Morgunblaðið - 08.08.2008, Blaðsíða 24

24 FÖSTUDAGUR 8. ÁGÚST 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku besta langamma mín.
Þú varst alltaf svo góð við
mig og ég fékk alltaf að
koma yfir til þín þegar ég
átti heima á 1. hæðinni hjá
þér. Fékk heitan fisk í há-
deginu svo spiluðum við
Gömlu jómfrú og Olsen Ol-
sen saman.
Takk fyrir ljúfu stund-
irnar.
Þín,
Auður Hrönn.
HINSTA KVEÐJA
Engin veit veit hvað átt hefur fyrr
en misst hefur. Elsku mamma hefur
nú kvatt okkur, mig langar að minn-
ast hennar með örfáum orðum, hún
var alltaf siðprúð og lítillát, Eingin
orð eru nógu falleg né innihaldsrík til
að lýsa henni, þar sem hún var kona
að skapi himnaföðurins, gafst aldrei
upp þrátt fyrir að mótlætið mætti
henni snemma, né kvartaði hún yfir
hlutskipti sínu, heldur treysti stöðugt
á að allt hefði tilgang og að lífið væri
skóli. Minnist ég hér á örfá atriði sem
dæmi um þrautseigju hennar.
Hún var aðeins tveggja ára, þegar
foreldrar hennar skildu. Sá hún ekki
föður sinn fyrr en hálfstálpuð aftur.
Þetta var henni þungbær reynsla, þar
✝ Kristín Árna Zop-haníasdóttir
fæddist á Akureyri
14. september 1937.
Hún lést á Heilbrigð-
isstofnun Suðurnesja
28. júlí 2008.
Í æviágripum
Kristínar Árnu í
blaðinu 5. ágúst sl.
féll niður nafn einnar
hálfsystur hennar
sammæðra. Hún heit-
ir Steinunn Guðný og
er fædd 15.11. 1952.
Útför hennar fór
fram frá Keflavíkurkirkju þriðju-
daginn 5. ágúst sl.
sem hún saknaði hans
stöðugt.
Annað dæmi, var
þegar Jökull bróðir
minn brenndist, af
völdum stjörnublyss,
þegar hann var barn
að aldri. Að horfa upp
á stórslasað barn sitt
en mega ekki vera hjá
því vegna sýkingar-
hættu.
Erfiðust voru þó
veikindi föður míns er
stóðu í tíu ár. Sást þá
best hversu andlega
sterk hún var. Klettur
sem allir treystu á.
Einungis þrjátíu og fimm ára göm-
ul með þrjá unglinga og mig þá níu
ára.
Mikið var mamma alltaf dugleg,
útivinnandi. Samt gaf hún sér alltaf
tíma til að hjálpa öllum er til hennar
leituðu með góðum ráðum og mikilli
visku. Hún sá alltaf ljósið framundan.
Mamma var sjálfmenntuð, að undan-
skildu landsprófi frá Eiðum. Sjálf
hefði hún kosið að læra meira, en að-
stæður buðu ekki upp á frekara nám.
Nú er hún útskrifuð úr skóla lífsins,
eflaust með bestu umsögn er hægt er
að fá.
Ég þakka guði fyrir þessa góðu
móður og trúi því og treysti, að nú sé
hún í himinsdýrð, umvafin kærleika
og að við eigum eftir að hittast aftur.
Helga Björk.
Kristín Árna
Zophaníasdóttir
✝ Ólafía Páls-dóttir fæddist
að Fit undir Vestur-
Eyjafjöllum á Þor-
láksmessu 23. des-
ember 1927. Hún
lést mánudaginn 28.
júlí 2008.
Foreldrar hennar
voru hjónin Páll
Guðmundsson bóndi
á Fit, f. 22. júlí
1893, d. 30. janúar
1986, og Jóhanna
Ólafsdóttir frá
Núpi, f. 21. júní
1901, d. 16. mars 1982. Ólafía átti
3 hálfsystkin samfeðra og uppeld-
isbróður sem öll eru látin: Eggert
f. 19.10. 1916, d. 2.1. 2000, Ólafur,
f. 27.6. 1921, d. 2.5. 2005, og Ás-
dís, f. 13.6. 1919, d. 9.7. 2005 og
uppeldisbróðirinn Einar Sig-
urjónsson, f. 10.11. 1908, d. 11.1.
