Sunnudagsblaðið - 30.10.1960, Blaðsíða 5

Hér birfisf niðurlag
hinnar athyglisverðu
sögu Astu málara ...
ÉG GET ekki komið orðum,
að, hvernig mér leið á þessu
augnabliki, einmana, langt
frá öllum vinum og tryggi
áslvinuriim minn liðið lík.
Hluttekningarbréf kom frá
póststjórninni í Washing-
ton, D. C., og var á þá leið,
að maður sem stóð svo
prýðilega i stöðu sinni hlyti
að liafa verjð góður eigin-
maður.
Og sólargeislinn okkar,
lilla stúlkan, aðeins fárra
mánaða gömul, varð liugg-
unin min.
En nú hyrjuðu aftur
daprar stundir eftir þennan
sólskinsblett í lifi minu. Ég
missti heimili mitt níeð öllu.
Fór að vinna við máln-
ingu aftur i Seattle.
Leið þó ekki á löngu þar
til ég valdi mér aftur lífs-
förunaut. 25. marz 1925
giftist ég Jóhanni Ólafi
Norðman, ekkjumanni með
sjö hörn. Hann var mjög
karlmannlegur og göfug-
mannlegur, svo að ég trúði
honum fyrir mér og litlu
stúlkunni minni strax og ég
tók i lirausta höndina hans.
Hann átti von á vinnu lijá
fiskifélagi á Point Roherts.
Sigldum yið því af stað til
þessarár fögru strandar.
Eins og í leiðslu steig ég
á land af skipsf jöl, hugsandi
lítið um hvað fyrir mér
mundi liggja hér. Heimþrá
gerði enn varl við sig, líkt
og þegár ég lagði af stað
frá íslandi. En ég liafði þá
nýskeð fengið þá fregn, að
ég fengi engan arf cftir
manninn minn (Erfðaskrá-
in fannst ekki). Hefði mér
hlotnazt arfur, ætlaði ég
mér lieim aftur til fslands
með börnin.
Drengurinn minn fór til
Kaliforníu til að vinna fyrir
sér og jafnframt halda
áfram námi við málningu,
sem liann liafði byrjað
með minni tilsögn í Sealtle.
Eftir 4 ára dvöl i Ame-
ríku tók hann sig upp
og fór til íslands. Hann
festi hér ekki yndi. Þegar
liann kvaddi mig, greip mig
ólæknandi heimþrá, enda
þótt það glcddi mig, að móð-
ir mín fékk aftur að njóta
hans.
Svo fór, að mér gekk
ágællega, fékk mikla vinnu
og hug'saði nú ekki um ann-
að en að komast heim —
Jieim tit íslands og ástvin-
anna. Stundum hafði ég
liálft fai-gjald, eða fyrir
hehninginn af fjölskyld-
unni, en það var áuðvitað
aðeins hyr undir annan
vænginn.
„Ærið sóttist róður harð-
ur“. Eg félck vinnu við að
mála stórhýsi, skólahús,
kirkjur, hlöður, skrifstofur,
o. s.frv. Vann oft nótt og
dag, hæði hér og í Pt.
Roberts, einnig í Seattle,
Bellingham, Blaine, Van-
eouver og alls staðar þar
sem mér liauðst vinna. Ég
var ákveðin í að fara heim.
Ég keypti ferðaföt hæði
fyrir mig og börnin. Ég út-
hjó mig með gjafir fyrir
systkini og vini og allt var
lil reiðu. Nú átti að skríða
til skarar 1930. Þá vrðu far-
gjöldin niðurselt. Og mað-
urinn íninn reyndi líka allt
hvað hann gat. Enginn lief-
ur vísb skilið mig betur en
hann. ;
En svo komu erfiðu árin
og vonirnar brugðust með
öllu. Öll sund virtust lokuð,
