Skinfaxi - 01.09.1926, Blaðsíða 28

124
SKINFAXI
Þær máðu ckki silfrið af beltunuin blám
né borðann af möttlinum græna.
Og ef oss nú sjálfum er ætlað að flá
það af, sem var hægast að bjarga,
jiá sést hér j)ó mark eftir synina þá,
sem síðustu grípunum farga.
Og eins þegar göfgin og gígjan er braut
og gullið er orðið að vonum,
þá þarf ekki móðirin þessháttar skraut
hjá þrautleigðrar ambáttar sonum.
Nú snýr porsteinn sér að skáldbróður sínum, sem sótt
hefir í fossinn mátt og megin, lifandi anda i óð sinn,
„sem ætlaði að fæðast jmr liðinn“. Hann skilur eldvi, hví
skáldið vill loka þessum heilnæma brunni og varna þvi:
að ættjörðin megi þá aflstrauma fá
úr óbornu skáldanna kvæðum.
Og úr þessu fer porsteinn að gerast ærið þunghöggur
i garð þeirra, sem lionum virðist gulldraumarnir vera
að teygja á glapstigu:
Það er svo stopult hvað þeim sýnist frítt.
Nú þykir ]>eim sælast að dreyma,
að þú værir asni, sem uppí er hnýtt
og íslenskar þrælshendur teyma.
Og þeir eru farnir að leita sér lags;
og líkast þú kröftunum eyðir
hjá hverjum sem ok er og tjara til taks
og tafarminst þrælsverðið greiðir.
Jafnréttishugsjónir porsteins, óbeit hans á matarhyggju;
auðvaldi og kúgun, er engin uppgerð. Umhyggja hans
fyrir smælingjunum, saniúð hans með öllu, sem undir-
okað er og ranglæti beitt, kemur víða í ljós og greini-
lega. Hann segir um sjálfan sig á öðrum stað:
Allra mest bans instu taugar altaf særðu
þeir, er sína þræla börðu.
Það var eins á hiinni og jörðu.
Hann trúir ekki á draum Hannesar Hafsteins: „strit-
andi vélar, starfsmenn glaða, prúða“, né hugmyndir