Samvinnan - 01.12.1966, Blaðsíða 14

Jakobína Sigurðardóttir
MAMMON ( GÆTTINNi
HÚN var rétt að ljúka við að
hella aftur í bollann hjá Jóa,
pegar telpan kom inn. Lítil og
rengluleg telpa í slitinni úlpu
og buxurnar bættar á öðru
hnénu. Ranka kom henni ekki
fyrir sig, þó hún kannaðist
áreiðanlega eitthvað við hana.
Líklega tólf — þrettán ára. Og
eitthvað hlédrægari en venj-
an er um börn nú á tímum.
Rétt hún mjakaðist inn á gólf-
ið. Trúlega fyrir bótina á
hnénu. — Hvað er þér á hönd-
um, góða? spurði Ranka hlý-
lega um leið og hún setti könn-
una á stóna. Telpan mjakaðist
nær og fór ofan í úlpuvasa
sinn á meðan. — Viltu, — viltu
kaupa miða?
— Miða? endurtók Ranka
skilningslaus. Telpan dró helj-
armikinn pappírshlaða upp úr
úlpuvasa sínum. — Happ-
drættismiða, sagði hún lágt og
tók að fletta blöðum í papp-
írshlaðanum. Þannig byrjaði
það---------.
HAPPDRÆTTISMIÐA, end-
urtók Jói, fullur áhuga. —
Hvaða happdrætti er það? —
Fyrir blaðið, svaraði telpan
lágt.
Nú, hans pabba þíns. Það er
skítablað, sagði Jói, bara að
gamni sínu, honum er sama
um öll blöð. En telpunni var
ekki sama. Hún blóðroðnaði og
fékk vatn í augun. — Nú, láttu
mig sjá þetta, geyið mitt, flýtti
Jói sér að segja, því hann er
ekki þessháttar maður að
hann níðist á börnum, þó for-
eldrar þeirra kaupi skítablöð.
Telpan kom nær borðinu, með
tregðu þó.
— Hvað hafa þeir á boðstól-
um núna, ungfrú góð? spurði
Jói, sprellandi og ómótstæði-
legur eins og ekkert skítablað
væri lengur til í landinu.
— íbúð undir tréverk, ísskáp,
málverk, skíði,---þuldi telp-
an eins og talvél. So — so,
so — so, greip Jói fram í. —
Maður hugsar ekki um annað
en íbúð eða bíl. Nema þá það
sé sjónvarpstæki, sem maður
gæti svínað á fyrir sunnan.
Jæja, Ranka, ætlar þú ekki að
kaupa íbúð á, — ja, hvað kost-
ar nú miðinn, hundrað, — nei,
— ekki einu sinni það, fimm-
tíu krónur.
Jói fletti miðunum og lét
dæluna ganga. — Við skulum
segja, að þú kaupir eina blokk,
það er fimmhundruðkall, hvað
er það, ekki neitt. Við skulum
segja að þú kaupir tvær. Þú
vinnur heila íbúð. Hvað er það?
Þú ert orðin rík, rík út á einar
skitnar þúsund krónur. Hvað
getur þú gert við einar skitn-
ar þúsund krónur? Akkúrat
ekki neitt. Segjum að þú vinn-
ir ekki neitt. Nú, þú ert jafn-
nær. Nema þú hefir kannski
næstum því verið búin að
vinna þann hæsta, það er eig-
inega það, sem mestu skiptir,
— taktu nú eftir, — allan tím-
ann, þangað til vinningsnúm-
erið er birt, ert það þú, sem
vinnur íbúðina.
— Ja, ég hef nú aldrei spilað
í happdrætti, sagði Ranka á-
hugalaus. — Ja, manneskja,
þó! Orðin sjötíu og fimm og
aldrei keypt miða í happ-
drætti! Þá er nú ekki seinna
vænna fyrir þig að byrja. Ég
læt aldrei neitt happdrætti
framhjá mér fara. Og einu
sinni var ég næstum því bú-
inn að vinna hálfa milljón, það
munaði bara einum, kelli mín.
Það var tuttuguþúsund sex-
hundruð og sjö, sem vann, en
sjöhundruð og sjö, sem ég átti.
