Morgunblaðið - 03.04.2006, Blaðsíða 24

24 MÁNUDAGUR 3. APRÍL 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Svavar Eiríks-son fæddist á
Akureyri 12. febr-
úar 1939. Hann lést
eftir skammvinn
veikindi á heimili
sínu að kvöldi 24.
mars síðastliðins.
Faðir hans var Ei-
ríkur Vigfús Guð-
mundsson, kjötiðn-
aðarmaður á Akur-
eyri, f. 12. janúar
1908, d. 27. maí
1983. Föðurforeldr-
ar voru Guðmund-
ur Jónasson, bóndi á Hróastöðum
og Ferjubakka í Öxarfjarðar-
hreppi í N-Þingeyjarsýslu, f. 1.
september 1865, d. 6. júní 1918,
og k.h. Sigmunda Katrín Jóns-
dóttir, húsfreyja, f. 4. júní 1880,
d. 26. maí 1950. Móðir Svavars
var Anna Sigurveig Sveinsdóttir,
húsfreyja á Akureyri, f. 7. mars
1909, d. 17. október 2003. Móð-
urforeldrar voru Sveinn Árna-
son, bóndi og hreppstjóri á Ey-
vindará í Eiðaþinghá í S-Múl., f.
20. mars 1866, d. 14. febrúar
skólastjóri Sjúkraflutningaskól-
ans, f. 21. nóvember 1967, gift
Ögmundi H. Knútssyni fram-
kvæmdastjóra, f. 1962, búsett á
Akureyri. Börn þeirra eru Almar
og Agnes. 3) Anna Margrét, f. 29.
október 1970, framreiðslumaður
og húðfræðingur, gift Örvari Þór
Jónssyni lækni, f. 1972. Börn
þeirra eru Jón Ívar, Tristan Orri
og Aníta. Fyrir átti Anna Mar-
grét Svavar Magnússon. Þau eru
búsett í Ameríku. 4) Sveinn, land-
mælingamaður, f. 5. apríl 1975, í
sambúð með Sigyn Sigvarðar-
dóttur, snyrtifræðingi, f. 1975,
búsett á Akureyri. Börn þeirra
eru Einar Dofri og Helena Mist.
Svavar ólst upp á Akureyri og
varð stúdent frá Menntaskólan-
um á Akureyri 1960. Eftir stúd-
entspróf nam hann m.a. ensku og
bókmenntir við háskólann í Ed-
inborg og viðskiptafræði við Há-
skóla Íslands. Vorið 1966 hóf
hann skrifstofustörf hjá Prent-
verki Odds Björnssonar á Akur-
eyri þar sem hann starfaði óslitið
til 1992. Síðustu ár starfsævinnar
var hann skrifstofustjóri hjá
Vegagerð ríkisins á Akureyri uns
hann lét af störfum sumarið
2003.
Útför Svavars verður gerð frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
1924, og k.h. Guðný
Einarsdóttir, hús-
freyja, f. 2. septem-
ber 1877, d. 5. febr-
úar 1924. Systkini
Svavars eru Sveinn,
f. 23. október 1936,
d. 12. febrúar 1956,
Svanur, f. 26. maí
1943, Börkur, f. 19.
maí 1944, og Karen,
f. 27. desember
1950.
Eiginkona Svav-
ars er Birna Sigur-
björnsdóttir, hjúkr-
unarfræðingur frá Akranesi, f.
13. september 1942. Foreldrar
hennar voru Sigurbjörn Jónsson
skipstjóri, f. 26. ágúst 1907, d. 1.
febrúar 1987, og Margrét Ber-
entsdóttir húsfreyja, f. 27. des-
ember 1902, d. 1. febrúar 1956.
