Morgunblaðið - 11.02.2005, Blaðsíða 46

46 FÖSTUDAGUR 11. FEBRÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Valgerður Þórð-ardóttir fæddist á
Efri-Úlfsstaðahjá-
leigu (nú Sléttuból) í
Austur-Landeyjum 3.
mars 1926. Hún lést í
hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópavogi
miðvikudaginn 2.
febrúar síðastliðinn.
Valgerður var þriðja
í aldursröð fimm
systkina, barna
hjónanna Þórðar
Þorsteinssonar, f. 6.
ágúst 1883, d. 26.
apríl 1970, og Ólafar
Guðmundsdóttur, f. 7. október
1891, d. 17. mars 1976. Þrjú systk-
ini Valgerðar eru á lífi en þau eru:
Sesselja búsett í Reykjavík, f. 22.
desember 1924, Þorsteinn bóndi á
Sléttubóli, f. 2. nóvember 1929,
Guðlaug búsett í Reykjavík, f. 25.
september 1936. Bróðir Valgerð-
ar, Guðmundur læknir í Reykja-
vík, er látinn, f. 25. október 1923,
d. 3. maí 1981.
Valgerður giftist 13. maí 1951 í
Breiðabólsstaðarkirkju, Guðna B.
Guðnasyni fyrrverandi kaup-
félagsstjóra frá Brekkum í Hvol-
hreppi, f. 1. apríl 1926. Guðni og
Valgerður eignuðust þrjá syni en
þeir eru: Gunnar arkitekt í
Reykjavík, f. 1. jan. 1951, kvæntur
Ernu Olsen bókaverði frá Vest-
mannaeyjum, Þórólfur barna-
læknir í Reykjavík, f. 28. okt. 1953,
kvæntur Söru Haf-
steinsdóttur sjúkra-
þjálfara frá Vest-
mannaeyjum og
Guðni Björgvin tölv-
unarfræðingur og
framkvæmdastjóri í
Reykjavík, f. 30.
september 1961,
kvæntur Ástu
Björnsdóttur ballett-
kennara frá Reykja-
vík. Barnabörnin eru
sex en þau eru: Valur
Gunnarsson flug-
maður í Reykjavík,
Örn Gunnarsson
tölvunarfræðingur í mastersnámi
í Englandi, Kristín Gunnarsdóttir
nemi í viðskiptafræði við Háskóla
Íslands, Guðni Gunnarsson stúd-
ent í Reykjavík, Hafsteinn Þórólfs-
son söngvari, starfandi í Englandi
og Svavar Þórólfsson nemandi í
Verslunarskólanum í Reykjavík.
Valgerður og Guðni bjuggu
fyrst á Hvolsvelli en fluttu á Eski-
fjörð í árslok 1955. Þau fluttu til
Vestmannaeyja 1962 og á Selfoss
1972. Árið 1999 fluttu Valgerður
og Guðni í Kópavog. Valgerður
var verslunarmaður á Hellu, í
Vestmannaeyjum og á Selfossi.
Valgerður stundaði nám í hús-
mæðraskólanum á Blönduósi og í
Héraðsskólanum á Laugarvatni.
Útför Valgerðar verður gerð
frá Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Í dag kveð ég elskulega tengda-
móður Valgerði Þórðardóttur.
Langri og strangri sjúkdómslegu er
lokið. Hvíldin tekur við og nýir heim-
ar bíða.
Ég hitti Gerðu tengdó í fyrsta
skipti 22. des. 1985. Yngsti sonurinn
Guðni var að kynna kærustuna fyrir
verðandi tengdaforeldrum. Ég man
að á leiðinni yfir Hellisheiðina var ég
mjög taugaóstyrk og hugsaði Hvern-
ig skyldi þetta fara allt saman? Um
leið og ég hitti Gerðu og Guðna leið
mér vel. Gerða tók á móti mér af
hispursleysi og hlýju. Þannig var hún
Gerða, blátt áfram og laus við allt
pjátur og prjál. Fyrir hana skipti
mestu máli að fjölskyldunni liði vel í
leik og starfi. Allt annað var auka-
atriði. Hennar viðhorf var að hafa allt
í röð og reglu og í góðu jafnvægi, þá
ættu hlutirnir að ganga vel. Gerða
var hagleikskona og í rauninni þús-
und þjala smiður. Hún var með af-
brigðum vandvirk og nálgaðist öll
verk og alla vinnu af alúð. Margs er
að minnast þegar litið er til baka. Ein
skemmtilegasta stundin mín með
Gerðu var þegar hún var að kenna
mér bridge. Gerða var öflugur
bridgespilari og keppti í mörg ár við
góðan orðstír. Hún tók spilamennsku
minni með jafnaðargeði en ekki var
laust við að hún brosti út í annað þeg-
ar hún sá hverju ég spilaði út.
