Sunnudagsblaðið - 16.03.1958, Blaðsíða 4

144
stunda þennan þrefalda þorpara-
hátt. Einn af fyrrverandi sam-
stafsmönnum hans lætur svo um
mælt: „Mannslífið er horium blátt
áfram einskis virði. Aðferð hans
er sú, að drottna yfir öðrum með
því að láta þá hafa ótta af sér“.
„Þú ræðst á náungann eins og-þú
værir tundurskeyti,“ mælti hann
eitt sinn við undirmann sinn, er
virtist hræddur og hikandi. —
„Veiztu hvað tundurskeyti eigin-
lega er? Það er hlutur, sem skotið
er að vissu marki. Ef það hittir,
hefur það innt sitt ætlunarverk
af höndum. Bregðist það, sekkur
skeytið og sést aldrei framar. Skil
urðu nú?“
Árum saman hefur lögreglan í
mörgum löndum reynt að hafa
hendur í hári Wollwebers. Kring-
um 1920 var hann sendimaður
komúnista í Þýzkalandi og undir-
bjó þ.á framkvæmdir, sem áttu að
eyðileggja Weimarlýðveldið. Þeg-
ar nazistar náðu völdum árið 1933
og handtóku framámenn kommún
istaflokksins, gerðist hann leyni-
foringi flokksins og stýrði nú neð-
anjarðarstarfsemi hans frá aðal-
$töðvum, sem að lokum voru flutt-
ar til Kaupmannahafnar. Meðan
borgarastyrjöldin á Spáni stóð
yfir, sýndi sænska lögreglan fram
á það, að verulegur hluti seytján
kaupfara, sem eyðilögð voru á
þeim árum, hafði orðið fyrir barð-
inu á skemmdaflokkum Wollweb-
ers á Norðurlöndum.
Það voru líka þess konar íkveikj
ur á skipum, er leiddu til þess, að
hann var tekinn höndum í Sví-
þjóð árið 1940, og er það hið eina
sinn sem hann hefur gist bak við
járngrindur dýflissunnar. Stjórnar
völdin í Moskvu lögðu áherzlu á
að honum yrði skilað í hendur
þeirra, á þeim upplognu forsend-
um, að hann væri rússneskur rík-
isborgari, sem lægi undir sök fyr-
ir óreiðu með almannafé. En Sví- _
ar létu sig ekki, og Wolweber
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
mátti afplána hálfs fjórða árs fang
elsisdóm.
Þegar Rússar gátu aftur fært
sér hæfileika hans í nyt, að stríð-
inu loknu, innti félagi Ernst af
höpdum áhrifaríka þjónustu sem
vfirmaður siglinga og flutninga
til Austurlanda. Hafa þær fram-
kvæmdir án efa átt sínar leyni-
legu hliðar. Annars hélt hann sig
fjarri poinberum afskiptum þar
til árið 1953, er húsbændur hans
rússneskir útnefndu hann til
æðsta manns leynilögreglunnar á
rússneska áhrifasvæðinu, í skelf-
ingunni sem greip þá vegna aust-
ur-þýzku verkalýðsóeirðanna 17.
júní það ár. Ekki veitti af að taka
lögreglumálin föstum tökum eftir
það áfall, og hér var viðfangsefni,
sem Wollweber var eins og skap-
aður til. Hann endurskipulagði
heljartök þau er öryggislögreglan
hafði á 18 milíjónum Austur-Þjóð
verja, og framkvæmdi þau af svo
mikilli kostgæfni og harðneskju,
að tveim árum síðar var hann skip
aður öryggismálaráðherra ríkis-
ins.
En þrátt fyrir ráðherrastöðu
sína var hann sífellt lialdihn sjúk-
legum „áhuga fyrir sprengiefn-
um“. Skemmdarverkaþjónar hans
liéldu áfram að heimsækja hafn-
arbæi í Vestur-Þýzkalandi og gei’a
„æfingar“ hér og þar, til að halda
sér í þiálfun. Ein slík tilraun var
gerð í Hamborg fyrir skömmu síð-
an, en hún fór öðruvísi en ætlað
var. íbúð ein í úthverfum borgar-
'innar varð fyrir sprengingunni og
leiddi hún til þess, að lögreglunni
tókst að staðsetja og komast yfir
mikið af leynilegum birgðum kom
únista. Jafnframt því fengust sann
anir fyrir að vítisvélar þessar
komu frá öryggislögreglunni í
Austur-Berlín.
Eftir framburði handtekinna út-
sendara, sem lært höfðu í skipa-
skemmdaskóla Wollwebefs, er
kostaður var af rússnesku fé, en
starfræktur í Austur-Þýzkalandi,
hefur upplýsingaþjónusta Vestúr-
veldanna fengið greinagóðar upp-
iýsingar um aðférðir hans. Einn
sarfsmaður Wollwebérs, er „stökk
út. af línunni“, segir svo: „Við
kynntum okkur uppdrætti af ýms
um tegundum skipa. Síðan kenndu
sérfróðir menn okkur að nota
sprengitól, sem ekki var hægt að
þekkja frá t.d. kolamola eða járn-
stöng. Sum sprengiefnin voru ná-
kvæmlega eins og hveiti og önnur
eins og strásykur, og einnig feng-
um við sprengjur í hendur, sem
að ytra útliti voru eins og sjálf-
blekungar. Var einkar þægilegt
að stinga þeim inn í stólsetu eða
undirsæng, hvar sem vera skyldi.“
Fyrir árslok 1952 var hvorki meira
né minna en 96 brezkum sjómönn-
um og 18 brýggjuverkamönnum >
smyglað aftur til heimila sinna í
ýmsum brezkum hafnarborgum,
að undangengnum námsskeiðum í
þessari þokkalegu iðju. Allt voru
þetta kommúnistar. Afleiðingar
þessarar kunnáttu hefur verið get
ið hér að framan, hversu þær
komu niður á brezka skipasólnum
árið 1953.
Annar þáttur þeirrar. starfsemi
Wollwebers, ér beindist að sigl-
ingunum, gekk út á það, að lama
skipasmíðar og þungaiðnað Vest-
ur-Þýzkalands með því að hvetja
til verkfalla. Á stéttarfélagsfimdi
einum í ianúar 1956, á Wollweber
að hafa látið svo um mælt, að nú
væri hann búinn að koma yfir ;
þúsund æfðum verkfallsfrömuð-
um inn í hin frjálsu iðnfélög í
Bonn.
Hinar sérhæfðu gáfur þessa
glæpaforkólfs nutu sín einnig sér-
staklega vel á sviðj annarrar
tækni, — njósnanna. Með aðstoð
Wollwebers og þjóna hans þýzkra >
hefur Moskvuvaldið hafið stórkost
lega njósnarannsókn í Evrópu.
Eitt nýjasta dæmið um þessa um-
fangsmiklu starfsemi má heita að
l