Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.2007, Síða 14

Kolbeinsey framundan.
in var búin fyrir norðan, byrjuðum í
ísafjarðardjúpinu og héldum svo suður
og vorum einhvers staðar suður af
Grindavík í kolvitlausu helvítis veðri og
var töluvert af síld í netunum. Við dróg-
um síðustu netin upp án þess að hrista
úr þeim og bunkuðum þeim bara aftur í
gangana. Þetta var lítill 32 tonna bátur,
Landsmiðjubátur svokallaður og þegar
við vorum að enda við, en það voru not-
aðar ógurlega stórar blöðrur á reknetin,
alltaf kallaðar rússablöðrur, en Rússarnir
voru með þetta á reknetunum hjá sér og
voru þær oft lausar á reki út um allan sjó
og voru þá að sjálfsögðu teknar til hand-
argagns og notaðar með. - Sjálfsagt var
einhverju stolið frá þeim líka. - Nú, við
vorum að missa þetta í skrúfuna og þar
sem ég stóð þarna aftast í ganginum kall-
aði skipstjórinn til mín og bað mig að
Ljósmynd SigurSur Lýðsson
fara aftur á og grípa í blöðruna áður en
netið fer í skrúfuna. Og ég þessi voðalega
lengja stökk þarna upp á netabunkann en
um leið tók dallurinn þennan voðalega
sving og ég rann á hausinn út fyrir lunn-
inguna. Báturinn rétti sig strax við, þetta
gerðist mjög hratt, en ég náði að grípa
í lunninguna og fikraði mig, utanvert
fram eflir bátshliðinni og alveg þar sem
stýrimaðurinn stóð við spilið og þar kíkti
ég upp fyrir lunninguna og starði á hann.
Stýrimaðurinn sem var rauðhærður og
rauður í framan varð allur alveg öskugrár,
hárið og allt saman þegar hann sá mig og
æpti upp: „Það er lík í netunum, það er
lík í netunum!“
Skipstjórinn hafði fylgst með mér og
kallaði út um gluggann á brúnni: „Nei,
nei. Þetta er ekkert lík, þetta er bara
Ásgeir.“
Stýrimanninum datt ekki i hug að ein-
hver hefði farið fyrir borð, jafnvel í kol-
vitlausu veðri, það kom bara lík í netin.“
Gránaði á svipstundu
„Svipað atvik átti sér stað seinna hér
í Hrísey. Það var eitthvert sumarið í
suðvestan golukalda að ég geng fratn á
bryggju og sé þá Árna Tryggva leikara,
ásamt Jóni Júlíussyni leikara, vera að
plægja fyrir kúfisk framan við bræðsluna
sem hér var og upp í mér kom kvikind-
isskapurinn og ég hugsað með mér að
gaman væri að hrekkja þá. Nú ég fletti
utan af mér þessu lilla sem á mér var
af fötum og stakk mér í sjóinn og synti
út að bátnum, kom upp með hliðinni á
honum, greip báðum höndutn um borð-
stokkinn og stakk hausnum upp fyrir. Jón
sat þarna í þungum þönkum á mið þóft-
unni og ég ætla ekki að segja þér hvert
hann ætlaði þegar hann allt í einu sá mig.
Hann æpti hástöfum: „Það kemur maður
upp úr sjónum!“
„Ha, ha, hann er nú vanur því þessi,
he, he,“ sagði þá Árni og lét sér hvergi
bregða.”
En ég var nærri því búinn að drepa Jón,
dökkhærður maðurinn varð á augabragði
grár. Hann varð eins og hengill. Hann
hitti mig mörgum árum seinna hjá Árna
og sagði við mig: „Varst það þú sem varst
nærri búinn að drepa mig, helvítið þitt?“
Það er náttúrulega ógeðslegt að gera
mönnum svona og augnablik sér maður
eftir þessu, en skemmtunin er meiri.
Blessaður vertu, ég var búinn að kvelja
marga svona. Eitt sinn var Villi Hansen,
ákaflega hrekklaus maður, að landa hérna
og ég argaði í hann utan við borðstokk-
inn, synti svo undir bátinn og argaði svo
í hann hinu megin og karlinn varð alveg
arfa vitlaus og vissi ekkert hvaðan á sig
stóð öskrið.
Ég held að það sé galdramannablóðið
sem fær mann til að gera svona.“
Nærri dauður
Eftir að Ásgeir var með Haraldi fór
hann að hugsa heim og heppnin var með
honum eða líklegra er að klíkuskapurinn
hafi ráðið því að hann var munstraður
á Snæfellið EA 740 árið 1957 hið eina
sanna Snæfell. En það var barist um pláss
á skipum eins og Snæfellinu.
„Ég fór aldrei á togara, en auðvitað
vorum við á togveiðum á Snæfellinu og
lönduðum svo hér í Hrísey og þá fór ég
að kynnast eyjarskeggjum."
Á Snæfellinu var Ásgeir í sex ár,
en þá fylgdi hann skipstjóra sínum,
Baldvin Þorsteinssyni yfir á Súluna EA.
Ekki Súluna sem til er í dag og heldur
ekki spýtuskipið Súluna sem hvarf við
Garðskaga, heldur Súluna sem var þar á
milli, sem síðan var seld til Ólafsfjarðar.
Hann var á Súlunni í rúm tvö ár og seg-
ist hafa tekið þátt í því að drepa síðuslu
Ásgeír var eitt sumar á Kapjrá Vestmannaeyjum.
14 - Sjómannablaðið Víkingur