Börn Svavars og Birnu eru: 1)
Berglind, f. 2. desember 1964,
lögmaður á Húsavík, gift Frið-
finni Hermannssyni fram-
kvæmdastjóra, f. 1963. Börn
þeirra eru Freyr, Ari og Sólveig
Birna. 2) Hildigunnur, lektor og
Elsku pabbi, nú ertu fallinn frá,
langt um aldur fram.
Þó svo að ég hafi verið í sambandi
við þig á hverjum degi frá því að þú
greindist með krabbamein í byrjun
desember 2005 og ég vissi að hverju
stefndi, þá stend ég mig oft að því að
trúa ekki að þú sért dáinn. Það er
ekki fyrr en ég horfi á myndina af
þér í stofunni, umvafinn kertum og
blómum, sem raunveruleikinn blasir
við. Krabbameinið lék þig illa en
aldrei kvartaðir þú. Nú er þjáning-
unum lokið og eigum við að vera
þakklát fyrir það.
Það er svo margs að minnast úr
okkar sambandi. Mér eru þó efst í
huga stuttu, tíðu heimsóknirnar frá
þér sem mér þótti svo vænt um. Þú
hringdir iðulega dyrabjöllunni með
eigin „takti“ þannig að við vissum
ávallt að þú varst mættur til að at-
huga hvernig fjölskyldan hefði það.
Þú stoppaðir stutt, fékkst þér einn
kaffibolla, spjallaðir örlítið og varst
svo farinn. Stundum fannst mér þér
liggja heldur mikið á en það gerði
ekkert til því þú komst alltaf aftur.
Ég á eftir að sakna þessara stunda
mikið.
Far þú í Guðs friði, elsku pabbi.
Þú skilur eftir margar dýrmætar
minningar um hæglátan og traustan
pabba.
Þín dóttir
Hildigunnur.
Elsku pabbi.
Það eru margar minningar sem
koma upp í huga mér núna, en mig
langar í fáeinum orðum að þakka
þér fyrir allt. Það var erfitt ferðalag-
ið hingað frá Ameríku föstudaginn
24. mars, vitandi ekki hvort þú hefð-
ir farið í þitt langa ferðalag. Mín
eina ósk var, að þú myndir bíða eftir
okkur til að kveðja þig í hinsta sinn
og það gerðir þú.
Elsku pabbi, þakka þér allar góðu
stundirnar sem við áttum saman. Þú
stóðst alltaf eins og klettur á bak við
okkur og varst alltaf til staðar. Nú
eru kvalir þínar á enda og ég veit að
þér líður vel.
Langt inn í skóginn leitar hindin særð
og leynist þar, sem enginn hjörtur býr,
en yfir hana færist fró og værð.
Svo fjarar lífið út . . .
Ó, kviku dýr
reikið þið hægt, er rökkva tekur að
og rjúfið ekki heilög skógarvé,
því lítil hind, sem fann sér felustað,
vill fá að deyja ein á bak við tré.
Um blóð, sem fyrr var bæði ungt og heitt
mun bleikur mosinn engum segja neitt.
En þú, sem veist og þekkir allra mein,
og þú, sem gefur öllum lausan taum,
lát fölnað laufið falla af hverri grein
og fela þennan hvíta skógardraum.
Er fuglar hefja flug og morgunsöng
og fagna því, að ljómar dagur nýr,
þá koma öll hin ungu, þyrstu dýr
að uppsprettunnar silfurtæru lind –
öll, nema þessi eina, hvíta hind.
(Davíð Stefánsson.)
Ástarkveðja,
þín
Anna Margrét.