1993. Alsystkin Ólafíu voru sjö.
Tvö þeirra eru látin: Vigdís, f. og
d. 1933, og Markús, f. 8.11. 1926,
d. 16.9. 1974. Eftirlifandi eru:
kvæntur Örnu Þóreyju Svein-
björnsdóttur, börn þeirra eru:
Sveinbjörn Pálmi, f. 1995, Ragn-
heiður, f. 1999, Brynjólfur Óli, f.
2001 og Guðmundur Karl, f. 2005.
c) Kristinn, f. 8.4. 1980, unnusta
hans er Unnur Eir Björnsdóttir;
d) Pálmi Örn, f. 23.10. 1982. 2)
Sigríður Hrönn, f. 11. septmenber
1954, gift Brynjólfi Helgasyni, f.
19. 8. 1951.
Ólafía ólst upp á Fit og gekk í
skóla þar í sveit og stundaði ýmis
störf. Hún fluttist til Reykjavíkur
árið 1946 og hóf sambúð með
Kristni Guðmundssyni, sem hún
giftist árið 1949. Ólafía og Krist-
inn bjuggu nær allan sinn búskap
eða í yfir fimmtíu ár í húsinu sem
þau byggðu sjálf í Langagerði í
Reykjavík. Sem húsmóðir rak hún
mjög gestkvæmt heimili þar sem
systkini og ættmenni úr sveitinni
voru tíðir og góðir gestir, oft til
langdvalar. Hún stundaði lengi
saumaskap, þar af um árabil á
saumastofu Hagkaupa og síðustu
starfsárin starfaði hún við skóla-
dagheimili Breiðagerðisskóla.
Útför Ólafíu verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 13.
Guðmundur f. 21.9.
1925, Guðsteinn, f.
18.1. 1929, Sigríður,
f. 24.10. 1930, Viggó,
f. 24.2. 1936 og Þór-
dór, f. 4.4. 1943.
Hinn 5. nóvember
1949 giftist Ólafía
Kristni Guðmunds-
syni, húsasmíða-
meistara, f. 5. októ-
ber 1925, en hann
lést 10. febrúar 2004.
Kristinn var sonur
hjónanna Guð-
mundar Árnasonar
og Sigríðar Sigurðardóttur á
Núpi undir Vestur-Eyjaföllum.
Ólafía og Kristinn eignuðust tvö
börn, þau eru: 1) Guðmundur
Pálmi, f. 24. maí 1947, kvæntur
Ragnheiði Karlsdóttur, f. 20. jan-
úar 1951. Börn þeirra eru: a)
Ólafía, f. 4.8. 1970, gift Halldóri
Má Sverrissyni, börn þeirra eru:
Auður Hrönn, f. 1998, Halldór
Pálmi, f. 2003, og Ragnar Már, f.
2005, b) Karl, f. 29.10. 1972,
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald.Briem.)
Tengdamóðir mín Ólafía lést á
Landspítalanum að morgni mánu-
dagsins 28. júlí. Hún fæddist 23. des.
1927 rétt um vetrarsólstöður á Fit
undir Eyjafjöllum þar sem fjöllin
rísa hátt og fegurð náttúrunnar er
allsráðandi. Hún sleit þar barns-
skónum ásamt bræðrum sínum og
systrum. Líflegt hefur verið á þeim
bænum þar sem börnin urðu mörg
og handverkin ófá. Hún var dugleg
til verka, t.d. þegar hún fékk yngsta
bróður sinn í hendurnar þegar hann
fæddist og var sagt að annast hann í
veikindum móður sinnar þá rétt að-
eins fimmtán ára gömul. Í kringum
1950 byggðu Ólafía og Kristinn ein-
býlishús í Langagerði 74 og fluttu
inn 1953. Ég kem inn í fjölskylduna
fyrir tæpum fjörutíu árum þegar við
Pálmi sonur þeirra fórum að vera
saman og svo fæddust börnin og
barnabörnin. Ólafíu og Kristni þótti
vænt um fjölskylduna.
Þegar við hófum að byggja í
Breiðholtinu 1973 bjuggum við í
Langagerði í þrjú ár ásamt tveimur
elstu börnum okkar. Þá voru tengda-
foreldrar mínir mjög hjálpleg við að
smíða og naglhreinsa og taka til
hendinni, ef þau voru ekki að vinna
við húsið þá voru þau að passa börn-
in okkar meðan við vorum að byggja.