en ég gat ekki sleppt þeirri
hugsun að þrá mín upp-
fylltist. I livert skipti sem
mér bauðst vinna, lifnaði
vonin á ný. Ég var alls ekki
smeik að koma heim til Is-
lands með þá þekkingu i
atvinnugrein minni, seni ég
hafði öðlast hér til viðbótar
því, seni Iiafði áður lært i
skóla. Ég safnaði að mér
ógrynni af öllum þeim gögn
um, sem gætu orðið mér til
stuðnings við að setja upp
ameríska atvinnu lieinia.
Einnig hafði ég á góðu ár-
unum lagt til Iiliðar talsvert
af áhöldum: pensla . og
bursta af nýjustu og heztu
tegund.
1930 fór Magnús bróðir
minn heini lil íslands eftir
NAKIN KflM Efi. NÁKIN ER Fn.
NAKIN HÉOAN LQKSINiiELÉG
12 ára dvöl í Ameríku. Þar
af dvaldist liann 10 ár í San
Francisco. Hann dvaldi árs-
tíma hér lijá okkur, og
byggði liann sér þá starfs-
stofu. En er píanóið þagnaði
og myndirnar liætlu að
skapast í þessari stofu, ]iá
fann ég ekki framar ánægju
að koma þar inn, því endur-
minningin um þennan kæra
burthorfna listamann setti
mig hljóða. Hann hafði svo
oft verið mér dásamlegur í
raunum mínum. En nú
flutti tilviljunin mig inn í
þessi hibýli lians. Síðan
Magnús fór hef ég togað öll-
um árum til þess að komast
lika, en nú lítur hplzt út
fyrir að ég verði að leggja
árnar í bátinn, en það er
þungt, þungt, þungt.
Hér var maður á Tang-
anum, sem sagði: „Ásta, já,
hún verður aldrei centa-
laus“. En ofl skall nú hurð
nærri liælum í því efni. Þó
átti ég í gær, 12. febrúar,
5 dala gullpening, vinargjöf,
sem kom sér vel að grípa til
þegar ég var i þröng. Síðast
pantsctli ég liann fyrir jóla-
gjafir. Hún gerði mér þann
greiða að lána mér peninga
ut á liann, konan með rq-
lega og ábyggilega svipinn.
Og ég var nýbúin að út-
levsa liann, þegar hann tap-
aðist mér ásamt öðrum, á-
, samt svo óteljandi vina-
minningum. Svo nú, 13.
febr. á ég ekki fyrir frímerki
á bréf til ástvinanna heima,
liióður, sonar og syslkin-
anna.
Svo hér er ég.
12. febrúar 1936. —
Klukkan er að verða 10 að
kvöldi. Ég sil í sfofunni og
er að stoppa í sokka og
lilusta í útvarpið í Holly-
xvood. Ég fór úr sokkunum
og lét á-mig inniskó. Jóliann
liýður mér góða nótt og fer
ú]ip á loft, en kemur að
vÖrmpu spori aftur og
segir:
— Það er kviknað i þak-
■inu.
Yið hlupum bæði út til
að gá að þakinu og var það
alelda. Rokveður var.á með
frosti. Þá taldi ég ekki
sporin min upp stigann,
inn ganginn, inn i stóra
herbergið, þar sem börnin
inín þrjú livíldu i fasta
svefni. Ég hraða mér að
rúmi Brynhildar minnar —■
9 ára — hennar rúm var
undir veggnum þar sem
reykliáfurinn var og skíð-
logaði allt í kringiun barnið.
Ég stanzaði augnablik, liug-
fangin af fegurð hennar, þa.r
sem lnin lá með löngu lokk-
ana síiia á koddanuin, sak-
laus og yndisleg í glóándi
geislum eldsjns og átli sér
