Fréttablaðið - 09.05.2009, Page 70

42 9. maí 2009 LAUGARDAGUR
■ Pondus Eftir Frode Øverli
■ Gelgjan Eftir Jerry Scott & Jim Borgman
■ Handan við hornið Eftir Tony Lopes
■ Kjölturakkar Eftir Patrick McDonnell
■ Barnalán Eftir Jerry Scott & Rick Kirkman
Svona.
Bú...
búinn?
Búið! Jahérna,
þetta var
fljótgert!
Engin öskur!
Já, ef þú
lítur framhjá
þessu með
töngina.
Hún er
ógeðsleg
og þú
veist það!
Láttu ekki svona.
Þú stóðst þig vel og
mátt velja þér leik-
fang úr skápnum!
Jájájá!
Hér er úr
nægu að
velja.
Góðan
daginn.
Nei góðan
daginn! Jón Dalberg!
Hvernig
hefurðu það?
Gaman að
sjá þig aftur!
Jæja,
ég
þarf
að
rjúka!
Ég þoli
ekki þegar
hann lætur
svona.
Þú ættir kannski að
koma oftar út úr
herberginu þínu.
Brúðkaup
eskimóa
Þetta er fyrsti
haustdagurinn,
þegar allt breytist!
... og sumu
verður bara
ekki breytt.
Ójá! Ójá! Ég
er bestur!
Hvað var
þetta? JÁÁÁÁ!
Og hann er
ekki sá eini.
Þið megið nú
nudda saman
nefjum...
Hannes verð-
ur svo glaður
þegar hann
pissar án þess
að missa
marks.
Þegar ég var um 17 ára vann ég á kaffi-húsinu Sólon. Ég var mjög sólbrún, bar á mig Clarins-brúnkukrem og lá í
ljósabekkjum til skiptis. Stundum bar ég á
mig gulrótarkrem fyrir ljósatímann til að
ná sem dýpstri brúnku. Það verður krafta-
verk ef mér endist ævin án sortu-
æxla. En hvað um það. Þar sem ég er
á hátindi brúnku minnar vinn ég sem
sagt á kaffihúsinu Sólon. Kakóbrúnn
hnakkinn sem ég var átti mun betur
heima á öðrum vinnustað en þessum
sem helsta listafólk landsins flykkt-
ist á til að drekka te og borða ólífur og
ræða Búdapest og kvikmyndahátíð. Á
þessum tíma komu listamenn og leik-
arar (kringum 1995) mikið á Sólon í
leikpásum og rithöfundar sátu þarna í
þvögunni og kölluðu „fröken“ þegar þá
vantaði meira heitt vatn fyrir teið eða
brauðkörfu. Það var bara nokkuð gaman
að vinna þarna. Margt ágætisfólk sem kom
þangað á þessum árum. Eitt sinn kallaði
virðulegur rithöfundur hér í bæ á mig og ég
sneri mér snöggt við til að taka við pöntun.
„Senjoríta, varstu á Spáni?“ Meira að segja
mér fannst eitthvað sjoppulegt að segja rit-
höfundinum að ástæðan fyrir hör-
undslitnum væri Sól og sæla svo að ég
hóstaði upp úr mér hvítri lygi: „Nei,
ég var á Spáni.“ „Hann spenntist upp
og hlakkaði greinilega mikið til að
ræða norðurhéruðin á Spáni eða jafn-
vel menningarborgina Sevilla við fljóð-
ið með hvítu svuntuna. Sem datt enginn
annar staður á Spáni í hug en Beni-
dorm. Andlitið á rithöfundinum föln-
aði við Benidorm-svarið og hann horfði
snöggt ofan í borðið og gaf til kynna að
hann vildi engin frekari kynni hafa af
mér. Og ég hugsaði með mér að ég hefði
betur sagt honum frá gulrótarkreminu.
Hnakkinn á Sólon
NOKKUR ORÐ
Júlía Margrét
Alexandersdóttir
Auglýsingasími
– Mest lesið