Réttur - 01.10.1934, Blaðsíða 64

<eða fangelsi, þar eð þeir höfðu hlotið margra ára dóm.
Þeir voru spurðir þess, hvort þeir vildu fara með, og
var þess eins krafizt af þeim, að þeir lofuðu því að
vinna klst. daglega við hvaða verk, sem væri.
Engan þarf að undra það, að allir sögðu já, þar sem
hér var að velja um fangelsið eða frelsið, sem fyrir
þeim var útmálað. Sennilega hugsuðu sumir sem svo,
að þeim mundi gefast tækifæri til þess að sleppa, ef
þeim líkaði ekki vistin.
Piltarnir fengu aðsetur í sumarbústaðnum. Þeir
undruðust það, að engar járnstengur voru fyrir glugg-
unum, að engri hurð var aflæst, hvorki að nóttu né
degi, og að engin girðing var um bústaðinn. Þeir gátu
með öðrum orðum tekið dót sitt og farið, þegar þá
lysti. Opnu dyrnar trufluðu þá. Þeir gátu ekki fengið
sig til þess að strjúka. Það var líka nægur tími til
þess. Þetta var raunar allt nýtt og ekki svo óskemmti-
legt í bili. Þessir 20 piltar bjuggu með foringja sín-
um og þjónustuliðinu, eins og fjölskylda, sem gerir
átökin sameiginlega og nýtur arðsins í félagi. Fyrst
varð að ryðja skóginn, til þess að gera vegi um mýr-
arfenin. Piltarnir unnu ósleitilega. Þeir sungu við
vinnuna, og að vinnutíma loknum léku þeir sér, æfðu
íþróttir og lærðu að lesa og skrifa. Næsta skrefið var
að þurrka mýrarnar í kring, svo mýið æti þá ekki al-
veg upp. Smiðjan var líka leikfang á sinn hátt. Það er
alveg ótrúlegt, hvað hægt er að framleiða í svona
hrörlegri smiðju, ef ímyndunaraflið er í lagi og maður
við hendina til leiðbeininga um framkvæmdirnar.
Hegðun piltanna var svo góð, að þeir voru spurðir
að því, hvort ekki væri gaman að fá fleiri félaga út
í skóginn. Ja, hví þá ekki? Fleiri voru sóttir úr fang-
elsum og gæzluvarðhöldum. En nú varð plássið lítið.
Það varð að reisa skála. Nóg var af trjánum. Piltarn-
irreistu skálann sjálfir. Og þegar hann var reistur, var
farið að hugsa um tekjulindir.
Forstjórinn hafði fengið ofurlítið ríkislán, svo ekki
160