Ísafold - 01.09.1894, Blaðsíða 3

227
smágöt, í þjettri röð, og grípa þar i tennnr
stlllihjóli, er miðlar jafnri hriefingn á mynda-
bandið fram hjá ljósmyndagleriuu. Tennur
þær halda bandinu kyrru fyrir f'raman það i
9/io hluti úr ’/ío hluta úr sekúndu og þoka
síðan bandinu áfram um 1 þumlung á þeim
*/10 hluta af tímanum sem ætlaður er til
hverrar myndar, en það er */46 hluti úr sek-
úndu, sem fyr segir. En nærri má geta, að
æðimikla nákvæmni þarf til þess að þetta
lánist.
Þegar búið er að taka allar myndirnar, eru
þær endurmyndaðar á annað band viðlíka, og
það siðan látið inn í annað áhald, sem þær
eru svo undnar af. Það áhald nefnist kineto-
skop. Það getur verið misjafnlega fullkomið.
1 Einfaldast er það haft þannig, að ljósmyndar-
bandið er látið þokast fram hjá stækkunargleri
jafnhratt og myndirnar voru teknar.1 Gegnum
þetta stækkunargler horfir þá áhorfandinn, og
sjer þá, sem myndirnar eru af, tala og hreifa
sig. Hin fullkomnari áhöld varpa aptur á
móti myndunum stækkuðum og í fullu liki á
bjart veggtjald í dimmu herbergi, eins og þeg-
ar sýndar eru skuggamyndir. Þá verða menn
og málleysingjar eða dauðir hlutir eins á alla
vegu og þeir eiga að sjer, jafnháir og breiðir
eða digrir. Það sýnir oss með öðrum orðum
allt í fullu liki.
Og þegar myndvjelin og hljómritinn eru
tengd saman og látin vinna saman, þá sjest
og heyrist allt jafnsnemma, eins og á að vera
og gerist í lifinu. Járnsmiðurinn sjest reiða
hamarinn á steðjann, neistarnir rjúka af járn-
inu, og jafnframt heyrast bæði höggin og
másið í manninum.
Myndvjelin út af íyrir sig hefir verið notuð
til margra fróðlegra tilrauna og skritilegra.
Ein er sú, að tekin hefir verið ljósmynd af
lífinu í einum vatnsdropa í stækkunargleri, og
sú mynd síðan endurmynduð miklu stærri á
veggtjaldi. Þar getur þá að líta mikinn sæg
af ferlegum skrímslum, er berjast mjög grimmi-
lega og ósteflega, og liggja flykki, læri, skolt-
ar, o. s. frv., er þau hafa bitið hvert af öðru,
viðsvegar um vigvöllinn.
Þá má og nota áhaldið til þess að liða sund-
ur og rekja mjög skjótar hreifingar. Meðal
annars hefir verið tekin mynd af þvi, ermað-
ur hnerrar, — 46 myndir á sekúndu hverri,
meðan hnerrinn stóð yfir. Má síðan rannsaka
i hægðum sínum hverja hreifinguna um sig
eða »vinda af« hverja mynd þeirra og fram-
leiða á ný ofurhægt, svo að sjá má greinilega
hin voðalegu fjörbrot, er hnerrinn saman-
stendur af.
Erfiðast var að finna efni, er væri nægilega
næmt fyrir áhrifum ljóssins, svo næmt, að
komið gæti þar fram skýrar og greinilegar
myndir á ’/ic hluta úr sekúndu; og þá annað
hitt, að fá hljómritann og myndvjelina til að
vera alveg samtaka, svo að hljómur og hreif-
ing yrði fyllilega samferða. En loks tókst
það þó. Rafmagnsvjel hreifir bæði áhöldin
og stillir þau eins.
Tveir hugvitsmenn aðrir hafa unnið að
stórvirki þessu með Edison. Þeir heita May-
bridge og Marié.
"Vinnulýðnr Krúpps fallbyssusmiðs í Essen
er fullar 74,000, það er: meira en allt fólk á
Islandi, og meira að segja allt verkfærir menn.
Með skylduliði sínu öllu verður verkmanna-
lýður sá fleiri en allir þegnar sumra þýzkra
þjóðhöfðingja, smáfurstanna, t. d. þeirra i
Schaumburg-Lippe, Reuss og Waldeck.
Vesturheimsferðir hafa verið miklu minni
þetta ár en að undanförnu. Það lentu í fyrra
um 150 þús. vesturfarar í New-York fyrra
helming ársins, en þetta ár ekki nema rúmar
70 þús. Af 5 meginbafsskipum, sem Þingvalla-
linan danska hefir haft i förum milli Kaup-
mannahafnar og New York, urðu 2 að hætta
alveg i sumar og setjast upp, og sama átti
hið 3. í vændum, er það kæmi úr ferðinni sem
það var i þegar póstskip fór síðast frá Khöfn.
Fullar 100 miljóuir króna hefir Chicago-
sýningin kostað á endanum. Hluthafendur í
fjelagi, er fyrir sýningunni stóð og fje lagði
fram i kostnaðinn, hafa fengið aptur 10 aura
af hverri krónu.