Það er með þakklæti og virðingu
sem ég kveð Gerðu tengdamömmu
mína. Í hjarta mínu geymi ég góðar
minningar og ótal heilræði sem ég
fékk hjá Gerðu á þeim 20 árum sem
við vorum samferða. Þau nýtast mér
hvern dag.
Megi elsku Gerða hvíla í friði.
Blessuð sé minning hennar.
Ásta Björnsdóttir.
Nú hefur amma Gerða lokað sínum
brúnu augum í hinsta sinn og eftir
sitjum við í flóði yndislegra minninga
enda hefur amma fylgt okkur og ann-
ast frá allra fyrstu tíð.
Ófáar voru ferðirnar á Selfoss að
heimsækja ömmu og afa. Það var
alltaf sérstök upplifun sem hófst með
bílferðinni frá Reykjavík sem vakti
tilhlökkun og endaði með veglegum
móttökum í hlaðinu á Dælengi. Við
vorum ekki fyrr komin inn að bornar
voru á borð dýrindis kræsingar og
bar þar hæst hin ljúffenga hjóna-
bandssæla. Það var eitthvað svo und-
ursamlegt við kökurnar hennar
ömmu sem við renndum ávallt niður
með ískaldri Selfoss-mjólk. Fullir
dunkar af smákökum allan ársins
hring og heimatilbúnar kökur inni í
kælibúri. Okkur fannst svo gaman að
kíkja inní búrið, þar var sko röð og
regla á niðursuðudósunum og svo
náttúrlega kakan sem beið þess að
borin yrði á borð. Að sjálfsögðu var
búrið ekki eini staðurinn þar sem röð
og regla ríkti hjá ömmu, fataskáp-
arnir voru hreint listaverk og allt það
sem hendur ömmu snertu breyttist í
list. Hún bjó okkur peysur og fleira
sem hún prjónaði, skapaði út frá sín-
um eigin hugmyndum og við vorum
svo fín. Strákarnir í bláu og stelpan í
hvítu. Það var ósjaldan sem kennarar
og fleiri spurðu okkur hvar við hefð-
um fengið svona ofsalega fallegar
peysur og við svöruðum stolt:
„Amma mín prjónaði hana.“ En
amma fékk ekki að hafa völdin yfir
sínum töfrahöndum að eilífu því gigt-
in kom og dró úr henni máttinn.
Hendurnar þreyttust þegar líða tók
á, smátt og smátt var guðsgjöfin tek-
in frá henni. En hún lét nú ekki mót-
vindinn aftra sér. Rauðu Selfoss-
kartöflurnar voru ræktaðar í garð-
inum, samyrkjubúskapur ömmu og
afa í hinum mesta gæðaflokki. Amma
hélt áfram að hlaupa um eldhúsið
með gulu svuntuna sína enda þurfti
hún að standa vaktina stíft þar, til
þess að koma í veg fyrir að afi læddist
inn í eldhúsið í hestagallanum og
bæri þannig lyktina inn í hús – hann
gat náttúrlega ekki beðið eftir að fá
knúsað glæsilegu drottninguna sína.
Jól og páskar voru okkar stundir.
