Sunnudagsblaðið - 01.12.1957, Blaðsíða 11

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
heilbrigðar hugsanir komu hver á
faetur annarri: Hún er lifandi.
^vona andar ehginn draugur. Ég
^ef komizt að því hvernig á reim-
leikunum stendur. Á morgun hef
eg 200 dali í vasanum. Þá verður
gaman að lifa.' -—■ Mér lá við að
stökkva upp úr rúminu og skelli-
hlæj a; en til allrar hamingju tók
skynsemin í taumana og ba.nnaði
bá heimsku svo ég hreyfði mig
ekki, og fór nú að hugsa um það
fólega hver kona þessi væri, og
hvernig hún væri hingað komin.
^að var deginum ljósara að hún
hafði gengið í svefni, en hitt var
^ér óskiljanlegt hvernig hún hefði
komizt inn í húsið, þar sem dyrn-
ar voru harðlæstar og hlerar fyrir
óllum gluggum.
Ég reis nú við olnboga og virti
hana nákvæmlega fyrir mér. Hún
var ung og forkunnarfríð, fölleit
hokkuð en varirnar rauðar sem
rósir, nefið hátt og beint eins og
ó grískri myndastyttu, kinnarnar
hvelfdar undir löngum svörtum
G'-ignahárum. Önnur hendin lá hvít
°g nettvaxin á sænginni rétt hjá
hiér. Á einum fingrinum var dig-
ur gullhringur með stórum gim-
steini, er kastaði frá sér björtum
geislum í augu mér. Þá datt mér
snjallræði í hug. Þennan hring á-
setti ég mér að hafa til minja, svo
ég gæti sannað sögu mína.
Ég snerti hendina ofur hægt.
klún rumskaði dálítið en veknaði
ekki. Að fimm mínútum liðnum
kafði ég hringinn í vasanum, en
kún svaf róleg eftir sem áður. Þá
skreið ég fram úr rúminu og fór
ut í horn á herberginu. Þar stóð
eg og beið þess óþreyjufullur að
nóttin liði. En hróðugur var ég í
tneira lagi, og hlakkaði mjög til
inorgundagsins.
Skömmu eftir klukkan þrjú fór
kún að rumska. Hún opnaði augun
°g reis upp úr rúminu. Því næst
gekk hún hiklaust út úr herberg-
tnu. Ég greip ijóskerið og fylgdi
henni eftir. Hún gekk rakleitt nið-
ur í eldhúsið og þaðan hvarf hún
niður stigann ofan í kjallarann.
Ég hraðaði mér á eftir henni, en
þegar ég kom niður stigann sá ég
hvar hún stóð á borðskrifli . við
vegginn og hvarf þaðan á einu
augnabliki út um gluggann efst á
veggnum. Ég var hvorki seinn né
stirður í snúningum í þá daga, en
þó var það ekki mitt meðfæri að
klifra eins fimlega og þessi sof-
andi stúlka. Þegar ég loks komst
út um gluggann var hún öll horf-
in. Ég hljóp í allar áttir að leita
hennar, en sá hana hvergi, og þó
mér þætti illt að verða að láta svo
búið standa, huggaði ég mig þó við
það, að ég hefði hringinn hennar
í vasanum. Ég hvarf því aftur til
hússins og hélt þar kyrru fyrir það
sem eftir var nætur.
Það er óþarft að lýsa þvú hvað
hróðugur ég var næsta morgun, er
ég hitti félaga mína og sagði þeim
söguna. Þegar við höfðum etið
morgunverð lögðum við Karl af
stað til þess að hitta Hatfield
gamla. Klukkan var langt gengin
ellefu þegar við komum þangað.
Þjónn kom til dyranna og vísaði
okkur til stofu og bað okkur að
bíða húsbónda síns þar ofurlitla
stund. Þegar við gengum inn í stof
una sáum við að þar sat ungur
kvenmaður og lék á fortepiano.
Hún stóð upp, hneygði sig kurteis-
iega og gekk út úr stofunni. Ég sá
framan í hana aðeins eitt augna-
blik, en það var nóg; myndin var
svo skýr í huga mér að ég kannað-
ist við andlitið á svipstundu.
Ég hrökk við og greip handlegg
vinar míns. „Þekkirðu hana?“
sagði ég með skjálfandi röddu.
„Hver er hún? Segðu mér það
strax!“
„Hvað gengur á kunningi?“
svaraði hann og reyndi að losa
handlegginn úr greipum mér. „Þú
ert víst ekki búinn að ná þcr cnnþá
715
eftir nóttina. Þetta var dóttir herra
Hatfields.11
„Einmitt það,“ kallaði ég upp,
en rétt í því heyrðist fótatak á
ganginum, svo ég hafði aðeins tíma
til að hvísla í eyra Karli: „Þelta
er stúlkan, sem ég sá í nótt!“ í því
opnuðust dyrnar og húsbóndinn
gekk inn.
„Góðan daginn,“ sagði hann glað
lega. „Hvað er að frétta af vof-
unni? En hvað er að tarna! Það
er því líkast, sem þið hafið séð
draug! Þér eruð fölur sem nár.“
„Víst er það að ég hef séð vofu
þá, sem hér er um að ræða,“ sagði
ég og reyndi að brosa.
„En er það þá ekki allt sama
sagan og ég hef oft heyrt, sem þér
hafið að segja?“ sagði hann og
stundi við. „Ég er fyrir löngu leið
ur orðinn á því rugli. Hafið þér
komizt að því hver vofan er, Það
vil ég fá að vita. Ég þarf að gera
enda á þessu slúðripsem svo lengi
hefir staðið húsinu fyrir öllum
þrifum. Látið þér nú sjá og sýnið
mér með fullri vissu, að þér hafið
leyst gátuna. Þá skal ég óðar gefa
yður bankaávísun upp á þau verð-
laun, sem ég hef lofað, og meira
að segja, bæta 50 dölum við.“
Ég sagði honum að ég vissi gerla
hvernig á reimleikanum stæði og
skyldi meira að segja sýna honum
vofuna strax, ef ég ekki væri
hræddur um að honum mundi mis-
líka það.
„Mér mislíka það!“ kallaði hann
upp. „Hvernig ætti mér að mis-
líka það? Segið þér mér undireins
hver hún er!“
„Gott og vel! Ef þér viljið fyrir
hvern mun vita það, þá get ég sagt
yður að vofan er dóttir yðar, sú
er hér sat í stofunni þegar ég kom
ínn.
Karl spratt upp, og ég hélt hann
ætlaði að berja mig. „Hvernig dirf-
ist þér að tala svona í mínum hús-
um,“ sagði hann og skalf af reiði.
Ég tók hringinn úr vasa mínum