éinskis ills von.
i -— A fætur, húsið er að
wenna!
Næst var Lisalie min, 12
ba.
— Upp með þig, húsið er
íð brenna!
Hún rak upp bræðsluóp.
— LTt með vkkur, ég ætla
Ið taka Bubba!
-Helgi minn 7 ára svaf i
•líðja rúminu, og tók ég
'ann innan i teppi og bar
Únn út á víðavang. Þá
Jvst vaknaði liannÚ.
fi í millitíðinni var maður-
4>U niinn að reyna að
%ikká eldinn með vatni.
?ið gengum þarria að verki,
íiveg eins og við höfum
Utaf yerið samhent á liðn-
ni árum. Þegar ég kom
p aftur, var litla lierberg-
lians alelda. Yið revnd-
'Qi að ná í eitthvað úr rúm-
'lnum og klæðaskápunum,
"S hcnda því út af svölun-
:,|n. Ilálft stóra herbergið
Yr þakið barnaleikföngum,
í!,> ég gat aðeihs náð í brúð-
'Qa hénanr Bíbí. Mér fannst
j'ÍQi horfa á mig. Ég fleygði
ú'ini út og liana sakaði
\Kki, því hún var úr gúmmí.
'8 seildist upp á vegg eftir
'lýnd af Njáli, syni niínum,
\ .einnig lielgimynd úr
'?stúlini, sem Lisalic minni
%i svo vænt um, én ég
Áði henni ekki. Svo tók ég
'iðiirjklúkkuna, en missti
á gólfið. Og enginn
'é i vanrist lil að ná í tvær
é|)smyndir, sem hengu sín
kóruin megin við háa gafl-
l)U á. rúininu niíiiu. Ekki
Mdur iriynd móður minn-
k
^ Á ég' nú að fara, spurði
/riJúhanri. Það mátti ekki
-Qma vera að ég renndi
''ú- niður.af svölunum og
^Un á eftir.
Hvo fói’um við að rcvna
bjarga niðri. Þeir Iilógu
'() hátt í Hollywood, að
'lð minnli mig á útvarps-
^kið - og tókst mér að
’iíirga þvi.
StúUuirnar Iilúpu lil ná-
j',íinnanna á náttfötunuin,
Vfæítar i snjóstormi og
'ksla frosli, sem hér liefur
\tnið í mörg ár (12 ísl.
!'g.) Þeim var tekið með
mð og urðu margir til að
,vju upp húsin sín í ná-
■ riininu lil þess að taka á
r'(iliokkur.
j yá kom Iijálp og hætti ég
j^að meslu að skipta mér
j!t. björguninni, tindi þó
%an bréf og myndir, sem
> að fjúl ca aftur inn í
'Iiiui, Þá var flntt inn í
'Qi'fsstofu (studio) Magn-
j\li' þróður iriíns. Það var
jíki Iiægt að tendra rafljós-
'i- liví að.vírar vorii fallnir,
jjb var. smátt og smátt að
iyfeua í þvi, ,sem búið var
Framhaltl á 8. síðu.

í
llllltllltll
i v ' í.
Ífpitl I^ ^
.SíSíiifíf;
' v.'.'Víýf'.V:
.
•- •• •'••> ' "
■'éÚ/.'--'-
.
.
;

'
■ÁV'v.'.
Jí 'y $ .ý
HM

111 i iv^i
••'■■■■ \ ' T ■• ' .\ '
- . .
mm

.

mmmmm

BLESSUÐ börnin eru oft kát og glöð og brosa og
hlæja glatt og mikið. En þegar þau koma til ljcs-
myndarans vill oft verða annað uppi á teningv n-
um. Þá verða ljósmyndararnir að fetta sig og bretta
og spenna sig og glenna til þess að fá börnin til ð
hlæja. í Ameríkunni er allt stærst og mest og þar
eru til menn sem hafa það að aðalstarfi að fá börn
til þess að hlæja fyrir framan ljósmyndavélina.
Myndirnar hér á síðunni sýna einn slíkan að starfL
Hann heitir Robin Portello.
Stfnhuclagsbláðið 5