Sunnudagsblaðið - 20.06.1965, Qupperneq 6

Ilr. Vojtisek sagði okkcrt.
Mamma milljón dró höfuðklút
inn aftur, svo að sá í allt andlitið.
Hún deplaði augunum oins og
köttur í sólskini ýmist lokaði hún
þeim eða það glitti í þau undir
enninu eins og tvo græna brodda.
Hún bærði varirnar í sífellu og ef
hún opnaði munninn skein ' eina
framtönn í efri gómi, kolsvarta.
,,Hr. Vojtisek“, byrjaði hún aft
ur, „hr. Vojtisek, ég hef alltaf
sagt, að ef þú aðeins vildir“
Iir. Vojtisek þagði, En hann
leit á hana og varð starsýnt á
munninn.
„Eins og ég hef alltaf sagt, ef
hann hr. Vojtisek vildi, gæti hann
leitt okkur þangað, sem gott fólk
er.“
Wf Voífisek saeði ekki orð.
Af Vnrori’* oiánir bú svona á
— HTajnma milHón eft
ir stundarkorn. „Hvað er athúga
vert við mig?“
„Tönnin þarna. ég var að velta
fyrir mér, hvers vegna þú hefðir
þessa tönn.“
„Ha, tönnina", andvarpaði hún
og bætti við: „Þú veizt, að þegar
þú missir tönn merkir það, að þú
hefur misst góðan vin. Já. þeir
eru allir komnir undir græna
torfu, sem vildu mér vel — hver
einn og einasti. Samt hlýtur einn
að vera efttr, en ég veit ekki,
hvar hann er að finna, ég veit
ekki, hvar sá góði vinur getur
Verið. Sá, sem góður guð sendi
mér og ég átti að hitta fyrir ein-
hversstaðár á lífsleiðinni. Ó, guð
minn góður, ég er svo ein og
yfirgefin."
Hr. Vojtisek horfði beint fram-
an í hana, sagði ekkert.
Það var eins og bros færðist yf-
ir andlit betlikerlingarinnar, en
það var fláræði blandið. Hún
skaut fram alkunni og það var
éins og allt andlitið yrði að ein-
um allsherjar túla.
„Hr. Vojtisek!
Hr. Vojtisek, við gætum enn
orðið samingjusöm saman bæði
tvö. Mér hefur alltaf verið ósköp
‘hlýtt til þín og ég trúi því, að það
sé guðs vilji. Þú ert svo hræðilega
mikill einstæðingur. Það er eng-
inn, sem hugsar um þig. En þú
ért allstaðar vel kynntur, þú þekk
ir margt gott fólk. Ileyrðu mig,
ég gæti flutt yfir til þín, ég á
litla dýnu —
Meðan faún þuldi, hafði hr.
Vojtisek risið hægt á fætur.
Hann stóð teinréttur, tók með
hægri hendinni í leðurskyggnið á
húfunni sinni. „Heldur tæki ég
eitur“, hreytti hann út úr sér,
snerist á hæli og hvarf á braut,
án þess að kveðja.
Hann gékk hægt. í áttina að
Sporastrœti. Tvær grænar glyi-n
ur skutu gneistum og fylgdu ihon-
um eftir, þangað til hann hvarf
fyrir horn. .
Mamma milljón dr* skýluna
næstum niður að höku og sat
lengi hreyfingarlaus. Ef dl vill
hafði hún sofnað.
Pór að
,',4 f T hvrprH
... v, v.ann klóruðu sér bak
við eyrað. Oft mátti greina nafn
ið „hr. Vojtisek!“
Ég uppgötvaði brátt, hvernig í
þessu lá.
Það var sagt, að hr. Vojtisek
væri alls enginn fátækiingur.
Menn sögðu, að hr. Vojtisek ætti
tvö hús hinum mégin við ána,
‘hjá Fransiskana klaustrinu. Það
var sagt, að ekki væri satt, að
hann byggi í Bruska einhversstað
ar neðan við kastalann,
Hann hafði leikið á liina góðu
íbúa Litla hverfis pg það svona
lengi.
Mikil gremja greip um sig.
Menn voru sárreiðir, fannst eins
og komið aftan að þeim, þeir
blygðuðust sín fyrir, að hægt
skyldi vera að blekkja þá svona
auðveldlega.
„Hann er óþokki!" sagði einn.
„Þetta hlýtur að vera satt“, full
yrti annar. „Hefur nokkur nokkru
sinni séð hann betla á sunnudög-
um? Ætli hann sitji þá ekkl heima
hjá sér í einhverri höllinni sinni
að eta steikina sína.“
Kvenfólkið hikaði. Góðlátlegt
andlit hr. Vojtiseks virtist of svip
hreint til þess að þetta gæti ver
ið satt.
En svo kom önnur frétt. Hann
var sagður eiga tvær dætur og
þær væru aldar upp sem heldri
manna daatur, Önnur var í tygt
við einhvern liðsforingja, og hin
sótti leikhúsin óspart. Þær dýíðu
ekki heldinni í kalt vatn og óku
alltaf í vagni til Stromovka.
Þá var konunum nóg boðið.
Á tveimur sólarhringum, að
kalla, höfðu örlögin snúið baki
við hr. Vojtisek. Honum var alls
staðar úthýst og hann minntur á
„þessa erfiðu tíma“. Þar sem hann
hafði verið vanur að snæða mið
deglsverð, var því borið við, að
„engar leifar væru í dag“, eða:
„við borðuðum nú bara bauna
súpu og við gelum e'kki verið
þekkt fyrir að bjóða yður upp á
liana“. Götustrákarnir dönsuðu
í kringum hann og hrópuðu:
„Greifinn. Greifinn!“
Lgugardag nokkurn var ég fyr
Pr 'famsn Viúe'ð Vipirnn ov sá br.
T’„’ „„„„-„.q; -p-„
Tf T'.rn‘'ír ní e’ns
og vanalsga með hvítu s'mntuna
framan á sér og hallaðist upp
að dyrastafnum. Ósjálfrátt hljóp
ég inn, gripinn einhverri ólýsan
legri skelfingu, og faldi mig á bak
við stóru hurðina. Milli atafs og
hurðar gat ég séð hr. Vojtisek
gréinilega, er hann nálgaðist.
Húfan skalf í hendi hans. Hann
kom ekki brosandi, fullur trúnað
artrausts, eins og áður. Hann
hengdi höfuðið og hárið gula var
var allt í lufsum. „Lofaður veri
herrann Jesús Kristur“.' sagði
hann með venjulegri röddu. Hann
leit upp. Hann var fölur í vöng-
um og tekinn og það var eins og
móða fyrir augum hans.
„Það var heppni, að þér kom
uð“, sagði hr. Herzl. „Hr. Vojti-
sek, lánið mér tuttugu þúsund
zlatka. Þér þurfið ekki að vera
hræddur um að tapa þessu fé, ég
get látið góða tryggingu < móti.
Þá gæti ég keypt húsið hérna við
hliðina á, hérna við Svan —“
Hann lauk ekki setningunni.
Hr. Vojtisek fór allt í einu að
hágráta. Tárin streymdu niður
kinnar hans. „En ég — en ég —“
snökti hann, „ég hef alltaf verið
heiðarlegur maður — alla ævi.“
Hann slagaði yfir götuna og hné
niður við vegginn á beygjunni
upp að kastalanum. Hann lá þarna
á hnjánum og grét hástöfum.
Ég fór inn til foreldra minna
446 BUNNUDAGSBLAÐ - ALI’ÝÐUBLAÐIB,