Ólafía var mjög dugleg að sauma föt
enda hafði hún unnið við það í mörg
ár. Hún saumaði á börnin mín. Hún
var dugleg kona og man ég eftir því
hvað hún var rösk við að baka flat-
kökur, heilan stafla, þær bestu sem
ég hef fengið.
Ólafía hafði létta lund og kímni-
gáfu. Gat auðveldlega sett sig í spor
annarra. Hafði góða nærveru og
börnin hændust að henni. Þeim þótti
gott að vera í návist hennar. Átti allt-
af unga vini í hverfinu sem komu í
heimsókn. Ólafía og Kristinn fóru oft
austur undir Eyjafjöll en þangað
liggja rætur þeirra beggja, til að
njóta sveitarinnar og samskipta við
fólkið sitt úr sveitinni og til að gá að
hestunum sínum, en Ólafía var
hestakona og hafði verið á hestum í
sveitinni á yngri árum. Þau höfðu
hesta í tæp þrjátíu ár lengst af í Víði-
dal. Hestarnir voru oftast í haga á
Fit á sumrin. Það var nú gaman að fá
að taka þátt og vera með þeim í
kringum hestanna þeirra. Við nutum
þessara ferða og tókum líka þátt í
heyskap á Fit.
Margs er að minnast, ferðalagana,
hjálpina við húsbygginguna okkar
og stundanna í eldhúsinu í Langa-
gerðinu, þar var alltaf fullt af fólki,
mikið skrafað og heilræði frá
tengdamömmu voru vel þegin. Ólafía
lá banaleguna þegar sólin gekk sinn
lengsta sólargang og sumarnæturn-
ar voru bjartar, þegar birtan og feg-
urðin er mest á okkar fagra landi.
Hún sagði skilið við sitt jarðneska líf
með hugann við Eyjafjöllin, hún vildi
austur. Við erum mörg sem sjáum
eftir yndislegri konu og eru minn-
ingarnar margar og ljúfar.
Elsku Ólafía, takk fyrir að fá að
njóta samvista við þig þessi ár, mun
ég geyma minninguna um þig um
aldur og ævi. Ég bið góðan guð að
styrkja börnin þín, barnabörn og
fjölskylduna alla. Kveð ég með sökn-
uði.
Guð blessi þig.
Ragnheiður.
Í dag verður til moldar borin
sæmdarkonan Ólafía Pálsdóttir
tengdamóðir mín. Hún lést á Landa-
kotsspítala eftir erfiða sjúkdómslegu
á þessu annars bjarta og hlýja ís-
lenska sumri. Með henni fer kona
sem minnst verður sakir einstakrar
hjartahlýju, sérlega þægilegs við-
móts og góðrar nærveru. Barn-
gæsku hennar var við brugðið og
sóttu börn ávallt til hennar og fóru
þar fremst í flokki barnabörnin og
barnabarnabörnin. Ólafía var sterk-
byggð og glæsileg kona. Hún þoldi
ekki óréttlæti og var ákaflega sein-
þreytt til vandræða. Henni fannst
fátt skemmtilegra en að heimsækja
æskuslóðirnar þar sem Eyjafjöllin
gnæfa þverhnípt yfir grænum tún-
um með óheftu útsýni til Eyja þegar
bjart er í veðri. Eiginmaður hennar
var Kristinn Guðmundsson húsa-
smíðameistari.Ólafía og Kristinn
voru bæði heimakær og ávallt góð
heim að sækja. Þau voru lengi mikið
hestafólk en Ólafíu var hesta-
mennskan í blóð borin frá barnæsku.
Ég berst á fáki fráum
fram um veg.
Mót fjallahlíðum háum
hleypi ég.
Og golan kyssir kinn.
Og á harða, harða spretti
Hendist áfram klárinn minn.
( Hannes Hafstein.)
Þau hjónin voru með hestana sína
í Víðidal á vetrum en í sunnlenskum
haga á sumrin, þá oft á Fit. Þau
stunduðu einnig sund snemma á
morgnana um árabil. Samskiptin við
tengdaforeldrana voru ávallt mikil
og góð. Við Hrönn bjuggum fyrstu
búskaparárin í góðu yfirlæti í
Langagerðinu en þar var mér sér-
lega hlýlega tekið af Ólafíu allt frá
fyrstu tíð. Ólafía og Kristinn voru
mjög samrýmd og samhent jafnt í
stórum verkum sem smáum. Krist-
inn lést á árinu 2004. Ólafía var afar
traust og vinsæl heim að sækja. Hún
var ráðagóð og alltaf til staðar þegar
á þurfti að halda enda voru ósjaldan
gestir í Langagerðinu. Stundum brá
hún fyrir sig spádómsgáfunni og
spáði í bolla fyrir þá sem það vildu og
þóttu spádómar hennar oft ganga
eftir. Hún sá ef til vill lengra en
margur.
