Skinfaxi - 01.04.1962, Blaðsíða 31

leiksins er flækingurinn Davies, leikinn af
Vali Gíslasyni.
Leikurinn gerist í einu herbergi í Lond-
on. Draumhuginn Aston kemur inn með
flækinginn, sem hann hefur bjargað úr
átökum við Skota. Ekki þarf að fara í
neinar grafgötur með það, hvers konar
menn hér eru á ferð. Ungi maðurinn ber
þess merki, að hugur hans er ekki með
öllu heill. Iíreyfingarnar eru of settlegar,
þagnirnar of langar og orðin of yfirveguð
til þess að um algerlega heilbrigðan mann
geti verið að ræða. Brátt kemur í ljós, að
Aston hefur verið á hæli og reynt hefur
verið að lækna hann með raflosti. Þetta
síhugsandi góðmenni er nú á vegum at-
liafnamannsins bróður síns, sem gerir það
sem hann getur til þess að koma honum í
gang við eitthvert verk, en gengur það
illa.
Gunnar Eyjólfsson lék þetta erfiða hlut-
verk með afbrigðum vel. Svo eðlilegur og
sterkur var leikur hans, að strax þegar
hann kom inn í herbergið mátti ljóst vera
að geð hans var sjúkt og hvaða tegund
geðsjúkdóms var um að ræða.
Flækingurinn ber öll einkenni hins vol-
aða og vansæla manns, sem alltaf er reiðu-
búinn til að klóra í bakkann á annarra
kostnað. Þegar hann minnist á fortíðina
eru allir sekir nema hann. Allt, sem öfugt
hefur gengið í þessu lífi er öðrum að
kenna. Þegar óánægjan fer að segja til
sín í vistinni hjá bræðrunum reynir hann
að rægja þá hvorn við annan. Jafnframt
er hann reiðubúinn að slá þeim gullhamra
á víxl ef hann heldur að hann bæti afstöðu
sína með því. Ef hann hefði ekki verið eins
skítugur og illa klæddur og raun ber vitni
hefði hann verið dæmigerður hermangari,
sem alltaf er reiðubúinn að fylgja þeirri
þjóð, sem hernemur föðurland hans og
ganga á mála hjá þeim stjórnmálaflokki,
sem fer með völdin hverju sinni.
Vaiur Gíslason hélt upp á sextugsafmæli
sitt í þessu leikriti og má með sanni segja,
að honum hafi ekki förlast við að hefja
nýjan tug. Með túlkun sinni á flækingnum
Davies bætti Valur miklum og glæsilegum
leiksigri við sinn ágæta leikferil. Aðeins
sannur og ágætur maður myndi hafa á
valdi sínu að túlka sorann í mannlífinu
eins meistaralega og hann hefur gert.
Hlutverk Bessa Bjarnasonar veitti ekki
tækifæri til eins mikilla átaka og hin tvö,
en hann var eini heilbrigði maðurinn í
leiknum, en áhyggjufyllri en almennt er
um menn á hans aldri.
Ekki þarf mikinn útbúnað til þess að
setja Húsvörðinn á svið og ætti hann því
að sjást víðar en í Þjóðleikhúsinu, þar sem
leikritið gleymdist að nokkru leyti sökum
hinnar flámæltu sönggyðju, sem marga
hefur glatt með söng sínum að undan-
förnu.
Leikfélag Iteykjavíkur réðst í það stór-
virki á síðastliðnu leikári að sýna Kvik-
sand, sem fjallar um ógnir eiturlyf janotk-
unar. Aðalpersónur eru ung hjón, sem
eiga von á erfingja og bróðir mannsins.
Bræðurnir höfðu misst móður sína korn-
ungir og voru aldir upp á uppeldisstofnun.
Eldri bróðirinn varð þar að auki fyrir ein-
hverjum skakkaföllum í stríðinu. Þessi
maður er eiturlyfjaneytandinn Jonni Pope,
sem Steindór Hjörleifsson gerði eftir-
minnilegan með sterkum en ekki alltaf að
sama skapi sannfærandi leik. Bezt tókst
Steindóri að leika Pope í æðisköstunum.
Mátti segja að gustur af ofboðslegum
s K l N F A x i
31