Tengdafaðir minn var ekki maður
margra orða. Hann féll vel að þeirri
ímynd sem íslenskir karlmenn hafa
löngum haft; traustur og sterkur
eins og klettur þegar á reyndi en
flíkaði ekki tilfinningum sínum og
talað sjaldan um það sem honum var
kærast. Það leyndi sér þó aldrei
hversu mikið hann mat velferð sinna
nánustu og hversu mikla ánægju
það veitti honum að fylgjast með og
styðja við ört stækkandi afkomenda-
hóp hans og Birnu. Og ánægjulegar
minningar koma upp í hugann;
Svavar tók því ótrúlega vel þegar ég
fór að venja komur mínar á heimili
þeirra hjóna á ýmsum tíma sólar-
hringsins fyrir 23 árum. Markmiðið
var að sannfæra elstu dóttur hans
um að hennar rölti eftir æviveginum
væri best borgið við hlið mér. Fjöl-
skyldur okkar höfðu reyndar þekkst
lengi og mæður okkar voru saman í
saumaklúbbi. Við Svavar náðum
strax vel saman og urðum góðir vin-
ir. Þó að ég geti sjálfur blaðrað frá
mér allt vit þá leið mér ákaflega vel í
návist þessa rólega og hlýja tengda-
föður míns. Svavar var margfróður
og mikill bókamaður. Hann var góð-
ur málamaður og hafði lifandi áhuga
á íslenskri tungu. Hann var lífs-
nautnamaður í besta skilningi þess
orðs og kunni að njóta góðs matar
og drykkjar.
Það er erfitt að sætta sig við að
maður sem fyrir nokkrum mánuðum
kenndi sér einskis meins sé nú allur.
Svavar var 67 ára þegar hann dó en
hafði farið á eftirlaun að eigin ósk
fyrir tveimur árum, um sama leyti
og Birna. Þau hjónin áttu því tvö
yndisleg ár saman þar sem þau gátu
notið þess að vera saman og ferðast
innanlands sem utan, enda ferðalög
þeirra líf og yndi.
Á þessari kveðjustund er þó
minningin um góðan mann og allar
ánægjustundirnar sem við áttum
saman sársaukanum yfirsterkari.
Svavar átti góða ævi, átti yndislega
eiginkonu, samferðarmann og vin í
Birnu sinni og hann naut mikils
barnaláns. Hann fór auðvitað allt of
fljótt frá okkur en nú er það þeirra
sem eftir lifa að halda uppi merkinu.
Ég kveð þig að sinni, kæri
tengdapabbi. Þakka þér fyrir allar
góðu stundirnar.
Friðfinnur.
Elsku besti afi minn.
Það eru engin orð sem geta lýst
sorg minni og söknuði. Þú varst allt-
af til staðar fyrir mig og ég gat alltaf
leitað til þín ef mig vantaði eitthvað.
Þú ert fyrirmyndin mín í einu og
öllu. Þú kenndir mér allt um blómin,
fjöllin, ár og bæi. Það er eins og þú
hafir verið hjá mér í gær. Bara ef ég
gæti sagt þér einu sinni enn hve
mikið ég elska þig. Þú verður alltaf
hjá mér í hjarta mínu. Ég elska þig
og sakna þín mjög mikið.
Hvíl í friði.
Þinn elskandi nafni,
Svavar.
Elsku afi.
Takk fyrir allar góðu stundirnar
sem við áttum með þér. Takk fyrir
að vera alltaf óþrjótandi visku-
brunnur og eiga svar við öllum okk-
ar spurningum. Við vildum að við
hefðum getað átt meiri tíma með
þér. Mynd þín og minning lifir í
hjarta okkar.
Þú sæla heimsins svalalind
ó, silfurskæra tár,
er allri svalar ýtakind
og ótal læknar sár.
Æ, hverf þú ei af auga mér,
þú ástarblíða tár,
er sorgir heims í burtu ber,
þótt blæði hjartans sár.
Mér himneskt ljós í hjarta skín
í hvert sinn, er ég græt,
en drottinn telur tárin mín –
ég trúi’ og huggast læt.
(Kristján Jónsson.)
Ástakveðja frá litlu afabörnunum
í Ameríku.
Jón Ívar, Tristan Orri og Aníta.
Svavar mágur minn var fremur
fámáll maður, en íhugull, traustur
og mjög vel að sér á mjög mörgum
sviðum. Stóð fast á sínu enda jafnan
búinn að velta hlutunum vel fyrir
sér áður en hann tjáði sig um þá.