Ef hnota trésins felst í rauðri fold,
Þá fúnar hýðið, verður brátt að jörð.
En mikil undur! Upp af sömu mold
vex eikarbákn, sem gnæfir yfir svörð.
Seg, hvaða kraftur heldur slíkan vörð?
Var hnotan eigi dáin, má ég spyrja?
Svo leit það út, en – lífið var að byrja.
(John P. Hops / þýð. Matth. Joch.)
Ferðir okkar Hrannar fyrst með
Ólafíu og Kristni og síðar henni einni
voru fjölmargar. Flestar voru þær
þó í sumarbústaðinn við Hagavík en
þar biðu ávallt næg verkefni. Austur
undir Eyjaföll var vinsælt að fara til
að heilsa upp á skyldfólkið sem og
hestana. Ólafía hafði ekki ferðast
mikið utan áður en Kristinn féll frá
en hún fór síðar með okkur Hrönn í
nokkrar skemmtilegar og eftir-
minnilegar utanlandsferðir.
Það er mikill missir og eftirsjá að
Ólafíu hjá allri fjölskyldunni. Ég
minnist hennar með miklum sökn-
uði, virðingu og þakklæti fyrir marg-
ar góðar samverustundir gegnum
árin, sem aldrei bar skugga á. Bestu
þakkir til allra sem önnuðust Ólafíu í
veikindum hennar. Guð blessi minn-
ingu Ólafíu.
Brynjólfur Helgason.
Í dag er borin til grafar mín elsku-
lega góða amma.
Amma var allt sem hægt var að
hugsa sér í góðri ömmu. Hún var
góð, hjartahlý, umhyggjusöm og
með eindæmum barngóð og hún
sýndi börnum ætíð mikinn skilning
og sóttust þau eftir návist hennar.
Henni var mjög umhugað um velferð
þeirra sem stóðu henni næst. Amma
var sannur vinur vina sinna og því
var ætíð fjölmennt á heimili hennar
því hún hafði svo góða nærveru.
Amma þoldi ekki óréttlæti og ef
brotið var á þeim sem minna máttu
sín tók hún ávallt upp hanskann fyrir
þá og lagði eitthvað gott til málanna
en stjórnaði aldrei í fólki. Amma var
einstök, með mikla manngæsku,
hlýju og góðvild.
Á kveðjustund streyma minning-
arnar fram en hugurinn leitar til
einnar af fyrstu minningum mínum
um ömmu mína, þegar litla fjögra til
fimm ára nafnan fékk að gista í eitt
af mörgum skiptum. Minningin er
skýr, þar sem amma lagði ætíð mikla
áherslu á að fara með og kenna fað-
irvorið og alla kvöldsálmana við
rúmstokkinn í svefnherberginu sínu,
með biblíuna á náttborðinu og yfir
rúminu hékk mynd af Jesú með
hjörðina sína. Í minningunni talaði
amma um Jesú sem verndarann og
hjörðina sem mannfólkið og þá sem
minna mega sín. Þessi minning er
mér dýrmæt eins og aðrar minning-
ar um ömmu mína sem munu ávallt
fylgja mér.
Við nöfnurnar tengdumst sterkum
böndum með gagnkvæma hlýju og
væntumþykju hvor til annarrar sem
styrktist enn frekar eftir því sem ár-
in liðu í gegnum hestamennskuna og
sveitaferðir í heimahaga ömmu und-
ir Vestur-Eyjafjöllum, þar sem
fjalladýrðin er tilkomumikil. Jafn-
framt naut ég enn frekar góð-
mennsku ömmu og afa þegar við
Halldór eiginmaður minn hófum
okkar fyrstu hjúskaparár í sambýli
við þau í Langagerðinu. Gleði henn-
ar var mikil þegar langömmubörnin
bættust síðan í hópinn. Þessi tími
sem við áttum í Langagerðinu var
ómetanlegur. Mikil samgangur á
milli hæða, líf og fjör. Verð ég æv-
inlega þakklát fyrir hjálpsemi og
vináttu hennar í okkar garð. Amma
var mér sérstaklega dýrmæt og mik-
ilvægur hluti af daglegu lífi okkar
fjölskyldunnar en þrátt fyrir gott
veganesti og leiðarljós sem hún hef-
ur veitt eru tár á hvarmi og sökn-
uður í hjarta. En jafnframt þakklæti
og gleði yfir að hafa tengst henni
sterkum böndum. Að leiðarlokum
læt ég fylgja með kvöldsálminn sem
amma kenndi mér.
