnir að ég hafi einhvern tima lesiö
um þaö.
— Já, það er rétt. Sagan segir, að ef
stúlka laugi andlit sitt i tjörninni viö
sólarupprás, muni hún öðlast eilifa fegurð
ogsé hún heppin.sér hún mynd tilvonandi
eiginmanns slns speglast i tjöminni. Ef þú
ert svoiitiö hjátrúarfull, geturöu reynt.
— Hvenær er sólarupprás? spuröi hún
áköf.
— Um fimmleytiö, svaraði ég. Nú var
klukkan oröin eitt og viö stóðum upp af
bekknum og stefndum heim á leið.
— Sean, ferðu ekki snemma á fætur til
að mjólka kýrnar — viltu vekja mig, þvi
við erum ekki með vekjaraklukku.
Auövitað kom mér ekki dúr á auga um
nóttína. I fyrsta lagi hlakkaöi ég til að sjá
hana aftur og i öðru lagi var ég að hugsa
um, hvaö þaö væri heimskulegt að verða
ástfanginn af stúlku sem færi af landi burt
daginn eftir og ég mundi áreiöanlega
aldrei sjá framar. Þótt ég hefði aðeins
þekkt hana I hálfan sólarhring, fannst
mér hún alveg einstök stúlka.
Eftir nokkurra klukkustunda heilabrot
fór ég á fætur og fékk mér hressandi
steypibað, áður en ég hljóp niöur aö flöt-
inni tilChantal. Eins og ákveðið hafði ver-
iö, barði ég fast að dyrum á vagninum og
innan stundar birtist Chantal I litla
glugganum á hurðinni. Hún var jafn
falleg og fersk og ég minntist hennar og
brátt var hún komin út, klædd slðbuxum
og hvitri, loðinni peysu.
Þaö varsvaltíveðriog þokumóða á yfir
jörðinni, þegar viö gengum arm I arm
niður aö tjörninni. Þögnin frá kvöldinu
áður var nú rofin að fullu, þvi við töluðum
stanzlaust alla leiðina. Þegar viö komum
upp á seinasta hólinn, vissihún meira um
mig en ég um hana...
— Heyrðu, viö verðum að tala eitthvað
um þig, segðu mér...
— Ó, Sean en hvaö þetta er fallegt!
Við horföum niöur að tjörninni. Þó ég
heföi komið þarna ótal sinnum áður, kom
mér á óvart, hvaö allt virtist leyndar-
dómsfullt þarna niðri, þegar þokuslæðan
lá yfir vatnsfletinum.
Chantal sleppti handleggnum á mér og
hljóp niður að tjörninni áður en ég náði að
vara hana við þvi aö vatnið væri iskalt.
Ég settist niður I döggvott grasiö og virti
hana fyrir mér. Hún kraup varlega niður
og laut áfram svo andlit hennar snerti
næstum þvl vatnið. Meðan hún sat þarna
— það var eins og eilifö — kom sólin hægt
upp og brauzt gegn um þokuna. Eftir
nokkrar mínútur var loftíð orðið hreint og
vatnsflöturinn spegiltær. Þaðan sem ég
sat gat ég meira að segja séð nákvæma
spegilmynd Chantal I vatninu — rétt eins
skýrt og hún mundi sjá mig, ef ég stæði
við hlið hennar.
16