Þá sameinuðumst við öll með ömmu
og afa og áttum yndislegan tíma sam-
an. Páskunum eyddum við á Selfossi
þar sem við sátum í prjónapeysunum
og páskaeggin biðu inni í eldhúsi. Á
jólunum þeyttist amma um í eldhús-
inu við að matreiða jólamatinn þar
sem frómasinn hennar var punktur-
inn yfir i-ið. Amma var ætíð nægju-
söm. Þegar allir sátu spenntir og rifu
varfærnislega utan af jólapökkunum
hváði amma iðulega að hún þyrfti
ekkert að fá neitt og fannst of mikið
til haft þegar kom að gjöfum til henn-
ar. Á slíkum hátíðisdögum fengum
við líka að gista á stóra rauða Selfoss-
beddanum (þar til eitt okkar lenti í
skarðinu í miðjum beddanum) eða
uppi í stóra hjónarúminu á milli
ömmu og afa. Það var lúxus. Aldrei
skorti Coco-Puffs að morgni eftir
friðsæla nótt í herbergjunum sem
amma bjó svo vel úr garði. Henni
fannst svo gaman að dekra við okkur.
Við amma fórum með bænirnar
saman og nú biðjum við bænir okkar
til ömmu sem situr hjá Guði sem fal-
legasti engillinn á himnum og prjón-
ar á ný. Við munum sakna hennar
óendanlega. En þrátt fyrir að amma
sé farin þá hefur hún ekki farið langt.
Hún er og verður alltaf hluti af okkur
og þeim sem á eftir okkur koma.
Með söknuði kveðjum við þig,
elsku amma, en í huga okkar og
hjarta lifir þú ætíð. Við horfum upp
til þín.
Kristín, Örn, Guðni,
Hafsteinn, Svavar.
Fyrstu minningar mínar um
ömmu voru þegar amma og afi komu
í heimsókn til okkar til Englands
þegar ég var 4 ára gamall. Eftir að
við fluttum til Íslands voru samveru-
stundirnar margar og góðar. Sam-
band mitt við ömmu var mikið og ein-
staklega gott. Á mínum yngri árum
tók ég nær undantekningarlaust rút-
una austur á Selfoss í fríum í skól-
anum og um helgar. Á sumrin var ég
tíður gestur og bjó ég þá hjá afa og
ömmu langtímum saman. Amma var
sterk og góð kona. Liðagigtin hrjáði
hana í fjöldamörg ár en hún kveink-
aði sér aldrei, sama hvað á gekk. Hún
var með eindæmum vel skipulögð og
gat ég gengið að því sem vísu að það
sem mér þótti gott að borða var alltaf
á boðstólum þegar ég kom í heim-
sókn. Hún fylgdist af miklum áhuga
með mér í námi og starfi og hvatti
mig sífellt til dáða.
Húsið hjá henni var alltaf sem
nýtt, það sá aldrei á neinu og hún
virtist ekki hafa mikið fyrir því, þetta
var bara svona.
Þessi 34 ár sem ég hef haft ömmu
hafa verið mikil forrréttindi því það
eru ekki allir sem kynnast ömmu
sinni eins vel og ég gerði. Fyrir mér
var hún einskonar önnur mamma
mín. Amma mín, takk fyrir allt.
Minningin um þig mun lifa með mér
alla tíð. „Ég lifi og þér munuð lifa.“
Valur Gunnarsson.
Gerða fæddist í Landeyjum á ár-
unum milli heimstyrjaldanna þegar
mjög hart var í ári á Íslandi.
Þessi uppvaxtarár settu svip sinn á
hennar líf. Hún var holdgervingur
hinnar hagsýnu húsmóður. Það finn-
ast örugglega fáar núlifandi konur
sem skrásetja hver einustu innkaup
heimilisins en það gerði hún allt frá
árinu 1950.
Handunnin listaverk prýða veggi
heimilis þeirra Guðna. Hún hannaði
uppskriftir að peysum og sendi í
samkeppnir og hlaut viðurkenningar
fyrir.
Gerðu fannst alltaf óþarfi að eyða
einhverju á sjálfa sig en gjafmildi og
rausnarskapur einkenndi allt sem að
ástvinum hennar sneri. Heimili
þeirra Guðna stóð öllum opið og höfð-
inglega tekið á móti hverjum gesti.
Þegar höndin var ekki starfandi
var hugurinn að störfum því hvíld
hennar fólst í að spila bridge, tefla
eða ráða krossgátur.
Flest búskaparárin vann Gerða ut-
an heimilisins, oftast við verslunar-
störf.
Hún hafði beinskeytta kímnigáfu
og geymum við mörg tilsvör hennar.
