Tíminn - 05.07.1974, Blaðsíða 8

8
TÍMINN
Föstudagur 5. júli 1974
Veraldlegur
söngleikur
°g
sambandið
við Guð
— rætt við sr. Hau
— Félagslif á Vopnafirði hefur
verið með miklum blóma undan-
farin ár og telja menn sóknar-
prestinn, Hauk Ágústsson á Hofi,
eiga til þess hvað mestan þátt.
Haukur var einn af fulltrúum á
prestastefnunni i Heykjavik á
dögunum og náðum við þá tali af
honum. Ekki telst það til dag-
lcgra hluta, að prestur
safnaðarins taki sig til og semji
„veraldlegan” söngleik handa
kirkjukórnum og spurðum við
hann fyrst nánar út I það mál.
„Ég veit, að sr. Jakob Jónsson i
Reykjavik hefur fengizt við
samningu helgileika, m.a. má
nefna „Barthlomeus blindi”, sem
viða hefur verið leikinn og sitt
hvað til viðbótar.
Liklegt er einnig, að fleiri fást
við tónsmiðar úr klerkastétt, en
séu ekki eins ákafir að koma sér á
framfæri eins og ég er. Eins og
þið kannski vitið, er hörgull á
verkum i léttari dúr fyrir kóra —
og kirkjukórar eru ekki endilega
bundnir við að syngja jólasálma.
Þegar ég tók við kórnum, sem
söngstjóri, ræddum við þetta mál
og úr varð, að ég tók við
samningu verks, sem kórinn gæti
flutt við fleiri tækifæri.
Verkið ber nafnið Tilraun til
flótta og tekur um tuttugu
minútur i flutningi. Á sér stað
mikil samtenging texta og söngs,
nálega allt verkið er söngur
rimaðs texta.
— Um hvað það fjallar? Flótta úr
sveitunum til þéttbýlisins,
auðvitað. En kannsi af öðrum or-
sökum, sem gjarna eru nefndar i
þvi sambandi. 1 Tilraun til flótta
er orsök flóttans, hávaði frá
Ágústsson d Hofi
dráttarvélum. Með þessu er ég
alls ekki að segja, að ég sé á móti
vélvæðingu i landbúnaðinum,
þvert á móti, hún er nauðsynleg,
en ég er kannski að vekja athygli
á hávaðanum i kringum okkur
yfirleitt. Það er til margs konar
hávaði.
— Kórinn flytur þetta vel, enda
vinnur hann af elju. Satt að segja,
fyrstþið eruð að spyrja að þvi, þá
finnst mér sjálfum verkið prýði-
lega fallið til flutnings I útvarp og
sjónvarp, en ég veit ekki hvort af
þvi verður.
— Það eru töluvert margir sjálf-
menntaðir tónlistarmenn á
Vopnafirði og má i þvi sambandi
nefna, að sennilega er til mann-
skapur i einar þrjár, fjórar popp-
hljómsveitir á staðnum.
Þetta eru að visu allt menn,
sem spila eftir eyranu, en það er
merkilega mikið af músikölsku
fólki i héraðinu.
Þá liggur beinast við, að
spyrja, hver starfsemi kórsins
verði á sumrinu og i framtiðinni.
— Nú:það er ætlunin að við förum
til Eiða á þjóðhátiðina og þar mun
kórinn flytja lög, sem öll eru gerð
um Vopnafjörð. Einnig munum
við að likindum flytja þennan
margumtalaða söngleik ásamt
með söngvaflokk um Eþiópiu til
styrktar hjálparstofnun
kirkjunnar.
Blaðamaðurinn fer eitthvað að
impra á þvi, að ekki líti hann
prestlega út og Haukur er fljótur
að gripa tækifærið:
— Ég skal segja þér það, að ég
hef engan áhuga á þvi að lita út
eins og sagt er prestlega, enda
þótt ég fái ekki séð i hverju það
— Þegar á reynir, er fóik með öllu æfingarlaust i að tala við Guð. Svoleiðis nokkuð þarf alls ekki að
koma fyrir, haldi menn sambandinu við.-
liggur. En ég er heldur ekki gef-
inn fyrir breytingar,
breytinganna vegna.
