Andvari - 01.01.1924, Side 130
124
Nokkur orð um sjófiskaklak
Andvari
hættulega aldursskeiði, þegar þau einmitt verða að dreif-
ast sem mest til þess að fá næga fæðu (sem er aðal-
lega smádýralirfur, frumdýr og krabbaflær). Þetta gerir
það auðskilið, að eggjafjöldi allra sjófiska, sem eiga svif-
seiði, (og það gera flestir aðrir beinfiskar einnig, þó að
þeir eigi botnlæg egg, eins og t. d. síldin) hlýtur að
vera ógurlegur, 10—20 þúsundir minst, og það upp f
nokkurar, jafnvel 10—20 miljónir, þar sem lax og aðrir
vatnafiskar eiga aðeins nokkur hundruð eða fá þúsund1)-
Fyrst þegar svifseiðin fara að leita í botninn, hvort sem
það er inni við land, eins og þorsk-, ufsa- og skarkola-
seiði, eða dýpra úti, eins og ýsu-, löngu- og lúðuseiðin,
fara þau að verða sjálfstæðari og geta betur boðið hætt-
unum byrginn. ]eg hygg varla of djúpt tekið í árinni,
þótt gert sje ráð fyrir, að ekki nái 10 seiði af miljón
að verða fullroskinn (8—10 vetra) fiskur, þegar um
náttúrlega klakinn þorsk er að ræða og svipað verður
víst um aðra fiska með svifeggjum. En mjög ærir ólíkt
um hið náttúrlega klak. Árið 1904 hefir t. d. orðið
óvenju gott klakár við Noreg og jafnvel beggja megin
Atlantshafs; fiskur frá því ári hefir nú mörg undanfarin
ár verið sjerlega yfirgnæfandi í þorsk- og ýsu afla við
Noreg (hjer hefir það ekki verið rannsakað til fulls).
Af þessu mun mönnum skiljast, að ekki muni af veita,
þó að miklu sje klakið, ef árangur á nokkur að verða
að klakinu, og að nokkur hundruð milj. seiða sjeu engin
ósköp. Að vísu farast líklega færri egg á klakstöðvun-
um (i Flödevigen 23°/o og í Bandaríkjunum 40°/o 1920),
en í sjónum, en seiðin, sem út er slept, eru í engu bet-
1) Það skal tekið fram, að állinn er í þessu tilliti reglulegur
sjófiskur, með svifseiðum og feikna mörgum eggjum.