Þegar við spurðum hana hvers
vegna þau systkinin hefðu ekki farið í
langskólanám eins og Guðmundur
bróðir hennar var svarið: Hann var
frekar latur til verka og sílesandi svo
það þýddi ekkert annað en að láta
hann læra. Þegar þau hjón byggðu
sér hús á Selfossi 1976 flísalagði hún
baðherbergin í hólf og gólf, dúklagði,
málaði og betrekti öll herbergin, þá
komin með liðagigt sem átti eftir að
eyðileggja á henni hendurnar. Við
dáðumst að handverkinu en þegar
við spurðum hvers vegna hún léti
ekki eiginmanninn um þetta var
svarið: Ég myndi nú aldrei treysta
honum fyrir hamri, hann skemmir
veggina í nýja húsinu með flumbru-
gangi.
Við gerðum oft grín að því að bíl-
arnir hennar væru svo fínir að nýja
lyktin færi aldrei úr þeim.
Vegna búsetu okkar í Reykjavík
var iðulega sameinast hjá Gerðu og
Guðna um jól og páska á meðan þau
bjuggu á Selfossi og eru þær minn-
ingar ógleymanlegar.
Frá allra fyrstu kynnum tók hún
okkur sem dætrum sínum og eigum
við og börnin okkar henni óendan-
lega margt að þakka.
Blessuð sé minning hennar.
Sara og Erna.
Í dag er til moldar borin eftir löng
veikindi merkiskonan Valgerður
Þórðardóttir frá Sléttubóli í A-Land-
eyjum, síðast til heimilis með manni
sínum Guðna B. Guðnasyni í Funa-
lind 13 í Kópavogi. Þar sem þau hjón-
in Valgerður og Guðni hafa lengi ver-
ið í hópi bestu vina minna og minnar
konu, vil ég minnast þess kunnings-
skapar með nokkrum orðum.
Leiðir lágu saman á Selfossi í árs-
byrjun 1983 en Guðni var þá aðst.
kaupfélagsstjóri hjá Kaupf. Árnes-
inga. Áður höfðum við Guðni átt
starfsferil í kaupfélögum sem m.a.
kaupfélagsstjórar og í ljós kom að við
höfðum mjög líkar skoðanir á sam-
vinnustarfi sem lagði grundvöll að
sérlega góðu samstarfi okkar hjá
Kaupfélagi Árnesinga.
Þetta samstarf leiddi strax af sér
verulegan samgang milli okkar heim-
ila á Selfossi. Var ákaflega notalegt
að koma í Dælengi 2 til Guðna og Val-
gerðar. Var ljóst hvaða hlut húsfreyj-
an átti að því máli með myndarlegum
góðgerðum og hlýlegri framkomu
þannig að þar leið okkur Kristínu æv-
inlega sem við værum heima hjá okk-
ur. Það var eftirtektarvert hversu
Valgerður hafði næmt auga fyrir
hreinlæti og reglusemi og áreiðan-
lega vandaverk að finna nokkuð úr
lagi gengið á hennar heimili og svo
ekki sé minnst á ryk og rusl. Lóðin
með grasflöt, trjám og runnum var
sameiginlegt stolt þeirra hjóna og
umhirðan mjög í stíl við heimilið.
Þegar hér var komið höfðu þau
Valgerður og Guðni komið upp þrem-
ur mannvænlegum sonum og auð-
fundið að hugur Valgerðar var mjög
með þeim og þeirra fjölskyldum og
þau fjölskyldutengsl rækt af mikilli
alúð og umhyggju. Gunnari syni
þeirra höfðum við Kristín lítillega
haft kynni af áður, ég í gegnum ágæt
samskipti við Teiknistofu SÍS og síð-
ar Nýju teiknistofuna og Kristín
reyndist eiga þarna gamlan skóla-
bróður frá Vestmannaeyjum.
Valgerður var skýr og greind kona
og auðvelt að gleyma tímanum á
samverustundum með þeim hjónum.
Umræðuefni skorti ekki, fjölskyld-
urnar, kaupfélagsstarfið, héraðsmál,
landsmál.
