Spegillinn - 01.02.1949, Blaðsíða 11

SPEGILLINN
25
svo að hiiiar verða að setjast aftur og bíða. Svo opnast aðrar
dyr og sama sagan endurtekur sig, svo að ég fer að hugsa, að
þetta sé eins og hjá læknunum. Skyldu þær vera lasnar? Svo
kemur einn stór og myndarlegur náungi með ljósmyndavél
á öxlinni, og þá heyri ég þær hvísla og ókyrrast í sæti sinu,
að þetta sé flugvallarstjórinn. Hann tekur bara tvær og leið-
ir þær við hvora hönd og klappar hinum á rassinn. Ég reyni
að hneigja mig og broea til hans, ef hann skyldi sjá mig. Svo
bíð ég þangað til hann kemur aftur til að skila hinum og
taka tvær nýjar. Þá ræski ég mig, geng til hans og slæ á öxl-
ina á honum og segi, að við séum líka í Sameinuðu Þjóðun-
um og Bjarni Ben. sé þegjandi áheyrandi með hinum utan-
ríkisráðherrunum í Kaupmannahöfn og Bjarni og Jóhann
Hafstein ætli að gera okkur bráðum að bandalagsþjóð Ame-
ríku og þá verði nóg að gera á báða bóga, ekkert með ein-
angrun og smáþjóð og hlutleysi, nóg af vörum og stúlkum
og vestrænni menningu á báða bóga. — Flugvallarstjórinn
hleypti brúnum (en ég gaf mig ekki að því) og spurði, hvort
ég vildi vinna mér inn nokkra dollara. — Jú, ég held nú það,
jes, olræt, sagði ég. Svo fórum við inn með stúlkurnar, og
hugsaðu þér bara. Þarna fara þær úr og myndavélin á lofti
— og svo eru þær ljósmyndaðar hátt og lágt, sumar með
viskíflöskur framan á sér og ég er þarna með þegjandi áheyr-
andi eins og Bjarni Ben. og fæ dollara fyrir, því að þeir í
Ameríku borga oft svona þegjandi áheyrendum, þeir segja
að það borgi sig. Og svo fengu þær dollara og ég fékk doll-
ara, — já, það er hægt að vinna sér inn peninga fyrir fleira
en moka skít, hugsa ég, einkum þegar maður hefur Samn-
inga og er bráðum kominn í bandalag. Og svo förum við út
og hann fylgir okkur til dyra og þær eru alltaf að kíkja ofan
í töskuna og þreifa á dollurunum og laumast til að kíkja og
brosa til hins mikla manns, sem getur allt. En við erum báðir
í vestrænni menningu, hugsa ég og stoppa við dyrnar til að
tala við hann og segja honum frá því, að nú séum við bráð-
um hernaðaraðiljar saman, ég og hann.
Þá segir önnur stúlkan allt í einu við flugvallarstjórann,
að hún hafi tapað öðrum eyrnalokknum sínum, sem kærast-
inn gaf henni á jólunum, hann sé líklega í einhverju rúmi
hér í bragganum, hún man ekki hverju. Þá tekur stjórinn
upp fleiri dollara og fær henni og stúlkan verður glöð og
roðnar og höndin skelfur utan um dollarana, en gýtur þó
augunum til vinkonu sinnar og segir „thank you“, sem ekki
heyrist, en ég og stjórinn höldum áfram að tala um hern-
aðarbandalag og vestræna menningu. Svo þökkuðu stúlkurn-
ar fyrir sig og réttu honum hendina, en flýttu sér svo mikið
af þakklæti, þegar þær ætluðu út, að þær opnuðu næstu hurð
og gengu beint inn í fataskápinn. Þá hljóp ég til og vísaði
þeim út úr skápnum og á hinar réttu dyr og hneigði mig svo
fyrir flugvallarstjóranum og sagði: „Bless you, so long, dear
fellovv in the war number 3“. Vestræn menning!
Faraldur.
ÚTVARPSRÁÐ
hefur lýst því yfir, að það telji umræður um Atlantshafsbandalagið
ekki tímabærar. Mun meining ráðsins vera sú, að betra sé að ganga í
bandalagið fyrst og tala svo um það á eftir, og hver veit nema þetta
sé alveg rétt athugað.
ÞÝZKUR DOKTOR
í fiskiðnfræðum hefur nýlega verið ráðinn til starfa hér á landi, en
kostaði það, að bæði hann og aðstoðarmaðui' hans, ásamt fjölskyldum
þeirra, urðu að fá íslenzkan ríkisborgararétt, sem þingið svo veitti í
hvelli. Margir hafa vei'ið með getgátur um það, hvers vegna maður
þessi sé svona eftirsóttur, og hafa flestir komizt að þeirri niðurstöðu,
að hann eigi að snúa við kjaftinum á þorskinum, áður en hann er send-
ur utan, með því að hægt sé að fá fria valútu fyrir öfugkjöftu á heims-
markaðinum.
Á ALÞINGI
upplýstist það fyrir skömmu, að samning frumvarps um öryggisráð-
stafanir á vinnustöðvum hafði kostað kr. 57.432,30, og var upphæðin
nákvæmlega sundurliðuð, en eftir þeirri sundurliðun að dæma hefur
samning frumvarpsins tekið meira en 11 mánuði. Vilja hinir sparsam-
ari þingmenn, sem ekki komast sjálfir í frumvarpasamningu, leggja
til, að framvegis verði öll frumvörp samin upp á akkorð.
HVEITIRÁÐSTEFNA
stendur nú yfir i Canada, og segja fréttamenn, að Rússar tefji fyrir
henni eftir megni, en á meðan kemst hveitið ekki á markaðinn, en sá
mun líka vera tilgangur Rússanna að láta það ekki komast þangað
fyrr en það er farið að spíra.