Samvinnan - 01.02.1971, Síða 11

menna umræðu. Einstök til-
skrif kunna að falla betur í geð
þessa einstaklingsins en hins.
En þegar á heildina er litið, og
ber manni þá að fyrirverða sig
fyrir óumflýj anlegt hól, finnst
mér að segjast verði alveg eins
og er, að Samvinnan hefur
gengið á undan í ýmsum
menningarlegum efnum í
blaðaútgáfu sinni.
Blaðaútgáfa á hér erfitt upp-
dráttar. Tímarit helguð menn-
ingarlegum og þjóðfélagslegum
viðfangsefnum skjóta að vísu
upp kollinum við og við, en
kollurinn dettur niður aftur.
Þau gefast upp, kafna í erfið-
leikum. Meginblaðalesefni
landsmanna er dagblöð og rit,
gefin út af einstökum stjórn-
málaflokkum og hreyfingum
með áróðursmarkmið viðkom-
andi fyrir augum. Mest ritmál
þeirra fer í áróður og að því er
virðist klassískar vammir
þeirra, skæting og skammir um
andstæða náunga. Það er
blaðamanna status quo.
Mér finnst vel til fundið og í
samræmi við markmið ís-
lenzkrar samvinnuhreyfingar
að standa að útgáfu slíks tíma-
rits sem Samvinnan er.
Það varð víst lítið úr krítík!
Með beztu kveðju:
ÞórSur Ingimarsson,
Ásláksstöðum,
Eyjafirði.
Box 982, Swan River,
Manitoba, Canada,
12. janúar 1971.
Hr. ritstjóri.
Hér með fylgir áskriftargjald
fyrir Samvinnuna fyrir kom-
andi ár. Það gerir ekkert til þó
að þessi upphæð sé eitthvað
meiri en ákveðið verður um
gjald fyrir blaðið til útlanda.
Þó að ég upphaflega skrifaði
mig fyrir blaðinu til þess að
geta fylgzt með því sem var aö
gerast hjá samvinnuhreyfing-
unni á íslandi, þá þykir mér
vænt um að fá blaðið þrátt
fyrir þá breytingu sem þú hef-
ur gert á innihaldi þess. Ég
efast ekki um, að það hafi verið
og sé þörf fyrir blað eins og
Samvinnan er úr garði gjörð,
og hvað það snertir, þá hef ég
auðvitað eins mikið „interest"
á því sem er að gjörast með
þjóðinni allri eins og sam-
vinnufélögunum.
Eftir því hvernig þú lýsir
ástandinu stjórnarfarslega, þá
get ég ekki annað en komizt að
þeirri niðurstöðu, að íslend-
ingar séu að sumu leyti á svip-
uðu stigi í pólitiskum skilningi
og Kanadamenn voru fyrir 100
árum, og það sannarlega var
ekki til að hreykja sér af.
Kannski það sannist á íslandi,
sem Goldsmith kvað um ensku
þjóðina á sínum tíma: „111
fares the land, to hastening ills
a prey / Where wealth accumu-
lates and men decay.“ Ég geri
nú kannski of mikið úr því,
hvað íslendingar séu langt á
eftir „vesturþjóðunum“ að
sumu leyti, en samt er ég í
engum vafa um það, að margt
af því, sem þú hefur verið að
finna að i Samvinnunni hvað
stjórnarfari viðvikur, gæti
hreint ekki komið fyrir hér í
Kanada nú á dögum, svo að
mér sárnar eigi lítið að hugsa
til þess, að íslendingar skuli
vera svona langt á eftir tím-
anum.
Vinsamlegast,
Stefán Einarsson.
Reykjavik, 24. janúar 1971.
Hr. ritstjóri.
Mig langar til að leiðrétta
eitt og hnykkja á öðru af því
sem fram kom í hugleiðingum
mínum um iðnþróun og álver í
síðasta hefti Samvinnunnar.
Rangt var það að súrál til
vinnslu i Straumsvík kæmi frá
skreiðarlandinu okkar marg-
hrjáða, Nígeríu. Súrálið er sótt
til annars Afríkulands, Guíneu,
þess lands er fyrst varð
franskra nýlendna sunnan Sa-
GOÐUR
BETRI
BEZTUR
HBS =
Fást í öllum betri tóbaksverzlunum
7