Valgerður var vel heima í öllum
málum og áhugasöm, sanngjörn en
ákveðin í sínum skoðunum. Eins og
Guðni var Valgerður vinnandi hjá
Kaupfélagi Árnesinga á fyrri hluta
míns starfstíma þar og var hinn
ágætasti starfskraftur, bæði dugleg
og samviskusöm. Á þeim tíma fór
verulega að þjaka hana liðagigt sem
fór illa með hendur hennar, dálítill
forsmekkur að löngu og ströngu
heilsuleysi sem varð óhjákvæmilega
átakanlegt böl fyrir Valgerði þrátt
fyrir allan þann styrk sem eiginmað-
ur og aðrir nánustu sýndu henni í
þeim veikindum.
Auðvelt er að gleðjast yfir góðum
kynnum í minningunni eins og heim-
sóknum á gamlárskvöldum á Selfossi
þegar gleðin var einráð og fjörlegum
bridskvöldum þar sem hæfileikar
Valgerðar fengu vel að njóta sín. Þá
höfðu Valgerður og Kristín oft og
einatt margt um að ræða sín á milli
og hvor annarri að sýna úr safni ým-
issa hannyrða. Voru þau samskipti
Kristínu ákaflega mikils virði. Góðir
gripir frá Valgerði og Guðna prýða
heimili okkar en vænst þykir okkur
um mylluna á lóðinni okkar sem er
með myndarlegum vindspaða og
sómir sér vel ár eftir ár.
Svo sem gerist þegar eiginmenn
eru mikið á ferð og flugi í annasöm-
um störfum hefur heimilishald og
barnauppeldi væntanlega töluvert
mikið mætt á Valgerði í hennar bú-
skap.
Óþarfi er fyrir þá sem kynntust
henni að brjóta heilann um það
hversu til hafi tekist. Við sáum á Sel-
fossi að hún var manni sínum stoð og
stytta og hæfilega stjórnsöm svo sem
við karlmenn þurfum gjarnan á að
halda og metum mikils.
Eftir að við Kristín höfðum flutt í
Mosfellsbæinn og Guðni og Valgerð-
ur í Kópavoginn, sáum við þau
sjaldnar. Við höfðum þó tíðar fregnir
af versnandi heilsufari Valgerðar og
áhyggjum Guðna í því sambandi.
Hans aðhlynning og umönnun var
aðdáanleg og nánast batt hann við
heimilið síðustu árin þar sem ævin-
lega hafði forgang að vera hjá Val-
gerði eða koma daglega í þær sjúkra-
stofnanir þar sem hún dvaldist.
Baráttan var raunaleg þegar stað-
an var orðin þannig að ekki var von
um bata og ekkert sem tapaðist
heilsufarslega, kæmi til baka. Slíkt
hlaut að reyna mikið á sjúkling og að-
standendur og valda sárri sorg milli
ástvina.
Að leiðarlokum þökkum við Krist-
ín fyrir það að hafa þekkt þessa
traustu og virðingarverðu konu og
biðjum Guð að gefa Guðna og fjöl-
skyldunum styrk í þeirra sorg og eft-
irsjá.
Sigurður Kristjánsson.
VALGERÐUR
ÞÓRÐARDÓTTIR
Hjartans þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður
og afa,
HALLDÓRS STEINSEN
læknis,
Tjarnarflöt 11,
Garðabæ.
Alúðarþakkir til starfsfólks Vífilsstaða fyrir ómetanlegan stuðning síðast-
liðið ár.
Steinunn Lárusdóttir Steinsen,
Kristín Lilja Steinsen, Helmut Schuehlen,
Vera Ósk Steinsen,
Halldór Steinn Steinsen, Þóra Brynjúlfsdóttir,
Rut Steinsen, Ingvar Guðmundsson,
og barnabörn.
Elskuleg móðir, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
GUÐBJÖRG R. BERGSVEINSDÓTTIR,
Brautarlandi 19,
Reykjavík,
sem lést þriðjudaginn 1. febrúar sl., verður
jarðsungin frá Bústaðakirkju mánudaginn
14. febrúar kl. 13.00.
Þorbjörg L. Marinósdóttir,
Sigfríður L. Marinósdóttir,
Grétar L. Marinósson,
Karl L. Marinósson, Dóra S. Júlíussen,
barnabörn og barnabarnabörn.