Neisti - 01.12.1965, Side 8

16. marz '64
Vorið er komið
og kallar á þig
svo kátt og svo létt og svo hlýtt.
Og hamingjan kemur
að heimsækja mig
og háttar sig nettlega og blítt.
ENN ER EFTIR.
Skipið bíður
við bryggjuvæng
báran skín.
Enn á ég eftir
eina nétt
ástin mín.
Máfur fagur
í ferðahug
flýgur hjá.
Sjá mun ég ennþá
eina stund
augun blá.
Bátsmaður kallar
brúin fer
borðifrá.
Þig á ég aðeins
augnablik
enn að sjá.
Bleikar öldur
um bláan mar
breiða sig.
Enn á ég eftir allt mitt líf
að elska þig.
EILÍFT LÍF
Eg er sannleikurinn og lífið
gef þú orði mínu gaum
og geymdu það
og þú lifir þétt líðir dauða
þvx sá sem meðtekur mig
þar með er hluti af mér
og ég mun vara
og með mér hann
svo lengi morgunsél
nuru vekur
á votu engi.
ANDVAKA.
Stormur kaldur
stálgrá héla á rúðum
sem rósbleikar brostu
í vor
harðsporuð fold af frosti
föllnum draumum lostin.
A undir sorgþungum svellum
sígur til eilífs hafs.
8
Eg vakna af langþreyttum leik
sem mig leiddi í vonlausar villur
um vetrarins myi’kvið
ég hef rofið minn draum frá þeim söng
sem var sunginn af sélheitum degi
við sviflétta þresti í skógi.
Þá á ég aðeins það eftir
sem áður ég sá fyrir sýnxxm,
án víla og vafurloga
veruleik hreinan:
auðar götur
alstirndur himinn án sólar
frostþung þegjandi nótt.
Hljóður og horskur
handan við vetrarins bláma
vordagur bíður
með leysing, smára og lamb
og laufþyt í skógi.
Við þegjum og bíðum í ró.
Rennur dagur á draumþunga nótt.
KRISTINN
REYR
Hamingjan tekur hatt sinn og kápu
og hleypur á dyr
takk scheving
takk
eins og hrynji
yfir mann fjall
brotni á höfði
en björgin
hlaðist að bringu
herðum
andþoli.
Upphrópun :
það var þó gott að þetta fjall
var ekki helmingi hærra.
Kristinn Reyr