Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1953, Blaðsíða 5

tók honum í handarkrika og hélt áfram að hækka,
eftir því sem skipið sökk dýpra og dýpra. Hann
teygði höfuðið upp í gluggakistuna, og hann sló
í gluggann í örvæntingu og hrópaði og kallaði á
hjálp þangað til hann var orðinn hás. En það
heyrðust engin merki þess að hjálp væri nærri.
Bráðlega náði sjórinn honum í höku, og hann
varð að standa á tánum til þess að geta andað.
Einmitt þá fann hann dálítið högg, er benti til þess
að skipið væri komið til botns, og honum létti mik-
ið. Um leið lagðist það á hliðina og sjónum í káet-
unni skolaði til með miklu sogi yfir í neðri hliðina.
Willey rann næstum þvi út af hallandi borðinu,
þegar sjónum skolaði til í klefamnn, en tak hans
á gluggaumgjörðinni bjargaði honum frá þvi. Samt
reið aldan svo hátt, að hann saup nokkurn sjó og
hóstaði og fannst hann vera að kafna. Hann dró
sig í örvæntingu enn hærra upp í gluggakistuna,
stóð á blátánum og reigði höfuðið aftur á bak og
þrýsti andlitinu næstum því upp að mæninum.
Smátt og smátt hægðist hreyfing sjávarins inni í
klefanum og að síðustu varð hann alveg kyrr.
Von Willeys lifnaði, er hann varð þess var, að
sjórinn var hættur að hækka. Ennþá var nokkurt
loftrúm í gluggakistunni, en hve lengi mimdi það
endast?
En hvað var það, sem gerzt hafði úti fyrir?
Farþegaskipið „Dynamo“, sem var að leggja af
stað frá Hull til Antwerpen, hafði siglt á „Quail“
og sökkt því. Lewis skipstjóri hafði strax beðið bana
í rúmi sínu, því hann hafði orðið fyrir stefni skips-
ins, er það skar sig inn úr súð togarans. Til varð-
mannsins spurðist aldrei framar; það síðasta, sem
til hans heyrðist var hræðsluópið, sem vakti stýri-
manninn. Hann hefur að líkindum skolazt fyrir
borð og drukknað, um leið og skipið kastaðist á hlið-
ina.
Farþegaskipið stöðvaði undir eins vélarnar og
setti út mannaða báta, sem leituðu árangurslaust
að skipbrotsmönmun á staðnum, þar sem skipið
hafði sokkið. Þeir sneru brátt aftur til „Dynamo“,
þegar sýnt þótti að leitin bæri engan árangur.
Harry Willey, sem var inniluktur í sokknu flak-
inu, standandi á tánum uppi á borðinu og á kafi
í sjónum upp að höku, eins og áður segir, tók
skyndilega eftir því, sér til undrunar og óumræði-
legrar gleði, að sjórinn í klefanum var farinn aS
lœkka.
Hann ætlaði fyrst ekki að trúa þessu og hélt að
skynfæri sin væru að draga sig á tálar. En þegar
sjórinn færðist niður á axlir honum og hann gat
aftur staðið í hælana, ætlaði hann næstum að
sleppa sér af feginleik. Og enn hélt yfirborð sjáv-
arins áfram að færast niður eftir homnn. Þegar
sjórinn tók honum ekki meira en í mitti, áttaði
hann sig á af hverju þetta stafaði. Það var útfall;
VÍ KlNGU R
sjórinn var að fjara í skipinu og hann skildi, að
eftir nokkurn tima yrði svo fjarað, að hann kæm-
ist upp úr þessari lifandi gröf. Togarinn hafði sokk-
ið á grunnu; hann lá þarna á botninum og nú var
svo mikið fjarað, að sjórinn rann út um gatið, sem
hann hafði áður beljað inn um. Þetta var skýr-
ingin á þessu, sem næstum því mátti kalla krafta-
verk.
Þessi vitneskja vakti von um skjóta björgun úr
hinum yfirstaðna háska og hleypti nýjum krafti
í líkama og sál. Willey beið eins þolinmóður og
hann gat, þangað til sjórinn tók honum aðeins í
ökla, þar sem hann stóð á borðinu. Þá stökk hann
niður á gólfið og óð fram að hurðinrii og fór að
bisa við að opna hana. Hann gat fyrst aðeins bifað
henni nokkra þumlunga frá stafnum, en sjórinn
streymdi út, og eftir dálitla stund opnaðist hún
upp á gátt og hann hrökklaðist út með straumnum.
Hann var svo þreyttur og illla á sig kominn eftir
þessa skelfilegu baráttu sína fyrir lífinu, að hann
gat rétt aðeins skreiðst upp stigann og upp á þilfar,
þar sem hann hneig niður örmagna.
Farþegaskipið „Dynamo“ lá enn nærri flakinu
og ætlaði að senda báta sina út í það, þegar meira
fjaraði, til að athuga flakið. Það má geta nærri,
hve steinilostnir menn um borð í skipinu urðu við
að sjá lifandi mann koma upp úr flakinu, sem
verið hafði á kafi þar til fyrir skömmu. Bátur var
strax sendur um borð i flakið, sem nú var komið
talsvert upp úr sjó og farið að þorrna í geislum
morgunsólarinnar.
Bátverjar klifruðu um borð í flakið og tóku hinn
dauðuppgefna mann, báru hann í bátinn og fluttu
hann nm borð í „Dynamo“, þar sem hann fékk
hina beztu aðhlynningu og gat skýrt frá hinni
undursamlegu björgun sinni.
Lík Lewis skipstjóra náðist seinna, þar scm það
lá í mölbrotnu rúminu, en að því er ég bezt veit,
fannst lík vesalings vaktmannsins aldrei.
Ólafur biskup Hjaltason
Ólafur biskup (Hólabiskup 1552—1569) var hvorki
stoltur né stórmennskusamur, ekki ásælinn né fédrátt-
ull, ekki mikill spekingur né skörungur að viti, forsjá
eða framkvæmd, heldur var hann friðsamur, einfaldur
og óáleitinn við aðra; var því vel látinn áf frómum og
friðsömum mönnum. Hann lét gera til Hólakirkju stóru
klukkuna, á hverri standa þessi orð:
Herra Ólaf heiðursmann,
sem Hólakirkju stýrir rann,
stóra klukku á staðarins torg
steypa lét í Hamborg.
Úr Biskupasögum.
225