Svavar hafði mjög þægilega nær-
veru. Hann var sá sem hægt var að
reiða sig fullkomlega á þar sem ná-
kvæmni og reglusemi var krafizt.
Hann var með öll grundvallaratriði
á hreinu og taldi enga sérstaka
ástæðu til þess að fara um þau mjög
mörgum orðum.
Svavar var mikill fjölskyldumaður
og augljóst var að börnum, tengda-
börnum og barnabörnum þótti gott
að vera nærri honum. Þau Birna
nutu þess að ferðast og skoða það
sem fyrir augu bar. Í ferðum innan-
lands sem utan sýndu þau meiri
skynsemi en margir og lögðu ekkert
ofurkapp á að sjá sem mest á
skömmum tíma, heldur nutu þess að
láta sér líða vel. Það var aðdáun-
arvert hversu vel þau kynntust stöð-
unum sem þau dvöldu á. Mágur
minn gat vísað mönnum til vegar
mörgum árum síðar, ef leið þeirra lá
á þær slóðir. Hann þekkti fjölda
staða og kunni vel deili á fólki, sem
tengdist stöðunum með einum eða
öðrum hætti. Svavar var mjög vel
lesinn og geymdi svo ótrúlega margt
í minni sínu.
Þau Svavar og Birna hættu bæði
að vinna fyrir skömmu og hugðust
sinna áhugamálum sínum. Ævi-
kvöldið virtist fagurt og kyrrlátt
framundan, ferðalög, lestur góðra
bóka, samverustundir með vinum og
ættmennum. En þessi tími stóð
miklu skemur en menn gátu ímynd-
að sér. Í Spánarferð í haust fann
Svavar fyrir óþægindum í hálsi. Þau
voru þrálát og lengi vel fannst engin
skýring á þeim. Skurðaðgerð í des-
emberbyrjun leiddi í ljós meinsemd,
sem vonazt var til að numin hefði
verið á brott. Svo reyndist ekki vera
og fyrir aðeins fáeinum dögum var
ljóst að ekkert mundi hægt að gera
meira. Svavar tók þeim dómi af
miklu æðruleysi. Lokakaflinn var
stuttur.
Minningar um góðan dreng eru
margar. Söknuðurinn er sár, ekki
sízt hjá þeim sem næstir honum
stóðu. Guð blessi þau öll.
Haraldur Helgason.
Kveðja frá starfsmönnum
Vegagerðarinnar
Í dag fylgjum við í hinsta sinn
góðum vini og vinnufélaga Svavari
Eiríkssyni.
Svavar Eiríksson hóf störf sem
skrifstofustjóri hjá Vegagerðinni á
Akureyri í mars 1993. Hann lét af
störfum á miðju sumri 2003 með það
í huga að njóta efri áranna í góðum
félagsskap Birnu konu sinnar og
barna þeirra og barnabarna.
Svavar reyndist mér alla tíð vel og
ég man þegar hann tilkynnti mér að
hann hygðist láta af störfum, ég
spurði hvað hann ætlaði að fara að
gera, þá var svarið: ég ætla að bara
að slappa af og njóta lífsins, ferðast
og hafa það gott.
Svavar hafði gaman af því að
ferðast og naut sín vel í sól og sum-
aryl á suðrænum ströndum en slíkar
ferðir voru ætíð ofarlega í huga
hans. Svavar kom reglulega í heim-
sókn á gamla vinnustaðinn, yfirleitt
brúnn og sællegur eftir margar
heimsóknir í Sundlaug Akureyrar
eða nýkominn af sólarströnd og
þannig munum við minnast hans.
En lífið er hverfult og erfið veik-
indi bundu enda á það líf sem þau
hjónin stefndu að. Við kveðjum
Svavar með hlýhug og þökkum þau
góðu kynni sem munu lifa með okk-
ur um ókomna tíð.