Þetta komst ég næst stóra
vinningnum. En ég hætti ekki
fyrr en ég fæ hann. Það máttu
hengja þig upp á, Rönkutetur.
— Ja, bullið, sem vellur upp
úr þér, Jói, fyrr má nú vera,
sagði Ranka og sneri sér á ská
undan með brosið. Það var ekki
svo auðvelt að vera alvarlegur,
þegar Jói var í þessum ham.
Strákskinnið. Hann hefði svo-
sem getað látið ógert að koma.
Reyndar vissi hún, að hann
kom ekki eingöngu til að óska
henni til hamingju með af-
mælið. En það gerði ekkert til.
Menn eru nú einu sinni menn.
— Ætlarðu að kaupa miða?
spurði telpan Jóa. Jói hélt á-
fram að fletta miðunum og
tala eins og hann hefði ekki
heyrt spurningu hennar.
— Ég fékk líka einu sinni
vinning, stórvinning, eins og
þú manst, Ranka, þegar ég
fékk bílinn. Þó það yrði ekki
annað en tapið, af því strák-
urinn keyrði hann í klessu á
heimleiðinni. Próflaus, sögðu
þeir, en það var helvítis lygi,
hann var búinn með prófið.
Eða svo til, vantaði bara skil-
ríkin, þetta eru ekki annað en
kreddur, klára kreddur, hvort
maður er búinn að fá ökuskír-
teinið stimplað eða ekki. Auð-
vitað var þetta fjótfærni af
mér, en þeir hefðu séð í gegn-
um fingur við suma aðra, ekki
okkur. Svona eru þeir, þessir
djöflar--------.
— Æ, góði Jói, vertu ekki
að minnast á þetta bílúthald
þitt, sagði Ranka. — Eins og
það næði nokkurri átt, að láta
drenginn keyra próflausan og
vera svo réttlaus hvað sem upp
á kom. Ég hef aldrei skilið hvað
var yfir þér. Nei, þú ættir held-
ur að þakka þá guðs mildi að
þið skylduð sleppa lifandi, og
svo til óskaddaðir, úr þessu
slysi, og verða ekki öðrum að
fjörtjóni en hundskepnunni.
— Já, hundskepnunni, seg-
ir þú, Ranka. Því andskotans
bölvuðu ólánshræi, ættirðu
heldur að segja. Hleypur þarna
beint framan undir bílinn, svo
strákbölvaður — asninn verð-
ur viti sínu fjær. Og bókstaf-
lega sleppir stýrinu, — djöf-
ullinn hafi það, — hann sleppti
stýrinu og öskraði. Hrein, rétt
eins og hún móðir hans, út af
einu hundshræi! Og við útaf
með það sama. Nema hvað?
Tuttugu veltur. Tuttugu velt-
ur!
— Tuttugu, sagði Ranka ef-
andi.
— Já, tuttugu, ef ekki fleiri,
enda skiptir það ekki máli.
— Ja, ýkjurnar í þér, Jói
minn.
— Ýkjur? Nú, það getur svo-
sem verið að þær hafi ekki
verið nema tíu, en það var
nóg.
— Ætli ekki það, sagði
Ranka.
— Og hver vill fullyrða að
við höfum drepið þetta and-
skotans hrækvikindi? Það sást
aldrei bein né bjór af hund-
skrattanum, hvernig sem við
leituðum. Er það ekki merki-
legt? Við vorum heldur ekki
nálægt neinum bæ. Nei, það
sem ég er búinn að brjóta heil-
ann um hvaðan þetta hrædýr
hafi komið! Við horfðum á
hann, báðir tveir. Þú þekkir
nú hann Bía. Heldurðu að
hann hefði misst svona stjórn á
sér, ef hann hefði ekkert séð?
Þetta var mókolótt, loðið kvik-
indi. Því er aldrei að neita, að
hann var líkur honum Kol sál-
uga okkar, nauðalíkur. Enda
sagði stráktuskan, að það hefði
verið fyrir það, sem honum
varð svona mikið um. Þó hann
vissi að Kolur okkar var dauð-
ur fyrir missiri og hefði aldrei
hlaupið í bíl, ekki þessa lífs. Já,
það er margt undarlegt,
Rönkutetur. Veiztu hvað —?
14 SAMVINNAN