Andvari - 01.01.1948, Side 86

82
Grimur Thomsen
ANDVARl
væri ekki alveg laust við, að hann skopaðist að þessum ábata-
rýru afrekum. En ef skáldskapur hans sjálfs barst í tal, var
hann vanur að fara út í aðra sálma, tók þá að ræða um önnur
skáld og skáldrit, einkanlega hin fornu Eddukvæði, Shake-
speare, Oehlenschlager og Schiller, einnig um J. L. Heiberg,
þótt skáldskapur hans og Bjarna væri í fáu líkur. En þótt
hann gengi þannig af ásettu ráði á bug við skáldheitið, kom
hann þó óvart upp um sig á ýmsan hátt: Þegar hann gekk hugsi
um gólf í stofunni, „sló takt“ á húsgögnin og raulaði með
sinni djúpu, hljómfögru rödd eftirlætislög sin: Karl hilmir,
hetjan unga, draum Rousseaus og gamalt íslenzkt þjóðlag,
sein ýmis af ljóðum hans eru kveðin undir, — þegar honum
vöknaði um augu og hljóp kapp í kinn, er hann ræddi um mik-
ilmenni sögunnar og gat þá naumast varizt því að ræða hans
félli í stuðla (Heu mihi, qvid dixi, nescio versus erat) — og
loks, er honum urðu ósjálfrátt ljóð á munni — þá bar allt
þetta skáldgáfu hans sízt lakari vott en langar sjálfsdáunar-
ræður og ljóðalestur hefðu getað gert.
Hann var kátur og skemmtilegur félagi og sló ekki hendi
móti gjöfum Bakkusar. Glaðværð hans stappaði þá stundum
nærri ofsakæti, en hún var svo andríki þrungin, að allir við-
staddir hrifust með. Stundum var hann þó nokkuð hávær á
fornnorræna vísu og vildi helzt einn hafa orðið. Endranær
var hann stundum þungbrýnn og hnugginn, og ágerðist slíkt
einkum á efri árum hans. Og ytra útlit hans hæfði vel hans
innra manna. Allt hans eldfjöllum skylda eðli bálaði úr hans
björtu augum; þau kunnu frá mörgu vetraræfintýri að segja,
og í döggvuðu tilliti þeirra mátti líka ráða í margan vornætur-
draum. Þegar menn litu hálf-tregablandið og hálf-napurt bros
hans og virtu fyrir sér þetta sérkennilega andlit, sem harmar
og eldmóður og öll lifsins máttarvöld höfðu rist sínar rúnir
á, þá varð ekki hjá því komizt að heimfæra til hans sjálfs
þetta erindi úr harmljóðum, er hann kvað eftir látinn æskuvin:
Undrist enginn kvistir kynlegir,
upp þó vaxi þá koma úr jörðu