Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1987, Blaðsíða 62

Hann varð
Hann stóð við rattið og stýrði að landi
stilltur í fasi með grásprengt hár,
hafði verið í hjónabandi
hábundinn í þrjátíu ár.
Hann hugleiddi er sá hann heim að bænum
hvar hafði hann búið alla tíð,
þegar hann kom frá köldum sænum,
hvað konan var misjafnlega blíð.
Ástúð og mildi annarsvegar,
ekki vottur af harðneskju,
en andstæðurnar svo ótrúlegar
í einni og sömu manneskju.
Ef hún var laus við þras og þráa,
þýðleg og Ijúf og mild hún er,
sem dúnmjúk haustnóttin draumabláa
sem dregur heiminn að brjósti sér.
Eða suðvestan æsihvellur,
um það hann líka bera kann,
eins og straumhnútur yfir fellur
sem yrði vís til að drepa mann.
En að því frádregnu öllu saman
var ýmislegt líkt með báðum þeim,
víst gat nú stundum verið gaman
úr volki hafsins að koma heim.
Nú skyldi aðeins stutt við standa,
á störfunum verða engin bið,
um leið og búið yrði að landa
átti að halda á fjarlæg mið.
Eftir þrjá daga var allt í standi
en óvíst um burtför nokkuð þó,
eins og þorskur á þurru landi
þráð’ann að komast út á sjó.
Hann arkaði heim í eldaskála,
á ýmsu þurfti að gera skil,
en þar var frúin á fullu að mála
og fannst nú hann geta hjálþað til.
Á störfunum þannig brúar bilið
og bóndanum fékk hún pensilinn
og sagði: „Þú málar milliþilið
meðan ég laga kvöldmatinn".