— Fylgjandi er ég breytingum á
kirkjulegri starfsemi, en hinu
eiginlega formi guðsþjónust-
unnar er ekki hægt að breyta. Það
er of fastmótað til þess. Og til
hvers? Það er eins og allir vilji
einhvers konar „popp-fiff” inn i
kirkjur, en eins og við sannreynd-
um með þvi, sem við kölluðum
Dægurtíðir (orð sr. Karls Sigur-
björnssonar i Vestmannaeyjum),
þá sjáum við að þess konar
breytingar ganga sér fljótt til
húðar. Þá sigildu hluti, sem fara
fram innan veggja kirkjunnar
þarf ekki að auglýsa. En það er
starf kirkjunnar utan veggja
hennar, sem er til endurskoðun-
ar.
— Þegar vel gengur, kunna menn
að gleyma þvi, að Guð sé-til, og
ganga jafnvel svo langt, að halda
að þeir séu alls megnugir. Siðan,
er á reynir, kemur I ljós, að þeir
eru hjálpar þurfi, ekki kannski
peningalega, heldur fyrst og
fremst eiga menn oft i sálarstriði
i hinu daglega stressi nútimans.
Þá kemur i ljós, að menn kunna
alls ekki að biðja, hafa misst
niður allt samband við guð. Þvi
sambandi verður að viðhalda,
eins og menn viðhalda kunnings-
skap sin á milli með samtölum og
heimsóknum,-
— Fólk trúði þvi, og sem betur fer
er sú trú á undanhaldi — fólk trúði
þvi, að þekkingin ein gæti bjargað
öllu við sálarfr. læknisfræði og
alls konar tækni áttu að leysa öll
vandamál hins nútima manns. En
þetta er alls ekki nóg, og það
höfum við séð og fáum dæmi um,
hvaðanæfa að úr heiminum.
— Hér þarf að koma til rhikil
hugarfarsbreyting, ef vel á að
vera. En maðurinn er alltaf að
þroskast, þó hann þroskist seint,
eins og við sjáumá þvi, að enn er-
um við að glima við sömu vanda-
mál, og menn striddu við á timum
Sókratesar.
— En ég hef að sjálfsögðu trú á
manninum sem slikum, með
öllum sinum kostum og göllum.
Kirkjan hér á íslandi er á margan
hátt ekki i neinu sambandi við
það, sem gerzt hefur i
þjóðfélaginu siðustu tvær aldir,
og margar prestastefnur hafa
farið i algjört þras um ekki neitt.
En ég held að við höfum haft
mikið gagn af stefnunni I ár,
hingað hafa komið góðir gestir og
staða kirkjunnar krufin til
mergjar. Og þótt undarlegt megi
virðast, kvarta prestarnir úr
þéttbýlinu mun meira en við, sem
þjónum dreifbýlinu. Þótt stofnuð
hafi verið safnaðarfélög, eru þau
mjög misjafnlega öflug, en eins
og við höfum reynt á Vopnafirði,
er það vænlegast til árangurs,
sem hefur yfir sér nógu verald-
legan blæ.
Tilsölu: Notaðar dráttarvélar af ýms-
um gerðum.
Heyvinnutæki: Slátturvélar, sláttur-
þyrlur, heytætlur, múgavélar. Díesel-
vél 14 h.ö. má nota sem bátavél.
LANDBÚNAÐARÞJÓNUSTAN
Skúlagötu 63 — Sími 2-76-76
Óskast til kaups: Farman Cub
m/slátturvél, Ferguson díesel eldri
^ gerð m/ámoksturstækium. Steypu-
ý hrærivél 2ja-3ja poka. Heyvagnar af
ýmsum gerðum.
