Heimilistíminn - 19.03.1978, Blaðsíða 32

Sagan um Tðta
°g systkin hans
nú að sjóða og ætlaði að veita gestgjöfum sin-
um. Kaffi var enn mjög sjaldgæfur drykkur á
þessum slóðum en prestsfrúin hafði til gamans
gefið Boggu dálitinn poka með angandi nýmöl-
uðum baunum sem nú kom sér vel og var
skemmtileg tilbreyting við þetta tækifæri. öll-
um fannst gaman að bragða þennan drykk ekki
sizt með sykri og rjóma.
,,Já okkur liður vissulega vel,” sagði amma
glöð i bragði. ,,Það er hreint ekki sem verst að
búa hér i Stóradal.”
,,Þetta er fegursti dalurinn sem ég þekki,”
sagði Bogga. ,,Mér hefur alltaf fundizt ein-
kennilegt að fleira fólk skuli ekki sækjast eftir
þvi að eiga hér heima.”
Gamli Jón sem heyrt hafði samtalið gretti
sig og tautaði:
,,Jú ýmisir karlmenn mundu nú gjarna vilja
það en þær eru ekki margar konurnar sem
þora að hætta á að búa hér á veturna. Þær eru
of þreklitlar.”
,,Hvað ertu nú að bulla,” sögðu þrjár raddir
næstum samtimis. Það voru þær mamma,
amma og mamma Jóns litla... ,,Við eigum nú
hér allar heima og kunnum ágætlega við okk-
ur,” bætti amma við.
,,Og ég hefði gjarna kosið að fá að búa hér,”
sagði Bogga.
,,Já, það er nú annað mál með þig,”
muldraði gamli maðurinn og strauk skeggið.
Svo sagði hann ekki meira en þau hin hlógu
dátt. Gamli Jón var hinn mesti harðjaxl sem
lét sér fátt eða ekkert fyrir brjósti brenna og
var vel ánægður meðan þakið fauk ekki af hús-
unum, En að konur hefðu karlmanns þrek og
hugrekki mundi hann aldrei viðurkenna.
Rétt i þessu kom fyri óvæntur viðburður.
Tóta varð allt i einu litið upp og sá þá að
ókunnur maður kom i áttina til þeirra eftir
stignum. Hannbar barkartösku á baki og hafði
staf i hendi. Maðurinn nam staðar um stund og
virti bálið fyrir sér. Þvi næst gekk hann i áttina
til þeirra.
Tóti varð mjög undrandi svo sem vænta
mátti og horfði rannsakandi til hans. ókunnir
menn voru sjaldan á ferli á þessum slóðum,
ekki sizt um miðjar nætur. Hann hafði heldur
aldrei séð þennan mann fyrr.
Þetta var hár og sterklegur náungi. Hár hans
var ljóst og mikið og náði niður á herðar eins og
tizka var hjá eldra fólki. Ekki var þó maður
þessi gamall hann var augsýnilega yngri en
pabbi. Liklega hafði hann þá ekki haft aðstöðu
undanfarið til að láta klippa sig. Skegg hans
var rautt og þegar hann kom nær bjarmanum
frá bálinu, sá Tóti að augun voru blágræn. Tóta
geðjaðist strax vel að svip þessa manns.
Hitt fólkið hafði nú lika komið auga á ókunna
manninn enda var hann næstum kominn að
bálinu. Allir urðu skyndilega hljóðir. Þvi næst
stóð afi á fætur. Það var venja á þessum
slóðum að þegar ókunnan gest var að garði
stóð elzti heimamaður upp, gekk til hans og
bauð hann velkominn. Gesturinn heilsaði og
nefndi nafn sitt. Hann hét Eirikur Hallvarðar-
son.
Afi bauð honum sæti og mamrna sótti handa
honum mat og drykk. Siðan var hann látinn af-
skipalaus á meðan hann neytti matar sins. Það
var ekki heldur talin háttvisi að ræða mikið við
gest, sem var nýkominn. Karlmennirnir töluðu
þvi harla litið við hann i fyrstu aðeins nokkur
orð um veður og heilsufar og konurnar virtu
hann fyrir sér laumulega i hljóði. Maria litla og
Þyri hjúfruðu sig upp að mömmu og Boggu.
Litlar telpur voru alltaf dálitið smeykar við
ókunnuga.
En drengirnir iðuðu i skinninu af óþolin-
mæði.
Hvers konar maður var þetta eiginlega?
Hvaðan kom hann? Hvað vildi hann?
Tóti hafði strax veitt þvi athygli, að hann
hafði ekki með sér vopn af neinu tagi. Hann var
þvi ekki hér til þess að veiða. Það var ekki
heldur neinn veiðitimi núna. Var þetta þá
kannski einhver förumaður, sem ætlaði yfir
fjöll og firnindi, — ef til vill alla leið vestur að
úthafinu stóra?
32