Ég bið góðan Guð að vaka yfir
ástvinum Svavars og veita þeim
styrk.
Fyrir hönd samstarfsmanna
Leonard Birgisson.
Þessi fátæklegu kveðjuorð eru
þakklætisvottur fyrir vináttu sem
þróaðist gegnum þau 24 ár sem við
vorum næstu nágrannar í Stóra-
gerðinu á Akureyri. Ungt fólk með
börn, sem flutti á sama tíma í ný-
byggt kverfi, og vann hörðum hönd-
um við að skapa sér fastan punkt í
tilverunni.
Svavar og Birna voru samhent um
að skapa gott umhverfi fyrir sig og
börnin fjögur.
Fyrstu árin var frítímanum varið í
að gera garð og hús að sælureit sem
gegnum árin varð þeirra umgerð
hins daglega lífs. Svo uxu börnin úr
grasi og einn dag kom að því að við
fjögur urðum ein eftir.
Þetta er lífsins gangur.
Við áttum svo margan góðan dag
saman, nutum þess sem stundin gaf.
Sátum og spjölluðum yfir kaffibolla
eða rauðvínsglasi. Fórum saman í
ferðalög til annarra landa. Finn-
landsferðin er ógleymanleg. Göngu-
ferðin um gamla bæinn í Stokkhólmi
ljóslifandi. Ekki var síðra, þegar við
fórum fjörutíu ár aftur í tímann í
Portúgal forðum.Við vorum ná-
grannar, vinir og félagar öll þessi ár.
Kæra Birna, þið Svavar áttuð
ykkar stóru og samheldnu fjöl-
skyldu.
Þér og börnunum sendum við og
dætur okkar einlægustu samúðar-
kveðjur.
Við Svavar segjum við: Góða ferð
vinur, þú lifir áfram í minningunni.
Oft er það eins og við finnum
okkar þá nálægist kvöld,
að geislar frá góðum kynnum
grafast á minningarspjöld.
(Höf. ók.)
Málfríður og Arnar.
Fjögur ár eru stuttur tími í lífi
einstaklings. Á vissu aldursskeiði
geta þau skilið eftir sig spor í hug-
arheimi okkar sem aldrei afmást. Á
árunum milli tektar og tvítugs eru
við eins og óskrifuð opin bók. Lífið
ritar rúnir sínar á þessar síður.
Við sem settumst í þriðja bekk
Menntaskólans á Akureyri haustið
1956 komum úr öllum landshornum.
Þetta var því ekki einsleitur hópur.
Þau okkar sem komu úr meira fá-
menni urðu fyrir mestri ágjöf af um-
hverfi sem var okkur framandi, án
þess að vera fjandsamlegt. Við
þurftum að finna okkur hillu á nýj-
um stað.
Þar sem ég kom ekki í skólann
fyrr en eftir réttir var skólastarf
hafið og skipað hafði verið í bekkja-
raðir. Þórarinn heitinn Björnsson
kom með mig í miðri kennslustund
og kynnti mig sem nýjan nemanda
og mér var vísað í öftustu röð, undir
nokkrum hlátrasköllum. Að
kennslustund lokinni stóð upp
grannur náungi sem spurði mig
glottandi með bros á vör hvort ég
væri að koma beint úr fjósinu. Þetta
SVAVAR
EIRÍKSSON
Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú ert
glaður,
og þú munt sjá, að aðeins það,
sem valdið hefur hryggð þinni,
gerir þig glaðan.
Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur huga þinn,
og þú munt sjá að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín.
(Kahlil Gibran.)
Barnabörnin.
HINSTA KVEÐJA
Minningarkort
Minningar- og
styrktarsjóðs
hjartasjúklinga
Sími 552 5744
Gíró- og kreditkortaþjónusta
LANDSSAMTÖK
HJARTASJÚKLINGA