LANDBUNAÐARÞJONUSTAN
Skúlagötu 63 — Sími 2-76-76
Á ný veitt verðlaun úr sjóðnum
Gjöf Jóns Sigurðssonar
A FJARLÖGUM fyrir 1974 er
veitt ein milljón króna til sjóðsins
Gjafar Jóns Sigurðssonar. Um út-
hlutun þessa fjár voru settar nán-
ari reglur með þingsályktun 29.
april s.l. Er verðlaunanefnd
sjóðsins heimilað að úthluta þvi i
samræmi við ákvæði um vexti
sjóðsins, en þó má viðurkenna
AAinrtismerki um
Hrafna-Flóka
VESTFIRÐINGAR afhjúpa
sunnudaginn 7. júli minnismerki
• um Hrafna-Flóka. Minnismerkið
er blágrýtisdrangur meö áletrun
og hefur þvi verið valinn staður i
Flókalundi I Vatnsfirði, en það
var einmitt i Vatnsfirðinum, sem
Hrafna-Flóka gaf landinu nafn.
Að lokinni afhjúpun minnisvarð-
ans, verður hátiðarsamkoma að
Flókalundi.
Hin eiginlega þjóðhátið Vest-
firðinga verður hins vegar um
helgina 14. júli og verður nánar
frá henni skýrt siðar.
viðfangsefni og störf höfunda,
sem hafa visindarit á smiðum. t
reglum sjóðsins frá 1911 segir, að
vöxtum skuli verja til „verðlauna
fyrir vel samin visindaleg rit, og
annars kostar til þess að styrkja
útgáfur slikra rita og til þess að
styrkja útgáfur merkilegra heim-
ildarrita. — öll skulu rit þess lúta
að sögu íslands, bókmenntum
þess, lögum, stjórn og framför-
. . „ > >
um.
Verðlaunanefnd Gjafar Jóns
Sigurðssonar auglýsir hér með
eftir umsóknum um fjárveitingar
úr sjóðnum. Skulu þær stilaðar á
verðlaunanefndina, en sendar
menntamálaráðuneytinu fyrir 1.
september n.k. Umsóknum skulu
fylgja rit eða ritgerðir eða
greinargerðir um rit i smiðum.
Verðlaunanefndin skipta fjár
veitingu þeirri, sem Alþingi hefur
veitt, ef ástæða þykir til, þegar
umsóknir hafa verið kannaðar.
Um nær 60 ára skeið var úthlut-
að úr sjóði þessum til ýmissa
þeirra visindamanna, sem sömdu
merk rit um þau efni, er i reglum
um sjóðinn greinir.
Þegar verðlaunanefnd Gjafar
Jóns Sigurðssonar var fyrst kosin
af Alþingi árið 1885, var sjóðurinn
að fjárhæð 8600 krónur. Hann óx
svo smám saman vegna vaxta-
viðlags. Þannig nam hann árið
1915 21 þúsund krónum, árið 1956
31 þús. kr. 1965 50 þús. kr. og nú i
árslok 1972 75 þús. kr.
Aður en hraðfara verðfall
peninga hófst hér á landi um og
eftir heimstyrjöldina siðari, voru
verðlaun úr sjóðnum, ásamt þeim
sóma, er fylgdi, höfundum bæði
hvatning og styrkur. En þar sem
handbært fé til úthlutunar stóð að
mestu I stað þrátt fyrir ört rýrn-
andi verðgildi peninga, hlaut að
þvi að reka, að sjóðurinn yrði á
engan hátt fær um að gegna hlut-
verki sinu. Eftir 1950 gat
ekki komið til mála að bjóða
höfundi 1500-2000 króna verðlaun
fyrir vel samið visindalegt rit, en
til þess tima höfðu hæstu
verðlaun numið 2000 krónum.
Veiting verðlauna úr sjóðnum
hefur þvi fallið niður um tuttugu
ára skeið unz hann hefur nú á ný
verið gerður hæfur til að gegna
þvi hlutverki sem honum var ætl-
að i öndverðu. — SJ.