Samsæri gegn frú Carnot. Eptir að óaldar-
bófinn Emil Henry var af lífi dæmdur í vor
og verið var að nauða á ríkisf'orsetanum, Car-
not, um að gefa honum líf, hugkvæmdist fje-
lögum hins dæmda ólífismanns það ráð, að
reyna að ná konu forsetans, frú Carnot, á sitt
vald og halda henni í gisling þangað til að
maður hennar ljeti undan og veitti bófanum
grið; skyldi ráða hana af dögum að öðrum
kosti. Þeir höfðu njósnir um, er forsetafrúin
fór eitthvað heiman að. Þeir urðu þess á-
skynja, að hún opt átti erindi i sölubúðeina og
var vön að aka þangað í vagni. Yar ráða-
gerð þeirra sú, að hafa þá ciðlátinn þar sams-
konar vagn, og þjón með, i einkennisbúningi
þjóna forsetans. Skyldi sá koma meðan frú-
in væri inni í búðinni og segja ökumanni
hennar, að hún ætlaði að fara fótgangandi
heim, og mundi hann þá snúa brott með vagn-
inn tóman. En þá kæmi vagninn þeirra sam-
særismanna fyrir búðardyrnar i hins stað, og
mundi frúin stiga inn i hann i grunleysi, er
hún kæmi út. — En svo fór, að Henry var
höggvinn fyr en þá varði, og ónýttist þessi
ráðagerð þann veg. Sneru þeir fjelagar þá
hefndinni á forseta sjálfan og komu henni svo
fram, sem alkunnugt er orðið.
Proclama.
Samkvæmt lögum 12. apríl 1878, sbr.
opið brjef 4. janúar 1861, er hjer með skor-
að & alla þá, er til skuldar eiga að telja
í dánarbúi Jóhannesar vinnumanns Magn-
ússonar frá Ekkjufelli í Fellahreppi, er
andaðist 5. febr. þ. á., að lýsa kröfum sín-
um í tjeðu dánarbúi innan 12 mánaða frá
siðustu birtingu þessarar innköllunar og
sanna þær fyrir skiptaráðandanum í Norð-
ur-Múlasýslu.
Með sama fyrirvara er skorað á erfingja
hins látna, að gefa sig fram og færa sönn-
ur á erfðarjett sinn.
Skiptaráðandinn í Norður-Múlasýsiu,
Seyðisfirði 8. ágúst 1894.
A. V. Tulinius
settur.
»LEIÐARVÍSIR TIL LÍFSÁBYRGÐAR.
fæst ókeypis hjá ritstjórunum og hjá dr.
med. J. Jónassen, sem einnig gefur þeim,
sem vilja tryggja líf sitt, allar nauðsynleg
ar upplýsingar.
144
uninn, íann hann þar innan í dálítinn seðil, er á var
ritað með mjög smáu letri þessi orð:
»Allt tilbúið miðvikudag, fimmtudag og föstudag.
Loptið gott í spítalagarðinum. Hliðið opið. Tuttugu fót-
mál til hægri og vinstri hraðgengir vagnar með nauðsyn-
legum dularklæðum. Hlustið á hljóðfærasláttinn. Þegar
hljómurinn er snarpur, er hætta á ferðum, en öllu óhætt,
þegar hann er hægur«.
Krapotkin skildi skeyti þetta mjög vel. Hann segir
á mánudaginn við lækninn, að nú haldi hann að hann
sje orðinn svo liress, að hann geti gengið ofurlítið úti
undir berum himni. Daginn eptir var honum fylgt niður
í garðinn og hermaður með brugðnu sverði látinn gæta
hans þar. Hann var látinn vera í hinum gráa spítalakufli,
svo ermalöngum, að þær náðu lagt fram fyrir hendur.
Krapotkin skreiddist áfram ofurhægt og nam staðar
í öðru hvoru spori til að jafna sig. Og að 5 mínútum
liðnum bað hann um að mega fara upp aptur. Hann
hafði haft tíma til að átta sig og hugsa sjer, hvernig
hann ætti að fara að, og hann hafði heyrt hið mismun-
andi hljóð í fiðlunni.
Hann notaði hverja stund það sem eptir var dags,
er eigi var haft auga á honum, til þess að venja sig við
að fleygja sjer úr spítalabúningnum í einum rykk, og
varð hann mjög fimur í því.
141
ils háttar höfðingjakyni rússnesku. Hann fyllti snemma
flokk óaldarmanna og gerðist brátt höfðingi í liði þeirra,
fyrir vitsmuna sakir, atorku og snarræðis. Hann hlifðist
hvergi við og ljet sjer fátt fyrir brjósti brenna. Er það
mál manna, að hann hafi lagt ráð á um ýms hryðjuverk
þau, er óaldarmenn unnu og allri þjóð stóð ógn af, eður
og átt sjáltur þátt í framkvæmd þeirra.
Hann hefir nú farið landflótta langa æfi og hafzt við
í Lundúnum hin síðari árin, þar til í vor, að hann hætti
sjer heim til ættjarðar sinnar í dulargerfi, en var höndl-
aður þar, að mælt er, og bíður dóms.
Er það í annað sinn, er lögreglan rússneska hefir
hönd í hári hans. Hjer segir frá því, með hvaða atburð-
um hann forðaði sjer úr klóm hinnar rússnesku rjettvfsi
í fyrra skiptið.
Hann komst lengi vel undan eptirgrennslan leyni-
lögreglunnar; en loks lenti liann í veiðigildru, er mjög
kænlegu hafði verið lögð fyrir hann, og tókst von bráð-
ara að safna svo órækum gögnum 1 gegn honum, að
dómur og líflát var óhjásneiðanlegt.
En vinir hans og bandamenn voru eigi af baki
dottnir. Svo var þeirra frábærlega fjelagsskap að þakka
og hinum miklu kynnum, er þeir höfðu við ýmsa meiri
háttar menn og mikils ráðandi, þá sem löngum síð-