Kristur minn ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu.
Gæskuríkur geymdu mig
Guð í faðmi þínum.
(Höf. ók.)
Elsku hjartans amma mín og
nafna. Ég bið góðan guð að geyma
þig að eilífu.
Þín ávallt,
Ólafía.
Förum í langó. Hversu oft hefur
maður heyrt þetta kallað? Hversu
oft kallaði ég þetta sjálfur? Að fara
og hitta afa og ömmu í Langagerði,
það var alltaf gaman. Að sitja inni í
eldhúsi og ræða allt milli himins og
jarðar. Allir velkomnir. Amma
standandi við eldavélina „Á ég ekki
að slá í pönnukökur eða viljið þið
frekar vöfflur?“ Frá því ég man eftir
mér hafa heimsóknir í Langagerðið
verið fastur punktur í tilverunni. Fá
ráð, leiðbeiningar, heilræði, svör við
lífsins ráðgátum eða bara til að
slappa af komast frá amstri dagsins.
Alltaf tekið vel á móti manni. Amma
(og afi) voru alltaf boðin og búin til
að aðstoða fólk. Börn elskuðu að
vera í kringum hana enda var ömmu
umhugað um velferð þeirra. Að fá að
vera í pössun yfir nótt hjá afa og
ömmu, það var nú bara draumur út
af fyrir sig. Ólýsanlegt.
Að minnast ömmu er erfitt án þess
að hugsa um afa því þau voru alltaf
svo samrýmd. Amma staðfestan
uppmáluð, tók samt þátt í gríninu frá
karlinum en leiðrétti svo rangar
staðhæfingar svo sem að afi hafi far-
ið gangandi niður á tún 3ja mánaða
til þess að taka þátt í heyskapnum,
hann var nú víst bara 2ja ára. Eftir
að afi lést fyrir fjórum árum þá dró
mikið af ömmu þó svo að lífsgleðin
hafi enn verið til staðar. Amma hafði
svo gaman af öllum langömmubörn-
unum og passaði upp á að vel væri
um þau hugsað. Var það líka með því
fyrsta sem langömmubörnin lærðu
að segja: „Amma langó.“ Við komum
til með að varðveita þau ógrynni af
minningum sem við eigum um ömmu
og afa um ókomna framtíð. Minn-
ingar sem gleðja hjarta okkar. Þökk-
um um leið fyrir að hafa fengið að
ganga lífsins veg með svo yndislegu
fólki, yndislegri ömmu. Fólki sem
aðrir geta svo sannanlega tekið sér
til fyrirmyndar. Amma, við pössum
krakkana!
Karl Pálmason.
Ólafía frænka hafði góða nærveru.
Mikið eigum við eftir að sakna henn-
ar. Hún er búin að vera svo stór
partur í okkar fjölskyldu í gegnum
árin ásamt öllum sínum afkomend-
um. Á fyrstu árum búskapar for-
eldra okkar leigðu þau íbúðina hjá
Ólafíu og Kristni í Langagerði í eitt
ár. Við systkinin sem fædd vorum á
þessum tíma nutum því snemma
góðs af umhyggju Ólafíu. Alla tíð
hefur verið mikið samband milli fjöl-
skyldnanna þar sem fjölskyldu- og
vináttubönd fléttuðust. Það var alltaf
gott að koma í heimsókn í Langa-
gerði.
Það hafa ekki verið jól án þess að
við hittum Ólafíu frænku og alla fjöl-
skylduna heima hjá foreldrum okkar
á jóladag. Sú hefð skapaðist snemma
og þrátt fyrir að fjölskyldurnar hafi
stækkað í gegnum árin hefur siður-
inn haldist og alltaf verið tilhlökkun
að hitta alla. Þegar búið var að
spjalla svolítið og fá sér kaffi var
fastur liður að hvolfa bolla og lokka
Ólafíu inn í eldhús þar sem hún las
Ólafía Pálsdóttir