Sunnudagsblaðið - 06.02.1966, Blaðsíða 8

vera að lesa auglýsingaspjöld á
veggnum og var viljandi kyrr inni
í búðinni, þar til hann var búinn
að koma öllum hönzkunum fyrir.
Ég vildi vera viss um að hann
hefði ekki orðið þess var, hvað
fyrir hafði komið. Loks kvaddi ég
og gekk út á götuna.
Þegar ég kom heim horfði ég
lengi á stolnu hanzkana og hugs-
aði: — Nú er ég orðinn þjófur.
Hanzkarnir voru í augum mínum
eins og veiðibráð, eins og feldur
af cinhverju sjaldgæfu dýri og það
Veitti mér kynlega hugsvölun að
ganga með þá, Ég beið eftir sam-
vizkubitinu, en samvizkan lét mig
alveg í friði. Kannski hafði stuld-
urinn verið of smávægilegur? —
Hann var engu að síður óvéfengj-
anleg staðreynd. Ég var þjófur,
hvort sem þjófnaðurinn var stór
eða lítill.
Smám saman fór þetta atvik
að fölna í minningunni. En ég
fann ekki aftur hjá mér löngun
til að stela. Ég var bersýnilega
ekki stelsjúkur. Löngun mín stóð
til miklu öflugri reynslu, reynslu,
sem ég nyti af iífi og sál. Tæki-
færið kom von bráðar alveg að
óvöru.
Það gerðist um eitt leytið að
nóttu til. Ég var á heimleið úr
samkvæmi í einu af hverfum Riga.
Ég þurfti að fara yfir gömlu járn-
brúna á Daugava.
Þetta var snemma vors. Loftið
var mettað fyrstu hræringum nátt-
úrunnar og í hvert skipti sem ég
andaði því að mér, sannreyndi ég
að vorið var ekki langt undan.
Þetta var á þeim tíma árs, þegar
allt er í óreiðu eins og alltaf þegar
náttúran er að byrja nýtt líf og
áður en farið er að brydda á þeim
dásamlega samhljómi hljóða, ilms
og lita, sem að lokum umlykur
allt.
Fölur máni birtist annað veifið
í rifum milli skýjafláka, sem
vindurinn rak áfram. Undir fótum
mj'num rak ísinn niður eftir ánni.
Endalaus fylking ísjaka af alls
kyps lögun og stærðum, sem
fléttuðust saman, rákust á og brotn
uðu, barst niður eftir ánni í átt
til sjávar eins og heill floti af
skiftsflökum. Ég nam staðar og
hallaði mér út yfir |rindverkið.
Þegár ég horfði niður á ísinn, sem
fyrsta vormagnið hafði leyst úr
læðingi, gleymdist mór stund og
staður, eins og ég væri sjálfur
hluti af þeim leik náttiiruaflanna,
sem var að gerast umhverfis mig.
Ég veit ekki hve lengi ég hafði
staðið þarna, þegar léttur skjálfti
fór um mig og ég varð þess var,
að mér var farið að kólna. Sam-
runi minn við náttúruna var þeg-
ar á enda og ég varð aftur sjálf-
stæður einstaklingur. Ég sneri mér
við og ætlaði að halda áfram á
leið minni.
í sömu apdrá kom ég auga á
dökka mannsmynd á brúnni, — í
skugga eins af brúarstólpunum.
Þetta var karlmaður. Hann var
alveg hreyfingarlaus, og fyrst hélt
ég að mér hefði missýnzt. Bolur
hans. undarlega snúinn, hallaðist
hálfur út yfir grindverkið, svo að
fæturnir hámu varla við jörð. —
Hann minnti mig á flugu, sem er
föst í köngurlóarvef.
Ég nam ósjálfrátt staðar og
horfði í átt til hans. Ef til vill
hafði hann ekki teklð eftir mér
fyrr; það höfðu verið um tuttugu
skref á milli okkar. En nú sneri
hann höfðinu og horfði á mig.
Ég vildi ekki að hann héldi, að
ég væri að horfa á hann af einberri
forvitni, svo að ég þóttist vera að
horfa á skýjafarið, geispaði og
gekk hægum skrefum í átt til
hans. Þegar ég var að ganga fram
hjá honum, ávarpaði hann mig
hárri röddu:
— Fyrirgefið. — Mér datt í hug
að þér — — Mjg langaði til að
biðja yður. — Eigið þér eldspýtu?
Ég er víst þúinn með mínar. Hann
fálmaði með hendinni ofan í vas-
ann eins og til að sanna mál sitt.
Ég rétti honum eldspýtnastokk,
en hann hélt áfram að leita í vös-
unura.
— Fyrirgefið, að ég ónáða yður,
sagði hann og hló óstyrkum hlátri,
— en það er svo að sjá, að ég
eigi ekki nelnar sígarettur heldur.
Ég hólt þær væru í vasanum, en
ég hlýt að hafa skilið þær eftir
heima.
>— Gerið þér svo vel. Fáið yður
eina af mínum.
Hann náði sér í sígarettu úr
pakkanum, sló eld og kúpt.i hend-
urnar utan um logann til vernd-
ar gegn golunni. Þetta var ungur
maður með sjúklegt og tekið and-
lit, augu hans vobu blóðhlaupin
og þéttir skeggbroddar huldu ó-
rakaðar kinnar hans og höku.
Ég kveikti mér líka í sígarettu.
Síðan varð óþægileg þögn. Ég gat
ekki gert það upp við mig, hvort
ég ætti. að segja eitthvað meir eða
halda áfram. Loks fékk ég honum
noklcrar sígarettur og sagði að
hann gæti haft stokkinn áfrani.
Þetta kom honum greinilega á ó-
vart og hann þakkaði mér lyrir og
púaði sígarettuna hratt á meðan
eins og hann væri að flýta sér.
— Hafið þér staðið hér lengi?
Ég heyrðj ekki, þegar þér komuð,
sagði ég.
Kynlegt bros breiddist út um
andlit hans.
— Hef ég staðið hér lengi? .Tá,
talsvert lengi. Ég er satt að segja
búinn að véra hér síðan í kvöld.
Ég var hinum megin á brúnni,
þegar þér komuð.
Hann horfði fast á mig um
stund. Síðan tók hann sig á og
brutust þau fram með slíkum
er virtist eftir að hafa sigrazt á
einhverjum innri hömlum. Það var
eins og sægur af orðum hefði allt
í einu losnað í hálsi hans og nú
brutust þau fram með slíkum
krafti, að hann gat meff naumind
um haft stjórn á þeim.
— Ég hef eiginlega annarrar
bónar að biðja, undarlegrar bón
ar. Það getur vel verið einhver til
gangur með því, fyrir mig að
minnsta kosti, að við skyldum
hafa hitzt hér í nótt. Þér getið
auðvitað neitað bón minni en það
getur vel verið, að þér séuð ein
mitt maðurinn, sem getur skilið
mig.
Ég fylgdkt með yður allan tím
ann, sem þér voruð að horfa nið
ur í ána. Fyrst hélt ég meira að
segja, að þér hefðuð komið hingað
í spmu erindagerðum og ég. —
Ég verð að binda end; á þetta
allt. Með einhverju móti verð ég
að komast þangað niður, í ána.
Hann hvíslaði síðustu orðin loð
mæltur, snarþagnaði og leit á mig
skörpu rannsóknarauga.
— Á ég að skilja þetta svo, að
þér viljið fremja sjálfsmorð?
spurði ég.
— Já,.ég yil það, og ég þarf á
aðstoð yðar að halda.
5g SUNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBLAÐIÐ